นับจากสถานการณ์ปะทะกันบริเวณหน้ากรมทหารราบที่ 1 มหาดเล็กราชวัลลภรักษาพระองค์ เมื่อตอนค่ำของวันที่ 1 สิงหาคม เป็นต้นมา
บริเวณสามเหลี่ยมดินแดงก็กลายเป็น “จุดร้อน”
ยิ่งเมื่อผ่านจากสถานการณ์#ม็อบ7สิงหาคม ที่มีการสลายการชุมนุม ณ อนุสาวรีย์ประชาธิปไตยตั้งแต่ก่อนเวลานัดหมาย
ยิ่งทวีความร้อนแรงให้กับ “สามเหลี่ยมดินแดง”
แม้กระทั่ง #ม็อบ10สิงหาคม ซึ่งนัดหมายกันที่แยกราชประสงค์ และ #ม็อบ15สิงหาคม ซึ่งนัดหมายกันเป็นแม่น้ำ 3 สาย
แต่เมื่อถึงตอนค่ำ “สามเหลี่ยมดินแดง” ก็กลายเป็น “จุดนัดหมาย”
ผลก็คือ จากวันที่ 1 สิงหาคม ต่อเนื่องมายังวันที่ 17 สิงหาคม ไม่ว่าจุดนัดหมายเบื้องต้นของการชุมนุมจะอยู่ ณ จุดใด
ที่สุดแล้วก็มาเปรี้ยงปร้างกันที่ “สามเหลี่ยมดินแดง”
หากติดตามสภาพการณ์การชุมนุมและเคลื่อนไหวของมวลชน ณ บริเวณสามเหลี่ยมดินแดงประชิดกับกรมทหารราบที่ 1 มหาดเล็กราชวัลลภรักษาพระองค์
ก็จะสัมผัสได้ในความอ่อนไหว
เป็นความอ่อนไหวเนื่องจากกรมทหารราบที่ 1 มหาดเล็กราชวัลลภรักษาพระองค์ เป็นกองกำลังซึ่งมีความสำคัญทางการทหาร
เป็นความอ่อนไหวที่มีบ้านพักของ พล.อ.ประยุทธ์ จันทร์โอชา
จึงไม่ว่าจะเป็นการเคลื่อนไหวในปี 2565 หรือที่มีความพยายามอย่างต่อเนื่องจากหลายกลุ่มนับแต่ต้นปี 2564 เป็นต้นมา
ก็มิอาจ “แตะ” พื้นที่นี้ได้อย่างง่ายดาย
ไม่ว่าจะเป็นการเคลื่อนไหวที่มาจากอนุสาวรีย์ชัยสมรภูมิ ไม่ว่าจะเป็นการเคลื่อนไหวที่มาจาก 5 แยกลาดพร้าว
ในที่สุดก็เสมอเป็นเพียงปฏิบัติการ “ขี่ม้าชมสวน”
โดยสถานะต้องถือว่ากำลังที่คุ้มกันกรมทหาร คุ้มกันบ้าน พล.อ.ประยุทธ์ จันทร์โอชา มีความแข็งแกร่ง มั่นคงเป็นอย่างสูง
มั่นคงโดย “สถานะ” ที่มีอยู่
แข็งแกร่งโดยยุทโธปกรณ์ครบมือและทันสมัย ประสานเข้ากับ “อำนาจพิเศษ” ที่มีอยู่ในมืออย่างพร้อมมูล
ขณะที่ “มวลชน” ที่เข้ามาแหย่ มาลองของอ่อนด้อย บอบบางกว่า
ไม่ว่าจะเป็นความพยายามของ “เยาวชนปลดแอก” ไม่ว่าจะเป็นความพยายามของ “กลุ่มทะลุฟ้า” ในที่สุดก็ต้องประกาศยุติการชุมนุม
จึงเหลือเพียง “มวลชน” จำนวนหนึ่ง ไม่มากนัก
บทบาทของ “มวลชน” จำนวนหนึ่งจึงดำเนินไปอย่างที่ นายสมบัติ บุญงามอนงค์ อุปมาเอาไว้ว่าเป็นปฏิบัติการ “ทอม” กับ “เจอร์รี่”
เป็นปฏิบัติการ “แหย่เย้า” เป็นปฏิบัติการ “ลองของ”
มาถึง ณ วันนี้ กรอบและขอบเขตของปฏิบัติการเริ่มขยายออกจากสามเหลี่ยมไปยังอนุสาวรีย์ชัยสมรภูมิ ไปยังซอยรางน้ำ ราชปรารภ และแฟลตดินแดง
จาก “กระสุนยาง” ก็เริ่มมี “กระสุนจริง”
ก่อให้เกิดภาพความเข้มแข็ง เกรียงไกรของ “หน่วยควบคุมฝูงชน” กับมวลชนซึ่งส่วนใหญ่เป็น “เยาวชน” อายุระหว่าง 14-20 ปี
คาดเดาได้ยากยิ่งว่าจะ “พัฒนา” ไปในทิศทางใด
