คุณโผงถูกเลิกจ้าง พ้นจากการเป็นพนักงานบริษัท
คุณโผงไปเจรจาต่อรองกับบริษัทขอให้จ่ายเงินค่าชดเชย และเงินบอกกล่าวล่วงหน้ามาด้วย
เจรจากันแล้ว ตกลงกันได้ บริษัทยินดีจ่ายค่าชดเชยกับค่าบอกกล่าวล่วงหน้า โดยคุณโผงลงนามในหนังสือบันทึกข้อตกลงว่า
“เมื่อบริษัทจ่ายค่าชดเชย และค่าบอกกล่าวล่วงหน้าครบถ้วนแล้ว ข้าพเจ้าตกลงว่า จะไม่ติดใจเรียกร้องเงินอื่นๆ เช่น ค่าเสียหายจากการเลิกจ้างอันไม่เป็นธรรมจากบริษัทอีกต่อไป”
คุณโผงดีใจ ได้เงินนั้นแล้วกลับไปบ้าน
ไปนอนคิดอยู่หลายวันว่า นี่ยังไม่ได้รับค่าตอบแทนการทำงานล่วงเวลาทั้งในวันธรรมดา ค่าทำงานในวันหยุดและค่าทำงานล่วงเวลาในวันหยุดอีก คิดแล้วตั้งหลายแสนบาทแน่ะ
คุณโผงจึงมายื่นฟ้องบริษัทต่อศาลแรงงาน ขอให้บังคับบริษัทให้จ่ายค่าทำงานล่วงเวลาทั้งในวันทำงานปกติและในวันหยุด พร้อมเงินเพิ่มและดอกเบี้ยมาด้วย
บริษัทต่อสู้คดี ขอให้ยกฟ้อง
ศาลแรงงาน พิพากษายกฟ้อง
คุณโผงอุทธรณ์คดีต่อศาลฎีกา
ศาลฎีกาวินิจฉัยว่า ตามบันทึกข้อตกลงว่า คุณโผงจะไม่ติดใจเรียกร้องเงินอื่นๆ จากบริษัทอีกต่อไป
เงินอื่นๆ นั้น ย่อมหมายถึง เงินทุกประเภท รวมทั้งค่าตอบแทนการทำงานเกินเวลาปกติ ค่าทำงานในวันหยุด และค่าตอบแทนการทำงานเกินเวลาในวันหยุดด้วย
อันเป็นการตกลงระงับข้อพิพาทที่จะมีขึ้นในอนาคต จึงเป็นสัญญาประนีประนอมยอมความเพื่อระงับข้อพิพาท
แม้สิทธิเรียกร้องดังกล่าวจะเป็นสิทธิเรียกร้องที่กำหนดไว้ใน พ.ร.บ.คุ้มครองแรงงาน พ.ศ.2541 อันเป็นกฎหมายเกี่ยวด้วยความสงบเรียบร้อยของประชาชน ซึ่งลูกจ้างมีสิทธิจะเรียกร้องจากบริษัทได้ตามกฎหมาย
แต่เมื่อคุณโผงทำบันทึกข้อตกลงนั้น หลังจากคุณโผงพ้นจากการเป็นลูกจ้างของบริษัทไปแล้ว คุณโผงย่อมมีอิสระแก่ตน พ้นพันธกรณีและอำนาจบังคับบัญชาของบริษัทโดยสิ้นเชิง การสละสิทธิเรียกร้องในเงินดังกล่าวจึงไม่ขัดต่อความสงบเรียบร้อยของประชาชนและไม่เป็นโมฆะ
สัญญาประนีประนอมยอมความเพื่อระงับข้อพิพาทเกี่ยวกับเงินค่าตอบแทนการทำงานเกินเวลาทำงานปกติจึงมีผลใช้บังคับ
ดังนั้น เมื่อคุณโผงได้รับเงินค่าชดเชยและค่าบอกกล่าวล่วงหน้าไปครบถ้วนแล้ว สิทธิเรียกร้องเกี่ยวกับเงินใดๆ รวมทั้งค่าตอบแทนการทำงานเกินเวลาทำงานปกติ ค่าทำงานในวันหยุด และค่าตอบแทนการทำงานเกินเวลาทำงานปกติในวันหยุด ย่อมเป็นอันระงับไปโดยสัญญาประนีประนอมยอมความตามประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ มาตรา 852
คุณโผงจึงไม่มีอำนาจฟ้อง
พิพากษายืน-ยกฟ้อง!!
(เทียบคำพิพากษาศาลฎีกาที่ 1979-1981/2557)
………………………………………………
ประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์
มาตรา 852 ผลของสัญญาประนีประนอมยอมความนั้น ย่อมทำให้การเรียกร้องซึ่งแต่ละฝ่ายได้ยอมสละนั้นระงับสิ้นไป และทำให้แต่ ละฝ่ายได้สิทธิตามที่แสดงในสัญญานั้นว่าเป็นของตน
พ.ร.บ.คุ้มครองแรงงาน พ.ศ.2541
มาตรา 54 ให้นายจ้างจ่ายค่าจ้าง ค่าล่วงเวลา ค่าทำงานในวันหยุด ค่าล่วงเวลาในวันหยุด และเงินผลประโยชน์อื่นเนื่องในการจ้าง บรรดาที่จ่ายเป็นเงินต้องจ่ายเงินตราไทย เว้นแต่ได้รับความยินยอมจากลูกจ้างให้จ่ายเป็นตั๋วเงินหรือเงินตราต่างประเทศ
โอภาส เพ็งเจริญ
