บทนำ : หยุด‘การเมือง’?
ประเทศไทยและประเทศต่างๆ ทั่วโลก อยู่ระหว่างจัดการแก้ปัญหาการแพร่ระบาดของไวรัสโควิด-19 น่าสังเกตว่า ในขณะที่เกิดวิกฤต มักจะมีเสียงเรียกร้องให้ฝ่ายที่คิดต่างจากรัฐบาล ผู้ที่มีความคิดเห็นหรือผู้ที่วิพากษ์วิจารณ์รัฐบาล ให้ยุติการวิพากษ์วิจารณ์ การแสดงความคิดเห็น โดยยกเหตุผลว่า ไม่ใช่เวลาที่จะมาเล่นการเมือง เมื่อเร็วๆ นี้ อดีตเลขาธิการพรรคการเมืองหนึ่ง ได้วิพากษ์วิจารณ์การประกาศสถานการณ์ฉุกเฉินทั่วประเทศ ทำให้เกิดมีองค์กรมาแก้ไขสถานการณ์การแพร่ระบาด โดยมีนายกรัฐมนตรีเป็นผู้สั่งการ และโอนอำนาจของรัฐมนตรีตาม พ.ร.บ.ต่างๆ 40 ฉบับ ให้นายกฯมีอำนาจดำเนินการ
การแก้ปัญหาไวรัสโควิด-19 เป็นเรื่องที่เกี่ยวข้องกับชีวิตประชาชนทั่วประเทศ การใช้อำนาจ การใช้งบประมาณเพื่อแก้ไขวิกฤตที่เกี่ยวกับชีวิตความเป็นอยู่ของประชาชน ต้องเป็นเรื่องที่สามารถตรวจสอบ วิพากษ์วิจารณ์ หรือเสนอแนะด้วยข้อเสนอต่างๆ ได้ ไม่ว่าจะเห็นด้วยหรือไม่เห็นด้วย การเสนอดังกล่าวไม่ควรถูกกล่าวหาใส่ร้ายว่าเป็นเรื่องการเมืองเพื่อดิสเครดิตหรือทำลายรัฐบาลแต่เพียงมุมเดียว ปัจจุบันนี้ ประเทศไทยอยู่ในระบอบประชาธิปไตย แม้ไม่เต็มร้อย แต่มีสภาผู้แทนฯ มีวุฒิสภา จึงเป็นความชอบธรรมที่สมาชิกทั้งสองสภา จะใช้ความเป็นผู้แทนปวงชน ติติง เสนอแนะ เพื่อให้การใช้อำนาจแก้ปัญหาของรัฐบาล เป็นไปในทิศทางที่ถูกต้อง หากข้อเสนอแนะไม่มีเหตุผล หรือมุ่งทำลายทางการเมืองมากเกินไป ประชาชนมีวิจารณญาณที่จะเชื่อหรือไม่เชื่อ ไม่จำเป็นต้องมีคนมาบอกว่า ควรให้ประชาชนฟังหรือไม่ฟังเรื่องไหนอย่างไร
สุขภาพของประชาชน เป็นเรื่องสำคัญอย่างยิ่ง เป็นภาระหน้าที่ของรัฐบาล ต้องทำทุกอย่างเพื่อไม่ให้ประชาชนเป็นเหยื่อของโรคระบาด หากติดเชื้อก็ต้องมีโรงพยาบาลมีแพทย์ มียารักษา และทุกมาตรการที่กระทำเพื่อความปลอดภัยของสังคม เป็นเรื่องที่จะต้องได้รับความร่วมมือจากทุกฝ่าย แต่ไม่ควรฉกฉวยโอกาสใช้เรื่องสุขภาพประชาชนมาเป็นข้ออ้างบั่นทอนสิทธิเสรีภาพของประชาชน โดยเฉพาะเสรีภาพที่จะแสดงออก การวิพากษ์วิจารณ์ ซึ่งก็คือ สิทธิในการตรวจสอบการใช้อำนาจของรัฐบาล ซึ่งรัฐบาลมีหน้าที่รับฟังไปพร้อมกัน การใช้อำนาจโดยขาดการตรวจสอบ ก่อให้เกิดผลร้ายอย่างไรบ้างเชื่อว่าสังคมไทยเรียนรู้มาแล้วตลอด 6 ปีที่ผ่านมา
