อย่าคิดว่า “น้ำเสียง” จาก นายมีชัย ฤชุพันธุ์ ประสานเข้ากับ นาย วิษณุ เครืองาม ในเรื่อง”มาตรา 44″
จะเป็น “น้ำเสียง” อันเป็นไปตาม”วงรอบ”
เหมือนกับเป็นเรื่อง “ธรรมดา” อย่าง”ปรกติ”ที่จะต้องมีการเตือนจาก “นักกฎหมาย”
แต่อย่าลืม “ประสบการณ์” และ”ความจัดเจน”
ความจัดเจนของ นายมีชัย ฤชุพันธุ์ สืบทอดมาจาก นายสมภพ โหตระกิตย์ ซึ่งสะสมบทเรียนมาตั้งแต่ยุค 2 จอมพลคนสำคัญ
นายวิษณุ เครืองาม นั้นเล่า ก็ยืนเรียงเคียงกับ พล.อ.อาทิตย์ กำลังเอก ในยุคบารมี พล.อ.เปรม ติณสูลานนท์ เบ่งบาน
ยิ่งหากสำรวจ”วิถี”แห่ง”มาตรา 44″ยิ่งน่าสนใจ
สภาพของ “มาตรา 44″ ต่อกรณี”วัดพระธรรมกาย” และต่อกรณี”รถกระบะ”สะท้อนอะไร
สะท้อนความเป็น “อนิจจัง”
ความรู้สึกทั่วไปเมื่อมีการบัญญัติมาตรา 44 ไว้ในรัฐธรรมนูญฉบับชั่วคราว พ.ศ.2557 คล้ายกับเป็นเรื่องที่ยิ่งใหญ่ ยรรยงเป็นอย่างสูง
เพราะถอดแบบจาก”มาตรา 17″ ในธรรมนูญการปกครอง พ.ศ. 2502
ทุกคนนึกถึงใบหน้า จอมพลสฤษดิ์ ธนะรัชต์
ทุกคนนึกถึงใบหน้า จอมพลถนอม กิตติขจร
เป็นความจริงที่”มาตรา 44″ มีความเข้มแข็ง เกรียงไกร โดยเฉพาะในห้วง 2 ปีแรกหลังรัฐประหารเมื่อเดือนพฤษภาคม 2557
แต่เมื่อเหยียบเข้าปีที่ 3 เป็นอย่างไร
ต้องยอมรับว่า คำสั่งหัวหน้าคสช.ฉบับที่5/2560 เริ่มส่ออาการ “เดี้ยง” ไม่สามารถบรรลุตามเป้าหมายจนต้องยอม”ถอย”นับแต่วันที่ 10 มีนาคม
พอมาถึงคำสั่งหัวหน้าคสช.ฉบับที่ 14/2560 ว่าด้วยการรัดเข็มขัดอันสัมพันธ์กับ”ปิกอัพ”และ”รถกระบะ”
เสียง”ชยันโต” ดังในขอบเขต”ทั่วประเทศ”
นับจากวันที่ 6 เมษายนเป็นต้นไป ยิ่งต้องสุขุมรอบคอบเป็นพิเศษหากจะใช้”มาตรา 44″
