ไม่เพียงแต่ร่าง พรป.ว่าด้วยการได้มาซึ่งส.ว.กับร่างพรป.ว่าด้วยการเลือกตั้งส.ส.กำลังเป็นปัญหาของ “คสช.”
หากแม้กระทั่ง”บาง”คำสั่งของคสช.ก็เริ่มเป็น”ปัญหา”
ตัวอย่างง่ายๆก็คือ มติของที่ประชุมผู้ตรวจการแผ่นดินให้ส่งเรื่องคำสั่งคสช.ที่ 53/2560 เรื่องการดำเนินการตามพรป.ว่าด้วยพรรคการเมืองไปยังศาลรัฐธรรมนูญ
วินิจฉัยและตีความว่าขัดกับ”รัฐธรรมนูญ”หรือไม่
2 ร่าง พรป.ข้างต้นอาจเป็นผลผลิตของที่ประชุมสภานิติบัญญัติแห่งชาติ(สนช.)อย่างเป็นด้านหลัก เพราะผ่านร่างพรป.ออกมาโดยมติเกือบเป็นเอกฉันท์
แต่คำสั่งคสช.ที่ 53/2560 เป็นผลผลิตอันมาจาก”คสช.”โดยตรง
ความจริงมิใช่อยู่ๆสำนักงานผู้ตรวจการแผ่นดินจะหยิบยกเรื่องคำสั่งคสช.ขึ้นมาดำเนินการ
หากแต่เนื่องจากคำร้องของ 2 พรรคการเมือง
1 คือพรรคประชาธิปัตย์ และ 1 คือพรรคเพื่อไทย ซึ่งมองเห็นว่าคำสั่งคสช.ที่ 53/2560 น่าจะเป็นการสร้างภาระให้แก่พรรคการเมืองเกินสมควร
และมติของที่ประชุมผู้ตรวจการแผ่นดินเห็นว่า 2 พรรคการเมืองเป็นผู้เดือดร้อนและได้รับผลกระทบโดยตรง
จึงได้ส่งเรื่องไปยัง”ศาลรัฐธรรมนูญ”
ความน่าสนใจมิได้อยู่ที่คำวินิจฉัยจากศาลรัฐธรรมนูญเท่านั้นหากแต่ยังอยู่ที่ท่าทีของ “คสช.”อย่างมีนัยสำคัญ
เพราะเรื่องนี้ไม่เพียงแต่จะสัมพันธ์กับ”รัฐธรรมนูญ” หากแต่ที่มากด้วยความอ่อนไหวก็คือ คำสั่งคสช.มีผลให้พรป.ว่าด้วยพรรค การเมือง พ.ศ.2560 ต้องถูกแก้ไข
แก้ไขและผิดเพี้ยนไปจาก”เจตนารมณ์”เดิมของ”กฎหมาย”
ต่อกรณีร่างพรป.ว่าด้วยการได้มาซึ่งส.ว.และร่างพรป.ว่าด้วยการ เลือกตั้ง ส.ส.
คสช.อาจโยนให้เป็นเรื่องของ”สนช.”
แต่ต่อกรณีคำสั่งคสช.ที่ 53/2560 เป็นเรื่องที่คสช.เป็นต้นเค้าและรับผิดชอบโดยตรง คำสั่งนั้นไม่ผิดหรอกคสช.สามารถออกได้ตามมาตรา 44
แต่เนื้อหาของคำสั่งต่างหากที่กลายเป็น”ปัญหา”
คำถามอยู่ที่ว่า “คสช.”จะรับผิดชอบอย่างไร แบบไหน
