| ผู้เขียน | ไอจันทร์ |
|---|
รายการข่าวเที่ยงคืนของทรู เวิร์ลด์ ทูเดย์ มักมีโอกาสดูบ่อย เว้นข่าวในประเทศเป็นระยะที่อยากดูแต่ไม่ค่อยดู เพราะหูไม่ชินกับคำอ้อนของคนอ่านข่าวสาว เดี๋ยวคุณผู้ชมคะ เดี๋ยวๆก็คุณผู้ชมคะ เหนื่อยหูไปตลอดข่าว เลยมักขี้เกียจฟัง คอยหมุนหาช่องที่คนอ่านไม่คอยอ้อนผู้ชม หรือคอยพูดตีสนิทคนฟังเหมือนรู้จักกันมานาน แทนที่จะใส่ใจเรียบเรียงการลำดับข่าวให้ชัดเจนกระชับ ไม่ใช้เวลาไร้สาระ
นอกเหนือจากที่คอย “คะ” คอย “ค่ะ” หลังชื่อหลังตำแหน่ง หรือกลางประโยค ไม่เลือกที่เลือกทาง เหมือนคนไม่สามารถอ่านหนังสือจบประโยค หรือพูดเป็นประโยคไม่ได้ ตามกันไปหมด
บรรดารางวัลทั้งหลายที่มอบให้คนทำงานทีวี. ไม่ว่าคนเบื้องหน้าหรือเบื้องหลัง ก็ควรมีกรรมการซึ่งมีหลักและละเอียดกับการสื่อสารระหว่างผู้รายงานกับผู้ฟังหน่อย ไม่ใช่ปล่อยให้คนดำเนินรายการหรือรายงานข่าว แสดงอะไรก็ได้นำความคิดกรรมการหรือผู้ชมไปตามยะถากรรม สร้างความเคยชินรกๆขึ้นมา
ที่มักคอยดูก็เพราะ ทั้งอาจารย์ชัยชนะ อิงคะวัต กับวารินทร์ สัจเดว (ขอแว่บนอกเรื่องอีกหน่อย ว่าทำไมถึง “สัจเดว” เจ้าของนามสกุลความรู้ภาษาไทยภาษาเทศระดับวารินทร์ ที่เคยเล่นหนังเป็นพราหมณ์ใน ‘องคุลิมาร’ มา ต้องรู้อยู่แล้วว่า ถ้าถอดดีอีวีซึ่งมาจากสันสกฤต ก็ต้องเป็นเทพหรือเทวะ อย่างที่เราเคยเห็นนามสกุลสัจจเทพหรือสิงห์สัจเทพ กันมา หรือเพราะถ่ายคำออกมาซื่อๆตรงๆตั้งแต่ต้นว่า ด-เอ-ว เลยใช้ต่อมาเรื่อย
อย่างพระเอกหนังอินเดียคลาสสิคยุคแรกเทียบชั้น เกรกอรี เปค เมื่อกว่าครึ่งศตวรรษที่ผ่านมาเช่น Dev Anant โปสเตอร์หนังขนาดยักษ์หน้าโรงหนัง หรือที่ติดข้างรถสองแถววิ่งโฆษณารอบเมืองต่างจังหวัดยังเรียก เดวา นันท์ แบบถอดออกมาจากอักษรโรมันเอาดื้อๆ แต่บางเรื่องหลังจากนั้นคงมีผู้รู้จากในกรุงกำกับชื่อใหม่ให้พระเอกคนเดียวกัน บนโปสเตอร์ยักษ์ว่า เทพ อนันต์ ทำให้นักเรียนมัธยมบ้านนอกเริ่มรู้จักเรียนรู้การปริวรรตภาษาขึ้นมา
เช่นเดียวกับสัจเดว หากไม่แผลง ว เป็น พ <อย่าง “วิรุณ” กับ “พิรุณ” > ว่า “สัจเทพ” จะเป็น “สัจเทว(ะ)” ประหรือไม่ประวิสรรชนีย์ ก็ยังดี
รู้อยู่ว่าเรื่องนี้เป็นประเด็นชื่อเฉพาะ แต่ก็อยากรู้ว่าทำไมต้องเป็นอย่างนั้นเท่านั้นเอง)
ทั้งสองคนคุยกันแต่เนื้อๆ บางคราวก็มีนิตยา มาพึ่งพงศ์ จาก “วอยซ์ ออฟ อเมริกา” มาร่วมให้ความรู้ความเห็นด้วย ช่วยเปิดหูเปิดตาผู้ชมผู้ฟัง และบางคราวก็มีนักดูหนัง แพท แสงธรรม มายกประเด็นน่าสนใจ กับตัวอย่างหนังสั้นๆประกอบเรื่องที่กำลังคุย ให้เพลิดเพลินชวนคิดไปต่างๆ
คืนก่อนมาคุยกันเรื่องเกย์ ว่าทำไมถึงวันนี้ เกย์กลับมาเป็นประเด็นที่สังคมตะวันตกสนใจวิพากษ์วิจารณ์กันอีก ทั้งจากหนังหลายเรื่องที่เมื่อก่อนคนดูก็ดูกันไปธรรมดา แต่วันนี้ถูกนำมาเจาะจงชี้อีกหน ว่าสัมพันธ์ของตัวละครหญิงกับหญิง เช่น “เทลมา แอนด์ หลุยส์” ของริดลีย์ สกอทท์ เมื่อ 26 ปีก่อน เป็นสัมพันธ์ฉันเพื่อนหรือลึกซึ้งกว่านั้นกันแน่
อันเนื่องมาจากความเกี่ยวข้องระหว่างตัวละครที่คนดูหนังบางส่วนสะกิดใจจาก “บิวตี้ แอนด์ เดอะ บีสท์” ฉบับล่า ที่สร้างเสียงวิจารณ์ขึ้นมาอึกทึก
ขณะที่หลายปีก่อน แม้สังคมตะวันตกโดยศาสนา จะเห็นว่ารักของชายกับชายเป็นเรื่องต้องห้าม ขนาดถือว่าป่วยหรือผิดปกติ ซึ่งหลายปีให้หลังแม้แต่แพทย์ก็ยอมรับว่า ผู้มีจิตใจและพฤติกรรมรักร่วมเพศมิได้เป็นโรค ขนาดหนัง “โบรกแบค เมาท์เทน” งานกำกับ 3 ตุ๊กตาทองออสการ์ของหลี่อัง เมื่อ 12 ปีที่แล้ว ยังได้รับคำชม
ความอิสระของผู้คนในยุคบุปผาชน ที่เดินออกจากวิถีชีวิตเดิม เป็นความงดงามอีกลักษณะที่สร้างเสียงดนตรีและวัฒนธรรมหลายรูป เป็นประเด็นวิพากษ์ตกทอดมา
ขณะที่บ้านเราเห็นเรื่องเหล่านี้น่ารักน่าเอ็นดู แตกต่างออกไป เป็นเรื่องที่นำมาล้อเล่นขำขันทางรายการโทรทัศน์ได้ เห็นชายแต่งหญิงหรือชายแปลงเพศไปเกณฑ์ทหารก็มิได้รังเกียจรังงอน
อาจเป็นวงจรสังคมที่หมุนเวียนให้คนบ้านเขาอีกรุ่นกลับมาสนใจเรื่องนี้หรือเปล่า
เช่นเดียวกับที่บ้านเราเกิดปรากฏการณ์น่าติดตามขึ้นมา จากธุรกิจเดินสายวงการลูกทุ่ง ที่เดี๋ยวนี้หลายวงเริ่มขยายรูปแบบจากแดนเซอร์ประกอบเพลง มีนางรำหลายสิบคนเพิ่มขึ้นมา
โดยเฉพาะวงสมบัติเจริญที่เพลงส่วนมากของสุรพลรำวงได้แทบทั้งสิ้น จนสามารถรับงานว่าจ้างมิได้ว่างเว้น มีนางรำจำนวนมากคอยตอบสนองผู้ร่วมงาน ที่ผลัดกันเข้ามาโค้งคนนั้นคนนี้รำกันเฉิบๆ เพลิดเพลินกันไปทุกงาน
จะว่าไป นี่ก็เกินกว่าครึ่งศตวรรษแล้ว ตั้งแต่ยุครำวงมาตรฐานเป็นสันทนาการแรกๆของสังคมหลังเปลี่ยนแปลงการปกครอง แปรเป็นเวทีรำวงในงานเทศกาลทุกงาน ให้ผู้คนตีตั๋วกันเข้าไปโค้งนางรำที่ตัวเองชอบ จนแทบจะทุกเทศกาลสมัยก่อน ที่มักมีข่าวพลทหารหัวเกรียนมีเรื่องชกต่อยแย่งนางรำกัน หรือเจ้าถิ่นเขม่นกับนักเที่ยวต่างบ้าน เพราะแย่งนางรำคนเดียวกัน
ขนาดโยนระเบิดกันหน้าวงรำวง เป็นข่าวธรรมดา
นี่จึงอาจเป็นวงจรซึ่งหมุนกลับมาที่เดิม ให้คนรุ่นใหม่ได้รู้จักความสำราญแบบเก่า ซึ่งกลับมาใหม่อีกครั้ง เช่นเดียวกับอีกหลายเรื่องๆในบ้านเมืองนี้ ที่ไปไหนไม่ได้ไกลกว่าเดิมสักที.
