องค์การบริหารการบินและอวกาศแห่งชาติ (นาซา) ของสหรัฐอเมริกา มอบหมายให้ทีมวิจัย 2 ทีม ศึกษาวิจัยและออกแบบหุ่นยนต์ขนาดเล็ก ที่นาซาเรียกว่า “มาร์ส บี” หรือ “ผึ้งดาวอังคาร” เพื่อจัดส่งไปปฏิบัติหน้าที่บนดาวอังคาร
นาซาประกาศโครงการนี้ออกมาเมื่อเร็วๆ นี้ และโครงการนี้ยังคงเป็นแผนระยะเริ่มต้นอยู่มาก อย่างไรก็ตาม นาซาเชื่อว่าผึ้งหุ่นยนต์เหล่านี้สามารถใช้ทดแทนการจัดสร้างยานหุ่นยนต์เพื่อสำรวจพื้นผิวหรือยานโรเวอร์ลำใหม่ๆ สำหรับส่งขึ้นไปใช้สำรวจดาวอังคาร เนื่องจากโรเวอร์ ไม่เพียงเคลื่อนไหวได้เชื่องช้า ยังมีขนาดเทอะทะและราคาในการจัดสร้างแพงมหาศาล
ในขณะที่ผึ้งดาวอังคาร ที่เป็นหุ่นยนต์ขนาดเล็กซึ่งสามารถบรรจุเซ็นเซอร์ไว้ในตัวได้เป็นจำนวนมากนั้น เคลื่อนที่ได้เร็วกว่า และครอบคลุมพื้นที่ในการสำรวจได้มากกว่า ในขณะที่ราคาในการจัดสร้างและจัดส่งขึ้นไปยังดาวอังคารต่ำกว่ามาก
หุ่นยนต์ขนาดเล็กหรือ ไมโครบอท ของนาซานี้ ถูกบรรยายเอาไว้ว่าเป็น “หุ่นบินได้” โดยการกระพือปีก ขนาดเท่ากับผึ้ง บัมเบิลบี ซึ่งเป็นผึ้งท้องถิ่นของสหรัฐอเมริกา แต่มีปีกขนาดเท่ากับปีกของจั๊กจั่น ซึ่งหมายความว่าไมโครบอท บินได้ของนาซาดังกล่าวนี้ อาจมีขนาดลำตัวยาวราว 4 เซนติเมตร ซึ่งเป็นขนาดโตเต็มที่ของบัมเบิลบีสายพันธุ์ที่ใหญ่ที่สุด ในขณะที่ขนาดปีกของจั๊กจั่นนั้นก็คาดการณ์ได้ลำบากเนื่องจากมีความแตกต่างกันหลากหลายตั้งแต่ความยาว 3 เซนติเมตร เรื่อยไปจนถึง 6 เซนติเมตรได้เลยทีเดียว
เหตุผลสำคัญที่ทำให้การใช้หุ่นยนต์ขนาดเล็ก ที่บินได้ในการสำรวจบนดาวอังคารนั้นสืบเนื่องจากดาวอังคารมีแรงโน้มถ่วงต่ำ โดยเปรียบเทียบกับโลกแล้วดาวอังคารมีแรงโน้มถ่วงที่ดึงดูดวัตถุลงสู่พื้นเพียง 1 ใน 3 ของแรงดึงดูดของโลกเท่านั้นเอง ซึ่งทำให้การใช้หุ่นยนต์บินได้มีความเป็นไปได้และสามารถทำงานได้ดีกว่าบนโลก แม้ว่าบรรยากาศบนดาวอังคารเบาบางกว่าบรรยากาศโลกมากก็ตาม
“มาร์ส บี” ไม่เพียงทำหน้าที่จัดทำแผนที่ภูมิทัศน์ของดาวอังคารเท่านั้น แต่ยังสามารถใช้เพื่อเก็บตัวอย่างอากาศเบาบางของดาวอังคารได้อีกด้วย โดยนาซาคาดหวังจะสามารถตรวจวัดปริมาณของก๊าซมีเทน ซึ่งเป็นไปได้ว่าคือสัญญาณแสดงให้เห็นว่ามีสิ่งมีชีวิตอยู่บนดาวสีแดงดวงนี้
ก่อนหน้านี้นาซาเคยแถลงถึงการค้นพบก๊าซมีเทนบนดาวอังคารโดยยานสำรวจคิวริออสซิตี แต่ยังไม่เป็นที่แน่ชัดว่าก๊าซมีเทนที่ค้นพบดังกล่าวมีที่มาจากสิ่งมีชีวิตหรือไม่
นาซาตั้งข้อสังเกตว่าหุ่นยนต์บินแบบใช้ปีกกระพือนั้นไม่ค่อยพบเห็นกันบนโลก เพราะส่วนใหญ่จะเป็นหุ่นยนต์บินแบบปีกหมุน เช่น ควอดคอปเตอร์ ซึ่งเป็นที่นิยมมากกว่า แต่การตัดสินใจเลือกแบบใช้ปีกกระพือนั้น เป็นเพราะนาซาต้องการให้ทีมวิจัยรวมเอาคุณสมบัติหลายอย่างเข้าไว้ในตัวหุ่นยนต์ได้ ตั้งแต่การใช้พลังงานต่ำ และสามารถบรรจุเทคโนโลยีซึ่งมีประสิทธิภาพสูงไว้ในตัวได้ ซึ่งเป็นสิ่งจำเป็นเนื่องจากหุ่นยนต์จำเป็นต้องบินกลับฐานบนดาวอังคารเป็นประจำเพื่อชาร์จแบตเตอรี่
สำหรับทีมวิจัยที่ได้รับการสนับสนุนจากนาซานั้นจะทำงานร่วมกัน โดยทีมจากมหาวิทยาลัยแอลบามา จะทำในส่วนวิเคราะห์วิจัยตัวหุ่นยนต์ ส่วนทีมวิจัยจากญี่ปุ่นจะทำหน้าที่ ออกแบบและตรวจสอบประสิทธิภาพของต้นแบบทั้งหมด
