ถามว่าอะไรคือหัวใจในการพิจารณาร่าง พ.ร.บ.งบประมาณรายจ่ายประจำปีงบประมาณ 2565 ในที่ประชุมรัฐสภาที่ผ่านมา
คำตอบย่อมอยู่ที่ “งบประมาณ” อยู่ที่ “เงิน”
เหมือนกับปัญหาอยู่ที่การเปรียบเทียบและจุดต่างอย่างมีนัยสำคัญระหว่างงบประมาณ “กลาโหม” กับงบประมาณ “สาธารณสุข”
เป็นปัญหาในเรื่อง “ความสำคัญ”
เมื่อเห็นความสำคัญทางด้าน “ความมั่นคง” จึงย่อมให้น้ำหนักไปยังกระทรวงกลาโหม และมองข้ามบทบาทและความหมายทางด้านอื่น
กระทั่งมองข้ามความมั่นคงทางด้าน “สุขภาพ”
ทั้งๆ ที่ในความเป็นจริง ขณะนี้เรามิได้ต้องรบฆ่าฟันกับประเทศเพื่อนบ้าน ตรงกันข้าม เรากำลังสู้รบและทำสงครามกับ “เชื้อโรค”
ตรงนี้จึงสะท้อน “วิธีคิด” และ “วิธีวิทยา” ในการทำงบประมาณ
กรณีของ “งบประมาณ” จึงสะท้อนความเป็นจริงของรัฐบาลว่าเป็นอย่างไร สะท้อนตัวตนอันแท้จริงของหัวหน้ารัฐบาล คือ พล.อ.ประยุทธ์ จันทร์โอชา
ที่สำคัญ การจัด “วาระ” และลำดับความสำคัญของ “ปัญหา”
ในระยะ 5 ปีแรกภายหลังรัฐประหารเมื่อเดือนพฤษภาคม 2557 ตัวตนอันเป็นธาตุแท้อาจมองเห็น สัมผัสได้ แต่ยังไม่เชื่อว่าเป็นเช่นนั้น
จึงให้ “โอกาส”
แต่เมื่อผ่านยุคหลังการเลือกตั้งเมื่อเดือนมีนาคม 2562 และโดยเฉพาะเมื่อเผชิญประสบเข้ากับสถานการณ์การแพร่ระบาดของ “โควิด”
จึงรู้เช่นและเห็นในความเป็นจริง
เพียงเวลา 1 ปีจากเดือนมีนาคม 2563 มายังเดือนมีนาคม 2564 ทุกฝ่ายแม้กระทั่งพรรคภูมิใจไทย พรรคประชาธิปัตย์ก็รู้ “คำตอบ”
เพียงแต่ยัง “เสียดาย” และอาวรณ์ต่อ “อามิส” ที่อยู่ในปาก
ตามความเคยชินในทางการเมืองเมื่อเผชิญกับอำนาจเผด็จการอันมากด้วย “ความแข็งตัว” ตามความเคยชินที่ทำๆ กันมาเยี่ยงนักการเมืองผู้คิดว่าตนมากประสบการณ์
จึงมักจะยอม “สยบ” และจำนนต่อ “อำนาจ”
พลันที่ผ่านการลงมติรับร่าง พ.ร.บ.งบประมาณวาระ 1 ด้วยคะแนนเสียงท่วมท้นก็คิดและประเมินว่าทุกอย่างจะเรียบร้อย ราบรื่น
แต่ลืมว่ามี “อะไร” เกิดขึ้นบ้างใน “ที่ประชุม”
ลืมว่าคนของพรรคเพื่อไทยพูดอย่างไร ลืมว่าข้อมูลอันมีการสาธยายอย่างเป็นระบบจากพรรคก้าวไกลดำเนินไปอย่างไร
แม้กระทั่ง “อารมณ์” เง้างอนของพรรคภูมิใจไทยก็ถูกมองข้าม
ทั้งๆ ที่ในความเป็นจริง ทุกสิ่งทุกอย่างที่มีการอภิปราย แจกแจง มิได้หายไปไหน ยังคงจำหลักอย่างหนักแน่นและซึมซาบเข้าไปในความรับรู้ของสังคม
รอเวลาที่จะสำแดง “พลัง” ออกมาให้ปรากฏ
ความจริงที่เกิดขึ้นย่อมดำรงอยู่และดำเนินไป ไม่มีใครจะสามารถลดและตัดทอนบทบาทและความหมายออกไปได้ภายในพริบตา
แม้ พล.อ.ประยุทธ์ จันทร์โอชา จะต้องการ
กระนั้น ตะกอนแห่งอารมณ์ กระบวนการในทางความคิดย่อมมี “ชีวิต” และเคลื่อนไหวก่อ “กัมมันตะ” ของมันต่อไป
ทั้งใน “รัฐสภา” และใน “สังคม”
