| ที่มา | คอลัมน์จิปาถะ มติชนรายวัน |
|---|---|
| ผู้เขียน | ส.พลายน้อย |
| เผยแพร่ |
ได้เล่ามาในตอนต้นว่าเรื่องการจองถนน มีเรื่องกล่าวกันแปลกๆ เป็นเรื่องน่าสนใจ จะขอเล่าต่อไปอีกในหนังสือ “พระรามชาดก” เรียกการ “จองถนน” นี้ว่า “จองขัว” หมายถึงการทำสะพาน (ขัวแปลว่าสะพาน) เรื่องค่อนข้างยาวตามเรื่องว่า
เมื่อพญาราพณาสวรพานางสีดาไปลงกาแล้ว ก็ไม่กล้าให้นางสีดาอยู่ในปราสาท เพราะกลัวว่าไฟจะไหม้ เพราะตอนที่ตนเข้าไปอุ้มนางสีดานั้น ก็ไม่อาจถูกต้องตัวนางสีดาได้ เนื่องจากไฟธาตุในตัวนางทำให้ตัวร้อน ต้องเนรมิตก้อนหินให้เป็นรูปคนเข้าไปอุ้มนาง แต่ก็อุ้มไม่ขึ้นด้วยนางธรณีดูดดึงไว้ ต่อมาพระรามพูดกับพระลักษณ์เป็นเชิงสบประมาทว่าไม่ไว้ใจนางธรณีที่มิใช่คนให้ดูแลนางสีดาจะช่วยเหลืออะไรได้ นางธรณีโกรธจึงทิ้งนางสีดาให้อยู่ตามลำพัง พญาราพณาสวรจึงให้รูปหินมาอุ้มพาไปได้ (เล่าย่อๆ พอให้ทราบต้นเรื่อง)
กล่าวโดยสรุปพญารามราชได้ปรึกษากับ ม้ามณีกาบ ว่า จะต้องรีบยกกองทัพไปลงกาแต่จะทำอย่างไรจึงจะไม่ให้ไพร่พลล้มตายเพราะการเดินทาง ม้ามณีกาบก็แนะนำว่าควรจะหยั่งน้ำสำรวจดูว่า มีที่น้ำตื้นอยู่ตรงไหน และควรใช้ให้สองพี่น้องคือ ท้าวหุนละมาน กับ ท้าวขวัญเท่าฟ้า ไปสำรวจดู ทั้งสองก็สืบเสาะดู ถามใครต่อใครไปหลายแห่งหลายที่ในที่สุดไปพบฤษีตนหนึ่ง นั่งเข้าฌานอิงภูเขาอยู่นานจนหินงอกออกคลุมทั้งตัว ท้าวหุนละมานจึงต่อยหินออก แล้วถามถึงแหล่งน้ำตื้นที่จะข้ามไปเมืองลงกาได้สะดวกอยู่ตรงไหน ฤษีก็บอกว่า
“อาตมาก็ไม่ทราบเหมือนกัน ไม่รู้ว่ามีอยู่ตรงไหน แต่รู้มาว่ามีคัมภีร์อยู่เล่มหนึ่งอยู่ในท้องปลาอานนท์ คัมภีร์นั้นบอกแผนที่ไว้ละเอียดถี่ถ้วน”
ท้าวหุนละมานกับท้าวขวัญเท่าฟ้าช่วยกันเอาหินที่ต่อยออกจากร่างฤษีกลับเข้าที่เดิมแล้วพากันลงทะเล ตามหาปลาอานนท์จนพบ ปลาอานนท์ตัวใหญ่ยาวตั้งหมื่นโยชน์ เมื่อเข้าไปในปากได้แล้วก็มองไม่เห็นอะไร ต้องเอาหินเหล็กไฟจุดส่องหาก็พบคัมภีร์คว้าได้ก็รีบโดดออกจากปากปลา ขึ้นจากน้ำกลับไปเมืองอินทปัตถ์ มอบคัมภีร์นั้นแก่พญารามราช
ในครั้งนั้นขุนชิวหาเรียนวิชากับพญาราพณาสวร แล้วต้องการทดลองวิชาจึงไปนั่งที่ฝั่งเกาะเมืองลงกา แล้วเสกให้ลิ้นใหญ่กว้างสามวา ยาวแต่เกาะลงกาโค้งเป็นสะพานทอดไปจนถึงฝั่งชมพูทวีปเมื่อพญารามราชเคลื่อนพลไปถึงสถานที่ซึ่งในคัมภีร์บอกว่าเป็นบริเวณน้ำตื้น ก็หยุดพักพลที่นั่น ท้าวสี่พี่น้องคือท้าวหุนละมานกับน้องต่างมารดา มีท้าวขวัญเท่าฟ้า ท้าวชาตะพญา ท้าวกัณหาพญา ซึ่งอยู่ในกระบวนต้น เห็นสะพานลิ้นขุนชิวหาทอดมายาวใหญ่น่าขึ้นเดิน ก็พาพลทหารเดินไปตามสะพาน
ขุนชิวหารู้สึกว่ามีกองทหารมาเดินเหยียบย่ำบนลิ้นของตน ก็พลิกลิ้นพวกทหารก็ล้มกลิ้งตกลงไปในทะเล
