อ่าน สังคมไทย อ่าน ประยุทธ์ จันทร์โอชา ผ่าน ไวรัส โควิด
พลันที่กรุงเทพมหานครเริ่มประกาศ “เคอร์ฟิว” ในเรื่องสวนสาธารณะ จังหวัดแม่ฮ่องสอนก็ตาม จังหวัดนนทบุรีก็ตาม
อีกไม่นานก็จะ“ทั่วประเทศ”
ทุกอย่างดำเนินไปเหมือนกับที่กรุงเทพมหานครเริ่มประกาศปิดห้าง เรียกร้องให้ทำงานอยู่กับบ้าน เรียกร้องในเรื่องระยะห่าง
กรุงเทพมหานครจึงเป็นจุดส่งสัญญาณ
อ่านเกมไม่ยากเนื่องจากกรุงเทพมหานครใกล้ชิดกับรัฐบาล ใกล้ชิดและทำงานร่วมกับกระทรวงมหาดไทย
เมื่อกรุงเทพมหานครดำเนินจึงเท่ากับเป็นการลั่นระฆัง
บรรดาผู้ว่าราชการจังหวัดซึ่งเป็น “เบิร์ด โนว์ ที่ขยายตัวอยู่ทั่วราชอาณาจักร ก็ย่อมจะก้าวตามอย่างพร้อมเพรียงกัน
ภาพเช่นนี้สะท้อนอะไร
เหมือนกับว่ารัฐบาลมิได้มีการบังคับกะเกณฑ์แม้ว่าจะมี พ.ร.บ.การบริหารราชการในสถานการณ์ฉุกเฉินอยู่ในมือก็ตาม
ดำเนินไปอย่างให้อำนาจ “จังหวัด”
เป็นไปเช่นกับที่ พล.อ.อนุพงษ์ เผ่าจินดา รัฐมนตรีว่าการกระทรวงมหาดไทย เน้นย้ำว่าการสั่งปิดด่านชายแดนเป็นอำนาจของ “ผู้ว่าฯ”
รัฐบาลยังใช้แผนเดียวกับที่เคยใช้เมื่อปี 2553
เมื่อประสบเข้ากับการชุมนุมอย่างเข้มข้นของคนเสื้อแดง ไม่ว่าจะเป็นบนถนนราชดำเนิน ไม่ว่าจะเป็นที่แยกราชประสงค์
ก็ดำเนินจาก “เบา” ไปหา “หนัก”
เพียงแต่เบื้องหน้าสถานการณ์การแพร่ระบาดของเชื้อไวรัสโควิด-19 รัฐบาลมีกรุงเทพมหานครเป็นเหมือนกับหอส่งสัญญาณ
ยืนยันว่า กรุงเทพมหานคร คือ ประเทศไทย
การติดตามสถานการณ์การแพร่ระบาดไวรัสโควิด-19 นับแต่วันที่ 26 มีนาคม เป็นต้นมา จึงเหมือนกับการติดตามบทบาทการปกครองของประเทศ
ดำรงอยู่ในลักษณะ “รวมศูนย์อำนาจ”
ในแผ่นดินของพระบาทสมเด็จพระจุลจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว รัชกาลที่ 5 บริหารอย่างไร รัฐบาลก็ดำเนินการตามนั้นอย่างเคร่งครัด
เพียงแต่ “ยืดหยุ่น” และ “พลิกแพลง” เล็กน้อย
เพียงแต่ในยุคของรัชกาลที่ 5 การสื่อสาร การคมนาคม ยังไม่สะดวก ยังไม่ราบรื่น ยังมีเพียงโทรเลข ยังมีเพียงรถไฟ
ยังไม่มีเครื่องบิน ยังไม่มีสมาร์ทโฟน
กระนั้น ภาพอันสะท้อนออกมาไม่ว่าผ่านสื่อเก่า ไม่ว่าผ่านสื่อใหม่ ก็ได้เห็นภาวะอันเรียกว่าโกลาหลเด่นชัดมากยิ่งขึ้น
ยังเป็น “รวมศูนย์” แต่ก็ “กระจัดกระจาย”
ถามว่าประสิทธิภาพของการบริหารจัดการโดยรัฐบาล พล.อ.ประยุทธ์ จันทร์โอชา สามารถสร้างความมั่นใจได้มากน้อยเพียงใด
ยังจำเป็นต้องให้ “เวลา”
แม้จะให้เวลามาแล้วนับแต่หลังรัฐประหารเมื่อเดือนพฤษภาคม 2557 ก็จำเป็นต้องให้เวลาหลังการเลือกตั้งเมื่อเดือนมีนาคม 2562
เป็นการให้เวลาอย่างมีการรอคอย
