| ผู้เขียน | สุชาติ ศรีสุวรรณ |
|---|
ที่เห็นและเป็นไป : ‘มั่งคั่ง มั่นคง ยั่งยืน’
การอภิปรายร่าง พ.ร.บ.งบประมาณรายจ่ายประจำปี 2564 โดยสภาผู้แทนราษฎรเมื่อสัปดาห์ที่ผ่านมา แม้จะมีหลายประเด็นที่ฟังแล้วน่าคิดว่าปล่อยให้เป็นแบบนั้นได้อย่างไร แต่เป็นที่รู้กันว่าที่สุดแล้วไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง เนื่องจากรัฐบาลมีเสียงข้างมาก จะเอาอย่างไรก็ต้องยกมือโหวตผ่านไปแบบนั้น
เช่นเดียวกับเสียงวิพากษ์วิจารณ์ของสังคมในเรื่องราวต่างๆ โดยเฉพาะหลักการอยู่ร่วมกันที่ก่อความรู้สึกว้าเหว่ให้เกิดขึ้น โดยเฉพาะกับคนรุ่นใหม่ที่มองไม่เห็นอนาคตของตัวเอง
แม้ทุกคนจะรู้ว่าไม่มีคำตอบที่ทำให้เกิดความเชื่อมั่นกับลูกหลานที่จะเติบโตไปในอนาคตได้ แต่ต่างไม่มีคำตอบว่าแล้วจะต้องทำอย่างไร
กลไกต่างๆ ที่ประกอบขึ้นเพื่อขับเคลื่อนประเทศนี้ ไม่เอื้อให้เกิดความเปลี่ยนแปลงอะไร
ความพยายามหาเหตุผลมาชี้ให้เห็นว่าขืนปล่อยให้เป็นไปเช่นนี้ ประเทศชาติโดยเฉพาะชีวิตประชาชนจะเดินเข้ามุมอับขึ้นเรื่อยๆ แม้จะเป็นเหตุผลที่ชวนคิด แต่ไม่สามารถเปลี่ยนแปลงอะไรได้
ทุกอย่างมีคำตอบที่ตายตัว และหยุดนิ่ง หมายถึงไม่มีอะไรจะส่งผลให้ปรับเปลี่ยนไปได้เรียบร้อย
อำนาจทุกมิติประสานเป็นหนึ่งเดียว จัดการกับความเห็นต่างอย่างแข็งกร้าว และส่งเสริมให้เกิดการสยบยอมอย่างเต็มที่
ไม่มีคำตอบอื่น
อำนาจเบ็ดเสร็จเด็ดขาดแบบปฏิเสธไม่ได้ เป็นคำตอบเดียวของการจัดการประเทศ
เหมือนจะไม่เป็นเช่นนั้น เพราะทุกคนยังได้ยินเสียงคัดค้าน การแสดงออกในทางไม่ยินยอม หรือความเคลื่อนไหวต่อต้านเกิดขึ้นอยู่ทั่ว
เหมือนยังมีเสรีภาพที่จะขับเคลื่อนความคิดที่แตกต่างได้
แต่หากมองให้ลึกลงไป ให้เห็นปรากฏการณ์ที่แท้จริง ความเคลื่อนไหวที่สวนทางอำนาจเด็ดขาดนั้น จะต้องอยู่ในกรอบของการไม่ก่อผลกระทบในระดับที่เสี่ยงต่อการเกิดความเปลี่ยนแปลง เป็นแค่เสียงคัดค้าน ความเคลื่อนไหวต่อต้านที่ไว้วางใจได้ว่าจะควบคุมอยู่
หากเกินเลยกว่านั้น กลไกอำนาจเหมือนพร้อมอยู่ตลอดเวลาที่จะเข้ามาควบคุมให้ออกไปอยู่นอกเกมทันที โดยไม่มีข้อแม้ และไม่ใส่ใจว่าจะสร้างความรู้สึกอย่างไรให้กับใคร
การคัดค้านและการต่อต้านจึงเป็นได้อย่างมากแค่เสียงนกเสียงกา ที่ไม่มีความหมายอะไร
แม้จะทำให้เกิดความเชื่อ ความศรัทธาได้บ้าง แต่คนที่เชื่อถือศรัทธานั้นจะต้องรับรู้แรงกดดันอีกชุดว่า การร่วมมือกับคนที่ให้ความเชื่อถือศรัทธานั้นเป็นเรื่องที่ไม่มีความหมายอะไร และอาจจะถูกจับตาเพื่อจัดการบางอย่างให้กลับอยู่ในกรอบที่ควบคุมได้
เหล่านี้คือสิ่งที่เกิดขึ้นกับความเป็นไปของประเทศ
ดังนั้น แม้ถึงที่สุดแล้วประชาชนจะเดือดร้อนกับสภาวะเศรษฐกิจที่ชวนสงสัยในความรู้ความสามารถของการบริหาร และเบื้องหน้าเบื้องหลังผลประโยชน์อะไรก็ตาม อย่างที่ผู้เชี่ยวชาญทั้งหลายเป็นห่วงว่าจะหนักหนาสาหัสขึ้นเรื่อยๆ จากวิกฤตที่ลุกลามไปทั่วโลก และระบาดไปทั่วประเทศ
บริษัทห้างร้านจะอยู่ไม่ได้ ผู้คนจะตกงาน การทำมาหากินฝืดเคือง กำลังซื้อของประเทศจะหดหาย หนี้เสียจะท่วมระบบธนาคาร หรืออะไรก็ตาม
ประเทศจะถอยหลังไปจากการพัฒนาอย่างมองไม่เห็นอนาคต
เหมือนมีเหตุผลที่จะให้เชื่อ ด้วยข้อมูลและความเป็นไปที่ส่อแนวโน้มไปทางนั้น
แต่หากจะตั้งคำถามว่า แล้วจะเกิดอะไรขึ้นกับผู้มีอำนาจ
คำตอบจะเหมือนเดิม คือ “ไม่มีอะไรเกิดขึ้น”
อำนาจได้รับการคุ้มครองจากระบบที่ถูกออกแบบไว้อย่างแข็งแกร่ง และบุคลากรที่เชื่อมั่นได้ว่าจะรักษาระบบนั้นไว้อย่างเข้มข้น
ไม่ว่าประชาชนเดือดร้อนแค่ไหน แต่ผู้มีอำนาจไม่ต้องกังวลอะไรว่าจะรักษาอำนาจไว้ไม่ได้
