| ที่มา | คอลัมน์ หิวหรืออิ่มก็ยิ้มพอกัน มติชนรายวัน |
|---|---|
| ผู้เขียน | พัชรพน |
| เผยแพร่ |
ช่วงหลังได้ยินเสียงบ่นจากคนเดินทางในเรื่องร้านอาหาร และอะไรต่ออะไรใน “ศูนย์พักรถ” แถวๆ บางปะกงถี่ขึ้น
เรื่องหนึ่งเป็นการบริการของร้านอาหาร โดยเฉพาะร้านข้าวแกง ที่ผู้คนเริ่มหงุดหงิดกับราคาขายและการบริการ
ราคาอาหารสูงขึ้น ข้าวราดแกง กับข้าว 2 อย่าง บางร้าน 50 บาท บางร้าน 40 บาท เช่นเดียวกับอาหารประเภทอื่นๆ
ที่เพิ่มเติมไปมากกว่านั้นคือ น้ำดื่ม ทุกร้านมีขวดน้ำดื่มวางไว้บนโต๊ะ ยี่ห้อต่างๆ เข้าใจว่าบริษัทผลิตน้ำดื่มเอามาวางไว้ หากเปิดกินคิดราคาขวดละ 10 บาท ถ้าไม่เปิดไม่มีน้ำให้ดื่ม ส่วนน้ำแข็งมี 2 แบบคือ บางร้านให้ลูกค้าไปตักเอาเองไม่คิดเงิน บางร้านมีพนักงานยกมาให้คิดแก้วละ 2 บาท เป็นแก้วโลหะแบบมีหูจับ ใส่น้ำแข็งหลอดได้ 4-5 ก้อน ขาย 2 บาท
ถูกแพงอย่างไรคิดกันเอาเอง
เรื่องที่มีเสียงบ่นคือ มีการเปลี่ยนแปลงการบริการที่ไม่บอกไม่กล่าวกันให้รู้เรื่อง แต่เดิมนั้นใครกินข้าวราดแกง จะเดินไปชี้ที่หน้าตู้ว่าให้ราดกับอะไรบ้าง จากนั้นลูกค้าเดินมานั่งโต๊ะได้เลย พนักงานจะยกมาเสิร์ฟ แต่ตอนหลังไม่เป็นอย่างนั้นแล้ว ตักเสร็จวางไว้ไม่มีคนเสิร์ฟ ลูกค้าก็นั่งรอไป
สอบถามแล้วได้ความว่าเปลี่ยนวิธีบริการใหม่ให้ลูกค้ายกไปเอง สร้างธรรมเนียมใหม่แบบร้านตามศูนย์อาหารทั่วไป ซึ่งไม่น่าจะเป็นเรื่องแปลกอะไร แต่เพราะไม่บอกไม่กล่าวทำให้เกิดอาการหงุดหงิด ผสมกับต้องจ่ายในราคาที่เพิ่มขึ้น
ช่วงนี้เสียงบ่นจึงได้ยินบ่อยหน่อย แต่เชื่อว่าอีกไม่นานเมื่อเคยชินแล้วคงหาย
นั่นเป็นเรื่องราคาอาหารและบริการ
คราวนี้มาเรื่องของความสะอาด ที่ถูกหยิบยกมาพูดกันมากคือ ห้องน้ำสาธารณะที่นั่น โดยเฉพาะที่เป็นห้องน้ำกลางของศูนย์มีเสียงบ่นว่าการดูแลแย่มาก
เรื่องนี้อาจจะเกิดจากความเคยชินกับบริการห้องน้ำตามปั๊มน้ำมัน ที่มีเครื่องสุขภัณฑ์ที่ได้มาตรฐานและการดูแลความสะอาดได้รับการตรวจสอบที่เข้มงวด
แต่ห้องน้ำกลางที่ศูนย์อาหารมอเตอร์เวย์ถูกสร้างมาด้วยความคิดแบบประหยัด และการดูแลการฝึกเจ้าหน้าที่ให้ใส่ใจในรายละเอียดไม่เท่าที่ปั๊มน้ำมันจ้าง
เพราะความเคยชินแบบปั๊มน้ำมันที่มีอยู่ทุกหัวระแหง เมื่อมาเจอกับมาตรฐานที่ไม่เท่าในศูนย์พักรถมอเตอร์เวย์ ความหงุดหงิดจึงเกิดขึ้น
อีกเรื่องที่บ่นกันไม่น้อยคือ “ปั๊มน้ำมัน” คนเดินทางด้วยรถ “ปั๊มน้ำมัน” เป็นเรื่องจำเป็น เป็นความเคยชินอีกนั่น ปั๊มน้ำมันที่ถนนสายอื่นใหญ่โตโอ่โถง เข้าเติมได้สะดวก แต่ที่ศูนย์พักรถคับแคบ บางช่วงเวลารอเติมเข้าแถวยาวเหยียด
บางครั้งทั้งที่หัวจ่ายว่าง แต่เข้าไม่ได้ เพราะทางเข้าแคบรถคันหน้าขวาง หรือไม่อยู่อีกข้างของฝาถังน้ำมันรถ
ปัญหาที่มากกว่านั้นคือ ทางออกจากศูนย์พักรถเป็นคอขวด แคบๆ เมื่อปั๊มน้ำมันมาอยู่ปากทาง และรถเข้าคิวเติม ทำให้บ่อยครั้งที่ก่อความยุ่งยากให้รถที่จะออกจากศูนย์ ยิ่งมีรถบรรทุกมาจอดรอเติม หรือจอดชิดขวาเพื่อธุระอะไรสักอย่างของคนขับ ยิ่งยุ่งกันไปใหญ่ จะพบว่าในช่วงวันหยุดราชการ หรือเทศกาลที่มีการเดินทางมากๆ ปัญหานี้ก่อความยุ่งเหยิงทำให้การจราจรในศูนย์อาหารแออัด
พนักงานบริการในปั๊มมีท่าทีเหนื่อยหน่าย ไม่กระฉับกระเฉง ซึ่งอาจจะเกิดจากการทำงานที่หนักเกินไป ก็เป็นอีกเรื่องหนึ่ง
นี่คือเสียงบ่น ที่เรียกให้หาทางจัดการให้ดีกว่านี้
ค่าผ่านทางที่เพิ่มขึ้น กับบริการในด่านที่บางวันกลายเป็นต้นเหตุของรถติด ยังเป็นความทรงจำที่มีคนเอามาพูดถึง
ขอบอกว่าเรื่องนี้เป็นเสียงบ่นของคนเดินทาง
สาเหตุของปัญหาที่ลึกไปกว่านั้น ไม่รู้ได้ แต่ไม่ว่าจะลึกซึ้ง และเป็นความยุ่งยากในการคลี่คลายแค่ไหน
นั่นเป็นเรื่องภายในกรมทางหลวงจะต้องหาทางจัดการเอง
ค่าผ่านทางที่เพิ่มขึ้น กับบริการที่ไม่ดีขึ้น
ไม่ว่าจะเกิดจากสาเหตุอะไร ล้วนเป็นเรื่องที่ผู้เกี่ยวข้องต้องร่วมกันหาทางจัดการ
