สถานีนี่นี้…ปัจจุบัน สถานีหน้านั้น…มรณะ : โดย ขรัวตาขำ
พนักงานขายฝึกงานจำนวนหนึ่ง เดินทางสำรวจต่างจังหวัด เขาใช้เวลา ตี 4 ครึ่ง ถึง 6 โมงเช้า สัมผัสสัมพันธ์กับชาวบ้านย่านตลาด ช่วงกะหล่ำ ไชเท้า และพืชพันธุ์ไม้ต่างๆ ผลิงาม พอตะวันทอแสง เพื่อนผู้ใช้แรงงานของตลาดก็จะช่วยกันเก็บกวาดผักที่ขายไม่ได้ออกมากองและทิ้ง
พนักงานขายหน้าใหม่คิดถึงเพื่อนเก่าที่พลัดไปเรียนครู วันต่อมาเขาตามเพื่อนครูเหล่านั้นมาชมงาน
หารือกันเงียบๆ ว่า ถ้าได้เปล่า เด็กๆ จะขาดแคลนอาหารบางมื้อน้อยลง
หากพ่อค้าแม่ขายคิดสตางค์ในราคาตามมีตามเกิด อาชีพเกษตรกรจะลืมตาอ้าปากเพิ่มขึ้น
หรืออยู่ด้วยกันได้ทุกฝ่าย ความหิวโหย ความยากจน จะบรรเทาเบาบาง
พนักงานฝึกงานหนุ่มสาว อยากเห็นเวลาอื่นนอกเหนือจากเวลาบ่ายเช้าบ้าง
เขาเห็นพ้องต้องกันว่า ในเมือง ชานเมือง ช่างมืดมิดปิดไฟกันอย่างเงียบสนิท
เกือบทุกจังหวัด กลายเป็นเมืองเฉา เหงา ซึมเศร้ากันเกือบทั่วประเทศ
หรือนครรัฐขาดแคลนกระทั่งค่าไฟฟ้า เมืองจึงเฉา เหงาถึงเพียงนี้
ทำไมไม่เปิดไฟไล่ความมืด ความหวาดหวั่น ไล่โรคภัยไข้เจ็บ ไล่กลัวให้กล้า หรือทำเนียบทุกแห่งก็มืดมิดไปหมดแล้ว
หนุ่มสาวหัวเราะต่อกระซิกกันด้วยความรื่นเริง
เป็นปัจจุบันของอนาคตแห่งวัย
ไม่มีอนาคตต่างหาก ทำให้ไม่มีความหวัง
มีอนาคตต้องกล้าปฏิรูป ตั้งแต่ระบบการศึกษาอันล้าหลัง เสริมสร้างความเหลื่อมล้ำเพียงอย่างเดียว
ชาติบ้านเมืองมืด ต้องติดไฟให้สว่าง
และอย่าลืมวางแผนให้อยู่รอดปลอดภัยทั้งประเทศจากทุกพรรคด้วย
ป่าชายเลนเล็กๆ แห่งนี้ จะอยู่อย่างใช้ฟันปลอมไปได้นานเท่าไร?
