ตลอด 3 วันของการประชุมรัฐสภา แม้ว่าจะมี “นโยบายรัฐบาล” เป็นเนื้อหาใจกลาง แต่จากจุดนั้นก็นำไปสู่การปะทะในทาง “ความคิด” อย่างแหลมคมยิ่ง
ตัว “ความคิด” นั่นแหละสำคัญ
เพราะรากฐานในทาง “ความคิด” นั่นแหละเราจึงได้สัมผัสตัวตนของ พล.อ.ประยุทธ์ จันทร์โอชา ผ่านการสำแดงออก
ทำไมจึงพูดไป ชี้หน้าไป
ทำไมจึงแสดงอารมณ์หงุดหงิด ฉุนเฉียว เมื่อได้ฟังการแสดงออกของฝ่ายค้าน ไม่เพียงแต่โดยคำพูดเท่านั้น
หากแม้อาการ “ยิ้ม” ก็ยังรับไม่ได้
ทำไมท่วงทำนองของ นายปิยบุตร แสงกนกกุล จึงแผกต่างไปจากท่วงทำนองของ พล.อ.ประยุทธ์ จันทร์โอชา เหมือนกับอยู่กันคนละโลก
นั่นก็มาจาก “ความคิด” นั่นก็มาจาก “เนื้อนาบุญ”
ในที่สุดแล้ว เมื่อแหวกม่านควันแห่งคำพูดเข้าไป เมื่อนำเอาแต่ละพฤติการณ์ไม่ว่าจะเป็นรัฐมนตรี ไม่ว่าจะเป็น ส.ส. ไม่ว่าจะเป็น ส.ว.
ก็จะสัมผัสได้ใน 2 การเมือง
1 เป็นการเมืองในแบบเก่า สามารถเห็นได้ในยุคก่อนรัฐธรรมนูญ พ.ศ.2540 สามารถเห็นได้ในยุคจอมพลสฤษดิ์ ธนะรัชต์ จอมพลถนอม กิตติขจร
1 เป็นการเมืองในแบบใหม่
เรื่องนี้เห็นได้เด่นชัดมากยิ่งขึ้นในห้วงหลังการเลือกตั้งเมื่อเดือนมีนาคม 2562 เป็นต้นมา คล้ายกับจะมีเป็นจำนวนมากในพรรคอนาคตใหม่
แต่ในพรรคเพื่อไทยก็มีคนอย่าง น.ส.จิราพร สินธุไพร จากร้อยเอ็ด
ภาพของการเมืองใหม่สัมผัสได้จากท่วงทำนองการอภิปรายของนักการเมืองอย่าง นายปิยบุตร แสงกนกกุล อย่าง น.ส.พรรณิการ์ วานิช อย่าง น.ส.ศิริกัญญา ตันสกุล เป็นต้น
สามารถตรึงให้ฟังได้อย่างเงียบกริบ กระทั่งสำลีตกก็ได้ยิน
ไม่ว่าคำชมเชยจากรัฐบาลเช่น พล.อ.อนุพงษ์ เผ่าจินดา หรือจาก ส.ว.อย่าง พญ.พรทิพย์ โรจนสุนันท์ ต่อการอภิปรายของ ทิม พิธา จะมีเจตนาอย่างไร
ชมอย่างจริงใจ หรือชมอย่าง “เสี้ยม”
แต่ความจริงที่ต้องยอมรับก็คือ คำอภิปรายของ นายพิธา ลิ้มเจริญรัตน์ มิได้มีแต่โวหารในแบบน้ำท่วมทุ่ง
ตรงกันข้าม ได้นำ “ปัญหา” อย่างเป็นจริงออกมาวางให้เห็น
ไม่เพียงแต่จะประสานบทเรียนและความจัดเจนจาก “ต่างประเทศ” หากแต่ได้นำเอา “รูปธรรม” ของ “ในประเทศ” เข้ามาสอดสวม
ยืนยันว่าได้ลงไป “สัมผัส” ด้วยตนเอง
ที่ว่า “ความรู้คืออำนาจ” เนื้อหาการอภิปรายของหลายคนแห่งพรรคอนาคตใหม่ยืนยันให้เห็นไม่ว่าในเรื่องของการคมนาคม ไม่ว่าในเรื่องของ 5จี ไม่ว่าในเรื่องของการศึกษา
ข้อมูล และความเป็นจริงต่างหากคืออำนาจ
การเมืองเก่าที่ออกมาเรียกร้องการรัฐประหาร การเมืองเก่าที่ออกมาประท้วงซ้ำซากเรื่องประมวลกฎหมายอาญา มาตรา 420
อาจมีสีสัน เร้าใจ
แต่การเมืองใหม่อย่างที่หลายคนในพรรคฝ่ายค้านพยายามอย่างเต็มกำลังก็เป็นอีกแนวทางหนึ่งที่กำลังแสดงบทบาท เข้มข้นมากยิ่งขึ้น
นี่คือการปะทะระหว่าง “เก่า” กับ “ใหม่” อันแหลมคมเป็นลำดับ
