เหตุใดสถานการณ์ “คาร์ม็อบ” เมื่อวันอาทิตย์ที่ 1 สิงหาคม จึงต้องจบลงด้วยความรุนแรงอันมาพร้อมกับแก๊สน้ำตา และกระสุนยาง
คำตอบ 1 เป็นเพราะ นายณัฐวุฒิ ใสยเกื้อ
การประกาศเข้าร่วมเคลื่อนไหวใน “คาร์ม็อบ” ของเครือข่ายไล่ประยุทธ์ (อหต.) ที่นำโดย นายณัฐวุฒิ ใสยเกื้อ ก่อภาวะสั่นไหว
เป็นความสั่นไหวในทาง “ความคิด” ในทาง “การเมือง”
พลันที่ นายณัฐวุฒิ ใสยเกื้อ เลือกที่จะเอา “แยกราชประสงค์” เป็นจุดสตาร์ต นั่นย่อมเป็นการเลือกในลักษณะฟื้นจำรำลึก
รำลึกไปยังสถานการณ์เดือนพฤษภาคม 2553
เมื่อประสานเข้ากับอีกคำตอบ 1 คือการเลือกอนุสาวรีย์ประชาธิปไตยเป็นจุดตั้งต้นของ “คณะราษฎร” ยิ่งก่อให้เกิดความหวาดพรั่น
หวาดพรั่นไปยังสถานการณ์ในวันที่ 7 สิงหาคม
เมื่อหวาดพรั่นการตอบโต้ย่อมตามมาในท่วงทำนองแบบ “ตัดไม้ข่มหนาม” หวังกดสถานการณ์ในวันที่ 1 เพื่อสยบไปยัง 7 สิงหาคม ที่จะตามมา
เหมือนกับการสยบในสถานการณ์เมื่อเดือนกรกฎาคม
มองอย่างเปรียบเทียบ การเคลื่อนกำลังของ “ไทยไม่ทน” ครั้งแล้วครั้งเล่า ไม่มีการตอบโต้ใดๆ จากหน่วยควบคุมฝูงชน (คฝ.)
แต่เมื่อเป็น “เยาวชนปลดแอก” ก็สกัดตั้งแต่ “ผ่านฟ้า”
เป็นการสกัดครบเครื่อง ตั้งแต่ปล่อยน้ำจากรถจีโน ตามมาด้วยกระสุนยางหลายสิบหลายร้อยชุดแล้วลงเอยด้วยแก๊สน้ำตา
ทั้งนี้ แทบไม่ต้องพูดถึง เมื่อถึง “ถนนพิษณุโลก”
สถานการณ์ในวันที่ 1 สิงหาคม ตอนเช้า ตอนบ่าย อาจดำเนินไปด้วยความราบรื่น ไม่มีการขัดขวาง แต่หลังประกาศยุติการชุมนุมก็เกิดเรื่อง
มาทั้ง คฝ. มาทั้งจีโน่ แก๊สน้ำตา กระสุนยาง
ปฏิบัติการในคืนวันที่ 1 สิงหาคม จึงเท่ากับเป็นการส่งสัญญาณในลักษณะ “ป้องปราม” ไปยังสถานการณ์ในวันที่ 7 สิงหาคม
7 สิงหาคม อันมาด้วย “อดีต”
ไม่ว่าจะเป็นอดีตของ “เสียงปืนแตก” ณ บ้านนาบัว อำเภอนาแก จังหวัดนครพนม ไม่ว่าจะเป็นอดีตแห่งการลงประชามติ
ซึ่งเป็นรากที่มาแห่ง “รัฐธรรมนูญ”
การที่ “เยาวชนปลดแอก” และ “กลุ่มฟื้นฟูประชาธิปไตย” เลือกที่จะเคลื่อนไหวในวันที่ 7 สิงหาคม จึงทรงความหมาย
ยิ่งเห็นท่วงท่าของ นายณัฐวุฒิ ใสยเกื้อ ยิ่งทำให้หวาดพรั่น
เป็นความหวาดพรั่นต่อ “คนเสื้อแดง” เมื่อเดือนพฤษภาคม 2553 เป็นความหวาดพรั่นต่อบทบาทของ “เยาวชน” อันเริ่มจากเดือนกรกฎาคม 2563
เท่ากับเป็นการ “ประสาน” และ “ต่อเนื่อง” ภารกิจ
คำถามก็คือ การปล่อยปมว่าด้วย “เฟคนิวส์” ออกมามีเป้าอยู่ที่ใด คำถามก็คือการสลายการชุมนุม เมื่อคืนวันที่ 1 สิงหาคม มีเป้าอยู่ที่ใด
ตอบได้เลย ต้องการ “สยบ” ก่อให้เกิด “ความกลัว”
คำถามก็คือ สังคมกลัวอย่างชนิดหัวหดตดหายหรือไม่ ไม่ว่าการปล่อยแสงในเรื่อง “เฟคนิวส์” ไม่ว่าการกำราบต่อจุดสุดท้ายของการชุมนุม
คำตอบจะอยู่ ณ วันที่ 7 สิงหาคม
