ท่านผู้เจริญในธรรมทั้งหลายซึ่งยังคงปฏิบัติหน้าที่อยู่ในกระบวนการยุติธรรม ตั้งแต่ชั้นตำรวจ อัยการ ศาล และราชทัณฑ์ ลองนึกทบทวนดู
22 พ.ค.2557 คนกลุ่มหนึ่งใช้กำลังอาวุธของกองทัพเข้าล้มล้างการปกครอง ฉีกรัฐธรรมนูญ ถึงจะอ้างความชอบธรรมอันใดก็มีความผิดร้ายแรง โทษถึงขั้น “ประหารชีวิต”
“ใช้ปืน” สถาปนาอำนาจแล้วเรียกว่า “รัฏฐาธิปัตย์”
ความหมายคือเหนือ “กฎหมาย” !
เขียนกติกาชั่วคราวขึ้นมาให้ใช้ “ม.44” แทน “ปืน”
“ม.44” เป็นเช่นทุกสิ่ง !
อำนาจบริหาร อำนาจนิติบัญญัติ และอำนาจตุลาการ รวบอยู่ในมือ “คนผู้เดียว”
ทำอะไรก็ไม่ผิด ไม่ต้องรับโทษ มีวาจาสิทธิ์ สั่งยึด อายัดทรัพย์ สั่งจับ สั่งขัง จะให้เอาตัวใครไปกักไว้ที่ไหนกี่วันก็ได้ ไม่จำเป็นต้องที่โรงพักหรือเรือนจำ
เมื่อกระชับอำนาจเสร็จสิ้นได้รัฐธรรมนูญ 2560 ฉบับที่เรียกว่า “ดีไซน์มาเพื่อพวกเรา” มา ก็จัดแจงให้มีการเลือกตั้ง ใช้กลไกในเครือข่ายทำลายล้างฝ่ายตรงข้าม บดขยี้คู่แข่งขัน ตั้ง 250 ส.ว.ขึ้นมาจนได้สืบทอดอำนาจมาถึงวันนี้
อำนาจขี้ฉ้อเริ่มจากการใช้ “ปืน” เมื่อ 22 พ.ค.2557
จนถึง ม.44 ของรัฐธรรมนูญชั่วคราว 2557-รัฐธรรมนูญ 60 ที่ดีไซน์มาเพื่อพวกเรา-พ.ร.ก.ฉุกเฉิน-พ.ร.บ. ชุมนุมสาธารณะ-พ.ร.บ.รักษาความสะอาด-พ.ร.บ.จราจรทางบก-พ.ร.บ.คอมพิวเตอร์-พ.ร.บ.โรคติดต่อ ตลอดจนกฎหมายอาญาสารพัดมาตราที่งัดมาเล่นงานนักเรียนนักศึกษาและประชาชนที่เห็นต่าง หรือนักการเมืองฝั่งตรงกันข้าม …ผู้เจริญในธรรมทั้งหลายยังจะยอมรับหรือว่า ทั้งหมดนั้นคือ ผลงานอันงดงามของคณะผู้ก่อรัฐประหารเมื่อ 22 พ.ค.2557
ที่มาของ “การต่อต้าน” เกิดจากการฉ้อฉลและตระบัดสัตย์
“ความวุ่นวายในบ้านเมือง” ไม่ได้เกิดจากปฏิกิริยาของผู้ชุมนุม
ถ้าลำดับเหตุการณ์แล้วตั้งใจทบทวนอย่างมีสติสัมปชัญญะ ไม่ตกหลุม “อุปาทาน” ตำรวจผู้มีธรรม อัยการผู้ทรงธรรม และตุลาการผู้เที่ยงธรรม จะต้อง “มองเห็น”
“พฤติการณ์” การชุมนุมที่ยืดเยื้อยาวนานมากว่า 3 เดือนนั้นดำเนินไปอย่างเรียบร้อย ตั้งมั่นในสันติวิธี ไม่ได้ก่อความวุ่นวาย หรือไม่ได้มุ่งล้มล้างระบอบการปกครอง
คำถามจึงมีว่า
ชอบด้วย “ธรรม” แล้วหรือกับ “ข้อหา” สารพัดจากกฎหมายหลายฉบับที่เจ้าพนักงานของรัฐในกระบวนการยุติธรรมประเคนให้ผู้ชุมนุม
อย่าลืมว่า “ฝ่ายบริหาร” มาแล้วก็ต้องไป
แต่ “กระบวนการยุติธรรม” ยังต้องคงอยู่ เพื่อ “อำนวยความยุติธรรม” สืบไป !?!!
