วันที่ 23 มีนาคม 2560 ผู้สื่อข่าวรายงานว่า เมื่อวันที่ 20 มีนาคมที่ผ่านมา สำนักงานอัยการสูงสุดทำหนังสือตอบข้อหารือถึงอธิบดีอัยการภาค 9 กรณีมีคำสั่งจังหวัดตรัง ที่ 2706/2559 ลงวันที่ 28 กันยายน 2559 แต่งตั้งอัยการจังหวัดตรัง อัยการจังหวัดคดีเยาวชนและครอบครัวจังหวัดตรัง และอัยการจังหวัดคุ้มครองสิทธิและช่วยเหลือทางกฎหมายและการบังคับคดีจังหวัดตรังเป็นที่ปรึกษา และให้เจ้าหน้าที่ของสำนักงานอัยการคุ้มครองสิทธิและช่วยเหลือทางกฎหมายและการบังคับคดีจังหวัดตรังไปปฏิบัติงาน ณ ศูนย์ดำรงธรรมจังหวัดตรัง เป็นประจำทุกวันพุธ และคำสั่งจังหวัดตรัง 2786/2559 ลงวันที่ 4 ตุลาคม 2559 ให้ผู้ว่าราชการจังหวัดมีอำนาจกำกับดูแลการปฏิบัติราชการตามกฎหมาย ระเบียบ ข้อบังคับ หรือคำสั่งหรือมติคณะรัฐมนตรี ในสำนักงานอัยการจังหวัดตรัง สำนักงานอัยการจังหวัดคดีเยาวชนและครอบครัวจังหวัดตรัง ซึ่งสำนักงานอัยการจังหวัดคุ้มครองสิทธิและช่วยเหลือทางกฎหมายและการบังคับคดีจังหวัดตรังเห็นว่าผู้ว่าราชการจังหวัดตรังไม่มีอำนาจกำกับดูแลการปฏิบัติราชการ ออกคำสั่งให้ข้าราชการฝ่ายอัยการปฏิบัติตามคำสั่งดังกล่าว
“สำนักงานอัยการสูงสุดพิจารณาแล้วเห็นว่าผู้ว่าราชการจังหวัดไม่มีอำนาจกำกับดูแลการปฏิบัติราชการ หรือสั่งการใดๆ ต่อข้าราชการฝ่ายอัยการ ทั้งนี้ โดยผลของรัฐธรรมนูญแห่งราชอาณาจักรไทย พ.ศ.2550 มาตรา 255 พ.ร.บ.องค์กรอัยการและพนักงานอัยการ พ.ศ.2553 มาตรา 7 และ พ.ร.บ.ระเบียบบริหารราชการแผ่นดิน พ.ศ.2534 มาตรา 57 (4) ดังนั้น การออกคำสั่งให้อัยการจังหวัดตรัง อัยการจังหวัดคดีเยาวชนและครอบครัวจังหวัดตรัง และอัยการจังหวัดคุ้มครองสิทธิและช่วยเหลือทางกฎหมายและการบังคับคดีจังหวัดตรังเป็นที่ปรึกษาศูนย์ดำรงธรรมจังหวัดตรัง และให้เจ้าหน้าที่ของสำนักงานอัยการคุ้มครองสิทธิและช่วยเหลือทางกฎหมายและการบังคับคดีจังหวัดตรังไปปฏิบัติงาน ณ ศูนย์ดำรงธรรมจังหวัดตรัง จึงเป็นการกระทำในทางปกครองของจังหวัด มิใช่เป็นการให้คำปรึกษาในฐานะเป็นกรรมการจังหวัดตาม พ.ร.บ.ระเบียบบริหารราชการแผ่นดิน พ.ศ.2534 มาตรา 53
“อีกทั้งการกระทำดังกล่าวยังอาจนำไปสู่การออกคำสั่งทางปกครองอย่างใดอย่างหนึ่ง ซึ่งผู้ที่ได้รับผลกระทบอาจฟ้องร้องจังหวัดเป็นคดีปกครอง โดยพนักงานอัยการต้องเป็นผู้แทนแก้ต่างคดีให้จังหวัด ส่งผลกระทบกระเทือนต่อการปฏิบัติหน้าที่โดยอิสระและเที่ยงธรรมของพนักงานอัยการได้ รวมทั้งไม่อาจออกคำสั่งให้มีอำนาจกำกับดูแลการปฏิบัติราชการของข้าราชการฝ่ายอัยการ ข้าราชการฝ่ายอัยการจึงไม่อาจปฏิบัติตามคำสั่งของผู้ว่าราชการจังหวัด เพราะขัดกับงานในหน้าที่ พนักงานอัยการที่เกี่ยวข้องจึงชอบที่จะหารือกับผู้ว่าราชการจังหวัดตรัง เพื่อปรับปรุงแก้ไขคำสั่งจังหวัดตรังในประเด็นดังกล่าวให้เหมาะสมต่อไป” หนังสือสำนักงานอัยการสูงสุดระบุ
โดยนายธนกฤต วรธนัชชากุล อัยการจังหวัดประจำสำนักงานอัยการสูงสุด กล่าวว่า กรณีที่ผู้ว่าราชการจังหวัดตรังมีคำสั่งให้อัยการไปเป็นที่ปรึกษาและไปปฏิบัติหน้าที่ประจำศูนย์ดำรงธรรมจังหวัดตรัง ไม่ได้เป็นการให้คำปรึกษาในฐานะกรมการจังหวัดตาม พ.ร.บ.ระเบียบบริหารราชการแผ่นดิน พ.ศ.2534 มาตรา 57 (4) และยังออกคำสั่งให้ผู้ว่าราชการจังหวัดตรังมีอำนาจกำกับดูแลการปฏิบัติหน้าที่ของอัยการอีกนั้น ตามกฎหมายแล้ว ผู้ว่าราชการจังหวัดตรังไม่มีอำนาจทำได้ เพราะตามรัฐธรรมนูญปี 50 มาตรา 255 ระบุไว้ว่า อัยการมีอิสระในการปฏิบัติหน้าที่ ให้เป็นไปโดยเที่ยงธรรมและตาม พ.ร.บ.องค์กรอัยการ และพนักงานอัยการ พ.ศ.2553 มาตรา 7 นั้น ระบุว่าอัยการสูงสุดมีอิสระในการบริหารงานบุคคล ดังนั้น ผู้ว่าราชการจังหวัดตรังจึงไม่มีอำนาจกำกับดูแลหรือสั่งการให้อัยการไปปฏิบัติหน้าที่ใดๆ ได้
นายธนกฤตกล่าวต่อว่า การออกคำสั่งดังกล่าวเป็นการออกคำสั่งทางปกครอง อาจนำมาซึ่งการฟ้องร้องเป็นคดีพิพาททางปกครองจากการเข้าไปเกี่ยวข้องปฏิบัติหน้าที่ของอัยการได้ด้วย ดังนั้น คำสั่งของผู้ว่าราชการจังหวัดตรังทั้ง 2 กรณีจึงกระทบต่อความเป็นอิสระในการปฏิบัติหน้าที่ของอัยการให้เป็นไปโดยเที่ยงธรรม การนี้ผู้ว่าราชการจังหวัดตรังจึงไม่มีอำนาจออกคำสั่งกำกับดูแลและสั่งการการปฏิบัติหน้าที่ของอัยการได้ และพนักงานอัยการก็ไม่อาจปฏิบัติตามคำสั่งนี้ได้เช่นกัน
“เรื่องนี้เป็นเรื่องที่สำนักงานอธิบดีอัยการภาค 9 เคยหารือมาที่สำนักงานที่ปรึกษากฎหมายของสำนักงานอัยการสูงสุด โดยที่ปรึกษากฎหมายได้นำเรื่องนี้เข้าหารือในที่ประชุมใหญ่ของสำนักงานฯ เพราะเห็นว่าเป็นเรื่องที่มีความสำคัญในเชิงนโยบาย และได้ส่งต่อเรื่องนี้ไปให้สำนักงานคณะกรรมการอัยการพิจารณาต่อด้วย เพราะเห็นว่าเกี่ยวข้องกับนโยบายของผู้บริหารสำนักงานอัยการสูงสุด จนในที่สุดได้มาซึ่งข้อพิจารณาเป็นที่ยุติตามความเห็นของอัยการสูงสุด” นายธนกฤตกล่าว
