| ที่มา | คอลัมน์ "ทีนส์ทอล์กอาเซียน" |
|---|---|
| ผู้เขียน | กิตติภณ ดิษฐบรรจง |
| เผยแพร่ |
สวัสดีครับผมชื่อ “ปังปอนด์” นายกิตติภณ ดิษฐบรรจง นักศึกษาชั้นปีที่ 3 คณะสื่อสารมวลชน สาขาวิทยุกระจายเสียงและวิทยุโทรทัศน์ มหาวิทยาลัยรามคำแหง (ม.ร.) ผมคิดว่า สิ่งที่เราควรเร่งพัฒนาจากการเปิดประชาคมอาเซียน คือความสามารถด้านภาษาต่างประเทศ โดยเฉพาะภาษาอังกฤษ ที่จะเป็นสื่อกลางให้เราได้สื่อสารกับเพื่อนบ้านเข้าใจได้มากขึ้น…
เรื่องนี้เห็นได้ชัดจากประสบการณ์ตรงของผม เมื่อปี 2557 ผมได้เข้ามาทำงานเป็นเยาวชนเพื่อนอาสาคอยให้ความรู้ความเข้าใจเรื่องเชื้อไวรัสเอชไอวี และโรคเอดส์ ให้กับเยาวชนที่มีเชื้อ และบุคคลทั่วไป โดยต้องให้ข้อมูลกับผู้สื่อข่าวต่างประเทศ ทำให้ผมหันมาสนใจ และเริ่มเรียนรู้อังกฤษ โดยผมจะเริ่มเรียนรู้จากการดูข่าวต่างประเทศ หรือการอ่านข่าวหนังสือพิมพ์ภาษาอังกฤษมากขึ้น ทำให้ผมสามารถเริ่มพูดภาษาอังกฤษได้
เมื่อเดือนตุลาคม 2558 ผมได้รับเชิญให้เข้าร่วมเป็นหนึ่งในภาคีเพื่อเสนอปัญหา และหาทางแก้ไข เพื่อจัดทำแผนพัฒนาเยาวชนระดับประเทศ ในกรอบระยะเวลา 5 ปี (พ.ศ.2560-2565) กับทางยูนิเซฟ ทำให้ผมจำเป็นต้องใช้ภาษาอังกฤษมากขึ้น โดยเฉพาะในช่วงของการฟังบทสนทนาในที่ประชุม ซึ่งหลายท่านมาจากต่างประเทศ หรือการรับเชิญไปให้ข้อมูลกับนักข่าวจากต่างประเทศ ทั้งหมดนี้ล้วนต้องใช้ภาษาอังกฤษเป็นหลัก ซึ่งก็โชคดีที่ ม.ร.จัดการอบรมด้านภาษาอังกฤษให้กับนักศึกษา ผมจึงได้เข้าไปฝึกด้วย ทำให้สามารถพูดคุยกับเพื่อนๆ ประเทศต่างๆ ที่ทำงานจิตอาสาได้มากขึ้น รวมถึง สามารถนำเสนอโครงการได้ไม่ติดขัด ทำให้ผู้แทนจากต่างประเทศเข้าใจในสิ่งที่เราสื่อสาร และแก้ไขปัญหาได้ตรงจุด
ปัจจุบันนี้ ผมได้เป็น UNICEF Partnership ดูแลด้านเอชไอวี เยาวชนเพื่อนอาสา รวมไปถึง การทำงานโดยสมัครเป็นนักศึกษาช่วยงาน งานประชาสัมพันธ์ ม.ร.เพื่อฝึกประสบการณ์ให้มากยิ่งขึ้น โดยเฉพาะการเขียนข่าว การเก็บข้อมูล และการพิสูจน์อักษร ที่งานประชาสัมพันธ์ ม.ร.สอนผมให้รู้จักกับการทำงานด้านสื่อมากขึ้น
สุดท้ายนี้ ผมอยากจะบอกว่า อาเซียนมันอยู่ใกล้ตัวเรามาก ถ้าวันนี้คุณไม่ฝึกฝนด้านภาษา หรือสร้างเสริมประสบการณ์ ก็อาจจะช้าไป เพราะภาษาคือหัวใจหลักของการทำงาน ฝึกเยอะๆ ฝึกได้ทุกวัน ไม่มีวันไหนหรอกที่จะสายเกินไปสำหรับการเริ่มฝึกฝน เพราะเราจะได้รับมือกับประชาคมอาเซียนที่เข้ามาได้ตลอดเวลา
