เมื่อเวลาล่วงผ่านไป คำวินิจฉัยครั้งหนึ่งที่ว่า “ถนนลูกรังยังไม่หมด รถไฟความเร็วสูงยังไม่จำเป็นสำหรับประเทศไทย” ก็ได้กลายเป็นเรื่องชวนหัว
เช่นเดียวกับวันนี้ ที่มีการร้องให้ศาลรัฐธรรมนูญวินิจฉัยการกระทำของ นายอานนท์ นำภา นายภาณุพงศ์ จาดนอก และ น.ส.ปนัสยา สิทธิจิรวัฒนกุล ในการชุมนุมปราศรัย เมื่อ 10 ส.ค.ว่าเป็นการใช้สิทธิเสรีภาพเพื่อ “ล้มล้างการปกครองฯ” ตามรัฐธรรมนูญ มาตรา 49 หรือไม่
“เวลา” อาจเป็นคำตอบให้กับหลายเรื่องราว
กล่าวสำหรับ “ไม้ใกล้ฝั่ง” ความฝันย่อมพร่าเลือน
กลัวที่สุดคือ “กฎธรรมชาติ”
เรื่องนี้ไม่ต้องร้อง “ขอเวลา” …อีกไม่นานก็จะต้องพบกับความจริงว่าตั้งอยู่ไม่ได้ รั้งเอาไว้ไม่ไหว ถึงจะดื้อรั้น
ขัดขืนแค่ไหนก็ไม่อาจต้าน “การเปลี่ยนแปลง”
เด็กเรียกร้องการเปลี่ยนแปลงโดยสันติวิธี อย่าเตรียมอาวุธ!
ผู้ร่างรัฐธรรมนูญต้องยึดโยงกับประชาชน ให้ร่างรัฐธรรมนูญใหม่ที่ไม่ซ่อนกลโกง ให้ยุบสภาคืนอำนาจ
กับให้หยุดคุกคามประชาชน
ที่ชูขึ้นเหนือศีรษะมีเพียง “สามนิ้ว” เท่านั้น !
ไม่ใช่ “ปืนหลวง” ที่ชูคำรามยกพลล้มล้างการปกครองระบอบประชาธิปไตยและฉีกรัฐธรรมนูญ
ถามว่า ในเวลานั้นมีใครลุกขึ้นมา “พิทักษ์รัฐธรรมนูญ” หรือไม่
ที่เด็กเรียกร้องคือ พอกันที “รัฐประหาร” และอำนาจรัฐเผด็จการ
เด็กๆ ลูกหลานมีทุกข์ลุกขึ้นมาทวงถาม “มีความฝัน” จึงพากันออกมาแสดงออก ใช้สิทธิเสรีภาพ แต่กลับถูกจับและตั้งข้อหายุบยิบไม่เว้นแม้กระทั่ง พ.ร.บ.รักษาความสะอาด พ.ร.บ.จราจร
ถามว่า ที่ผิดชัดเจน ผิดโจ่งแจ้งยึดทำเนียบเป็นเดือน ทรัพย์สินราชการสูญหาย ปิดสนามบิน ยึดที่ทำการหน่วยงานรัฐ ปิดกรุงเทพฯ คดีไปถึงไหน-มีใครติดคุกกันบ้างหรือยัง!?
หลายทศวรรษมานี้สังคมไทยคล้าย “วิกลจริต” เห็นผิดเป็นชอบ
แต่ไม่ปีนี้ก็ปีหน้า หรือปีถัดไปหรืออีก 5 ปี 10 ปี 20 ปี ที่เห็นๆ ว่าห้าวกร้าว ดุดัน ยิ่งใหญ่อหังการ
ในวันนี้ก็จะทยอยตายเหมือนไม้ผลัดใบ
อย่าทำลาย “ความฝัน” ของเด็กและเยาวชนในวันนี้!
นึกถึง “ดอนกีโฆเต้” ผู้ที่ไม่เคยยอมแพ้กับภารกิจผดุงความยุติธรรม มุ่งมั่นฟันฝ่าไปให้ถึงฝัน
แม้เวลาจะล่วงผ่านไปหลายร้อยปีแต่จิตวิญญาณของ “ดอนกีโฆเต้” ก็ยังคงถูกจดจำ
มีแต่ต้อง “ก้าวเดินต่อไป” สู่ฝันอันยิ่งใหญ่!?!!
