ในการอภิปรายไม่ไว้วางใจคณะรัฐมนตรีที่ผ่านมา มีรัฐมนตรีหลายคนที่ถูกฝ่ายค้านโจมตี
และหนึ่งในนั้นคือ ร.อ.ธรรมนัส พรหมเผ่า
“สังคม” ในความหมายของการอยู่ร่วมกัน หากมุ่งไปที่ความสุข สงบ จะต้องยึดโยงกับหลักของ “คุณธรรม” อันหมายถึงสิ่งที่นำความดีมาสู่ชีวิตที่ร่วมสังคมนั้น
เพราะ “ความเลวร้าย” ย่อมนำมาซึ่งชีวิตที่ทุกข์ร้อน
ด้วยเหตุนี้เองเมื่อต้องร่างหลักการหรือข้อปฏิบัติของสังคมขึ้นมาจึงต้องนำเอา “คุณธรรม” อันหมายถึงความดี ความงามของชีวิตมาเป็นตัวตั้ง แล้วร่างข้อปฏิบัติไม่ว่าจะเป็นระเบียบ กติกา กฎหมายให้สอดคล้อง รองรับ หรือเป็นรูปธรรมที่เป็นไปตามคุณธรรมความดีนั้น
กฎ ระเบียบ ที่สอดคล้องกับคุณงามความดีย่อมเป็นจุดเริ่มต้นของความเชื่อมั่นว่าจะอยู่ร่วมกันด้วยคุณธรรมความดี
และการบริหารจัดการเพื่อรักษาคุณธรรมความดีไว้เท่ากับรักษาความเชื่อมั่น และความไว้วางใจกับผู้บริหาร
เกียรติ และศักดิ์ศรีของสังคมจะมีหรือไม่ขึ้นอยู่กับว่าสังคมนั้นรักษาคุณธรรมความดีไว้ได้หรือไม่
ขจัดความเลวร้ายไม่ให้มาเป็นตัวนำพาสังคมได้หรือเปล่า
สังคมใหญ่ที่เรียกว่า “ประเทศชาติ” ที่มีความซับซ้อน ยิ่งต้องชัดเจนว่าผู้บริหารต้องมีความสามารถพอจะรักษาคุณงามความดีในการอยู่ร่วมกันไว้ได้หรือไม่ ควบคุมหรือขจัดความเลวร้ายไม่ให้มาครอบงำ ชี้นำความเป็นไปของสังคมได้หรือเปล่า
ศักดิ์ศรี และความภาคภูมิใจในประเทศชาติ ย่อมเกิดจากการได้รับการยอมรับว่าเป็นประเทศที่คนในสังคมอยู่ร่วมกันอย่างเปี่ยมคุณธรรม
หรืออย่างน้อยมีผู้บริหารประเทศที่ตั้งอกตั้งใจ หรือจริงใจที่จะรักษาคุณงามความดีไว้
ประเทศที่มีภาพของความดีงาม ย่อมง่ายที่จะนำไปสู่ความเจริญรุ่งเรือง เพราะได้รับการยอมรับจากอารยประเทศ และประชาชนในประเทศภาคภูมิใจที่อยู่ร่วมชาติ
ซึ่งล้วนแล้วแต่เป็นปัจจัยที่ส่งเสริมให้อนาคตเจริญรุ่งเรือง
ตรงกันข้ามกับประเทศที่รักษาหลักการแห่งคุณธรรมไว้ไม่ได้ ย่อมได้รับการหมิ่นแคลนจากนานาประเทศ ไร้เกียรติ ไร้ศักดิ์ศรี ที่จะทำให้ใครยอมรับ ขณะที่ประชาชนในประเทศย่อมรู้สึกด้อยค่า น่าอับอายที่ปล่อยให้ประเทศชาติของตัวเองรักษาการอยู่ร่วมด้วยการเชิดชูคุณธรรมความดีไว้ไม่ได้
ดังนั้น หน้าที่ของผู้บริหารจัดการประเทศ อันหมายถึง “คณะรัฐมนตรี” ย่อมสมควรต้องระมัดระวังอย่างยิ่งที่จะไม่ทำให้คุณธรรมความดีหายไปจากหลักการอยู่ร่วมกันของประเทศ
ยิ่งเป็นความดีพื้นฐานที่ปุถุชนคนธรรมดาสัมผัสได้ง่ายๆ ไม่ให้อธิบายด้วยหลักคิดที่ลึกซึ้งอะไร ยิ่งปล่อยให้ล่วงละเมิดไม่ได้ เพราะหากความดีง่ายๆ ยังรักษาไว้ไม่ได้ ย่อมหนึ่งถึงจะเป็นการอยู่ร่วมกันอย่างถูก “ไร้คุณธรรม” ครอบงำ
หาก “ความหยาบในคุณธรรม” นั้น เป็นพฤติกรรมของคนที่อยู่ร่วมสังคมก็ระดับหนึ่ง ความผิดพลาดยังเป็นเรื่องแค่ผู้บริหารไม่ใส่ใจ หรือไม่มีความสามารถที่จะบริหารจัดการ
แต่หากเป็นความเลวร้ายไร้คุณธรรมเกิดขึ้นกับผู้บริหารประเทศเสียเอง ย่อมส่งผลอีกระดับหนึ่ง
ผลต่ออนาคตประเทศ
การอภิปรายไม่ไว้วางใจที่ผ่านมา คะแนนโหวตให้ความไว้วางใจต่อรัฐมนตรีแต่ละคน ย่อมสะท้อนถึงความสามารถของสมาชิกสภาผู้แทนราษฎรในการรักษาคุณธรรมของประเทศ
ความสามารถในการรักษาสำนึกแห่งการดูแลคุณธรรมความดีไว้ให้สังคม