| ที่มา | คอลัมน์ ชิม ชิล-ชิล มติชนรายวัน |
|---|---|
| ผู้เขียน | สุรนันท์ เวชชาชีวะ |
| เผยแพร่ |
ไปญี่ปุ่นเที่ยวนี้งานหลักคือ การติดต่อธุรกิจ เพราะหุ้นส่วนชาวญี่ปุ่นต้องการพา “ทัวร์” ร้านกาแฟและร้านขนมปัง เพื่อให้ได้มีโอกาสเห็นรูปแบบร้าน การตกแต่ง ระบบการให้บริการ และที่สำคัญที่สุด กระบวนการผลิตที่จะทำให้ได้สินค้าที่มีคุณภาพ
คนญี่ปุ่นนั้นมีระบบคิดที่เป็นกระบวนการที่ละเอียด เรียนรู้จากฝรั่ง แต่ทำให้ดีกว่า ผสมผสานทั้งกลิ่นอาย “ตะวันตก” และความเป็น “ตะวันออก” อย่างลงตัว บางทีก็เอาชื่อฝรั่งมาขายก่อน แต่ทำเองต่อจนกลายเป็นของญี่ปุ่นไป
ร้านกาแฟญี่ปุ่นบางร้าน เป็นกาแฟของฝรั่ง แต่การชงมีพิธีกรรมเหมือน “ชงชา” ได้ความรู้สึก “ละเมียด” และ “ละเอียดอ่อน” จนน่าดื่มไปหมด ทั้งขนม ขนมปัง หรือแม้ “แซนด์วิช” ก็ทำขนาดเล็ก ไม่ใหญ่โตเหมือนที่อเมริกาที่จะเป็น “Super-Size” ไปหมด
การบรรจุหีบห่อก็ใช้เวลา กล่องสวยงาม ผูกโบเนี้ยบ ทั้งหมดล้วนเป็น “วัฒนธรรม” ที่กลับมาสร้าง “มูลค่าเพิ่ม” ให้กับผลิตภัณฑ์แต่ละชนิดอย่างดี โดยเฉพาะในช่วงเทศกาลให้ของขวัญอย่างคริสต์มาสและปีใหม่
ร้านกาแฟญี่ปุ่น ส่วนใหญ่จะขายไวน์ด้วย โดยเฉพาะในช่วงเย็น ไม่ใช่ขายจนเป็นร้านเหล้า แต่จะเป็นไวน์กับกับแกล้มง่ายๆ เดี๋ยวนี้นิยมเป็นพวก “Tapas” ขนมปังหน้าต่างๆ ของสเปน เพื่อนผมบอกว่าทำให้ร้านขายได้ค่ำถึงดึก
และคนญี่ปุ่นมีแนวโน้มหาอาหาร “Organic” มากขึ้น ร้านอาหารประเภทนี้แม้แต่ไวน์ยังมีที่มาเป็นธรรมชาติ ไม่ใช้สารพิษยาฆ่าแมลง และไม่มีเคมีเจือปน นับเป็น “Trend” ที่ประเทศผลิตอาหารอย่างไทยเราต้องศึกษาอย่างจริงจัง “ไทยแลนด์ 4.0” น่าจะต้องเริ่มจาก “เกษตร 4.0” มากกว่าฝันลมๆ แล้งๆ
เดินกันขาลากจนค่ำ บางวันออกไปรับเลี้ยงต่อ แต่มีค่ำหนึ่งมีเวลาเป็นของตัวเอง โดยธรรมดาเวลาไปต่างประเทศจะไม่กินอาหารโรงแรมเพราะ “แพง” และจะไม่ค่อยอร่อย ทั้งร้านข้างถนนใกล้ๆ ยังมีอะไรให้เลือกอีกเยอะ แต่ด้วยความเหนื่อย ประกอบกับเปิดดูเว็บต่างๆ กลับมีคำแนะนำว่าร้านอาหารในโรงแรมที่พัก คือ Conrad Tokyo มีอาหารน่าสนใจ ทั้งร้านหนึ่งเป็นความร่วมมือกับ Gordon Ramsay เชฟชื่อดังระดับโลกเสียด้วย จะไม่ให้ลองคงไม่ได้เสียแล้ว!!
ครับอ่านคำนิยมใน Trip Advisor เสร็จ ลงไปเลย ไม่ได้เช็กข้อมูลอะไรทั้งสิ้น ร้านชื่อ “Cerise” ซึ่งก็เสมือนเป็นร้านประจำโรงแรมที่ใช้บริการอาหารทั่วไป ทั้งเช้า กลางวัน และเย็น ถึงปั๊บนั่งสั่งอาหารแนะนำ แล้วถึงได้สติ
ถามกัปตันว่า Gordon Ramsay ยังดูแลหรือเปล่า?
แหะๆ กัปตันบอกว่า “กอร์ดอน” ไปหลายปีแล้ว (ฮา)
ครับเป็นบทเรียน โทษใครไม่ได้ อ่านรีวิวไม่ดูปี กลับไปดูอีกที รีวิวตั้งแต่ปี 2012 โน่น ไม่เป็นไรมาแล้วจะลุกก็
“เสียฟอร์ม” และเมนูที่กอร์ดอนวางไว้ก็ยังอยู่ ยังไงก็ต้องชิม
สั่งมาสองอย่าง เมนูแรกเป็น “ข้าวแกงกะหรี่ญี่ปุ่นเนื้อวากิว” ใช้เวลาทำ 20 นาที ซึ่งกัปตันบอกล่วงหน้า จึงบอกให้เอาอีกเมนูออกมาก่อน คือ “ข้าวหน้าปลาแซลมอนและไข่ปลาแซลมอน” เราสองคนทำใจสั่งไวน์มาดื่ม อาหารจะเป็นอย่างไร อย่างน้อยในโรงแรมระดับนี้ก็นั่งสบาย บริการดี
ข้าวปลาแซลมอนนั้น มาแบบเต็มๆ ให้ทั้งปลาและไข่ปลาแบบไม่งก ปลาสด ไข่ปลาสด ไม่เสียชื่อ อร่อยๆ โดยไม่เหม็นคาวใดๆ ไม่ต้องจิ้มซอสโชยุและวาซาบิก็ได้ เรียกว่าไม่ผิดหวัง
แต่ที่เกินความคาดหวังคือ ข้าวแกงกะหรี่เนื้อ เสิร์ฟแบบฝรั่ง คือ มีข้าวเต็มจาน และตัวแกงแยกต่างหาก มาในภาชนะเหมือนที่ราดซอสฝรั่งแต่ใหญ่กว่า แกงเข้มข้นเหมือน “สตู” แถมด้วยสลัดอีกจาน อย่างที่บอกครับฝรั่งผสมญี่ปุ่นจน “งดงาม” ส่วนรสชาติไม่ต้องพูดถึง เนื้อนุ่ม สตูไม่หวานไม่เค็มเกินไป จานใหญ่ แต่กินหมด เป็นข้าวแกงกะหรี่ญี่ปุ่นที่ดีที่สุดที่ผมเคยกินมา
ไม่ต้องมี “กอร์ดอน แรมซี่” ก็ยังขายได้!!
