หากมองจากการเมืองก่อนรัฐประหารเมื่อเดือนกันยายน 2549 การประกาศจัดตั้ง “คณะ อ.ส.ว.” การประกาศจัดตั้ง “วอร์รูม 22 อรหันต์”
น่ากลัว
น่ากลัวเพราะไม่เพียงแต่จะสะท้อนให้เห็น เอกภาพและความแข็งแกร่งอันดำรงอยู่ภายในรัฐบาลผ่านกระบวนการของพรรคพลังประชารัฐเท่านั้น
หากแต่เมื่อมองไปยัง “วอร์รูม 22 อรหันต์” ก็ชวนให้สยอง
เพราะคนอย่าง นายสุภรณ์ อัตถาวงศ์ อันมาพร้อมกับฉายา “แรมโบ้” นั้นมากด้วยความหมัดกล้ามอันน่ากลัวเป็นอย่างยิ่ง
เคยก่อความหวาดพรั่นที่กระทรวงมหาดไทยมาแล้วให้กับรัฐบาล นายอภิสิทธิ์ เวชชาชีวะ
กระนั้น เมื่อลงลึกเข้าไปยังกระบวนการเตรียมข้อมูลของฝ่ายค้าน โดยเฉพาะบทบาทซึมลึกของพรรคอนาคตใหม่อันมาพร้อมกับหลากหลายนวัตกรรมทางการเมือง
ก็สัมผัสได้ในความเอาต์ของพรรคพลังประชารัฐ
นับแต่หลังการเลือกตั้งเมื่อเดือนมีนาคม 2562 เป็นต้นมา พรรคอนาคตใหม่ได้นำเสนอนวัตกรรมใหม่ในทางการเมืองอย่างไม่ขาดสาย
โดยเฉพาะการเมืองบนฐาน “ข้อมูล”
ไม่ว่าจะเป็น น.ส.ศิริกัญญา ตันสกุล ไม่ว่าจะเป็น นายพิธา ลิ้มเจริญรัตน์ ไม่ว่าจะเป็น นายวิโรจน์ ลักขณาอภิชัย
ล้วนมาด้วยมาดใหม่ทางการเมือง
เป็นขุนพลนักพูดที่ได้รับความสนใจไม่ยิ่งหย่อนกว่า นายธนาธร จึงรุ่งเรืองกิจ นายปิยบุตร แสงกนกกุล น.ส.พรรณิการ์ วานิช
ไม่ว่าในอภิปราย “นโยบาย” ไม่ว่าในการอภิปราย “งบประมาณ”
เมื่อนำเอาฐานข้อมูล เมื่อนำเอาความใหม่และสดของพรรคอนาคตใหม่ผนึกและผนวกเข้ากับประสบการณ์และความจัดเจนของพรรคเพื่อไทย พรรคประชาชาติ
ก็ก่อแนวโน้มใหม่ การเมืองใหม่ขึ้น
จากนวัตกรรมใหม่อันมาพร้อมกับพรรคอนาคตใหม่เช่นนี้เองจึงเกิดความกระเหี้ยนกระหือที่จะบดขยี้และทำลายพรรคอนาคตใหม่
ทำให้ได้ก่อนการ “อภิปราย”
ไม่เพียงแต่หวังให้เกิดสถานการณ์อย่างที่ตระเตรียมและวางแผนให้เกิดปรากฏการณ์ “ผึ้งแตกรัง” ตัดแขนตัดขากำลังสำคัญลง
ดึงบางส่วนที่อ่อนแอเข้าไปเป็นพวก
บั่นทอนกำลังภายในพรรคฝ่ายค้านลง เพื่อทำให้กระบวนทัพที่จะยกเข้าสู่สมรภูมิอภิปรายไม่ไว้วางใจปวกเปียกลง
นั่นคือเป้าหมาย นั่นคือความหวัง
คำถามอยู่ที่ว่า ความแข็งแกร่งจาก นายธนาธร จึงรุ่งเรืองกิจ จะสามารถส่งมอบให้กับ “พลัง” ที่เหลืออยู่ของพรรคอนาคตใหม่ได้มากน้อยเพียงใด
การอภิปรายในวันที่ 24 กุมภาพันธ์ คือ คำตอบ
ไม่ว่าในที่สุดแล้วชะตากรรมของพรรคอนาคตใหม่ในวันที่ 21 กุมภาพันธ์ จะเป็นอย่างไร นั่นก็เป็นสันปันน้ำสำคัญยิ่งในทางการเมือง
จะหยุดนิ่ง หรือจะเดินหน้า
เพราะว่ากระบวนการบดขยี้และพยายามทำลายเสมอเป็นเพียงการทำลายในทางรูปแบบ ในทางกายภาพ ขณะที่ความคิดจิตวิญญาณยังดำรงคงอยู่
ความคิด จิตวิญญาณต่างหากที่สำคัญ
