ในประวัติศาสตร์ จอมพล ป. พิบูลสงคราม เป็นนักรัฐประหารคนแรกที่ตั้งใจจะใช้การเลือกตั้งเป็น “ใบเบิกทาง” สู่บัลลังก์แห่งอำนาจอีกครั้ง
หากแต่จังหวะก้าวนั้น “ช้าไป”
การเลือกตั้งปี 2500 จอมพล ป. ตั้งพรรคทหารใช้ชื่อว่า “เสรีมนังคศิลา” ตั้ง จอมพลสฤษดิ์ ธนะรัชต์ รัฐมนตรีว่าการกระทรวงกลาโหม เป็นรองหัวหน้าพรรค กับ พลตำรวจเอกเผ่า ศรียานนท์ รัฐมนตรีว่าการกระทรวงมหาดไทย เป็นเลขาธิการพรรค
แม้รัฐบาลจอมพล ป.จะเอารัดเอาเปรียบพรรคการเมืองอื่นๆ จนน่าเกลียด แต่ “การเลือกตั้ง” ก็เป็น “ทาง” ที่ต่างประเทศรับได้ หากจะสืบทอดอำนาจต่อไป
“จอมพล ป.” มีความหวังกับพรรคเสรีมนังคศิลา (พรรคทหาร) เป็นอย่างยิ่งว่าจะคว้าชัยชนะ
และแล้ว ในวันที่ 26 กุมภาพันธ์ 2500 ผลการเลือกตั้งก็เป็นไปตามคาด พรรคเสรีมนังคศิลาได้เสียงข้างมาก 86 เสียง ประชาธิปัตย์ได้ 30 เสียง ธรรมาธิปัตย์ได้ 9 เสียง นอกนั้นพรรคอื่นๆ
แต่ขุนพลกลุ่มสี่เสาเทเวศร์ สฤษดิ์ ธนะรัชต์ ที่เคยยืนเคียงข้างมาอย่างยาวนานตั้งแต่รัฐประหาร 2490 (ขึ้นเป็น “ผบ.ทบ.” ต่อจาก จอมพลผิน ชุณหะวัณ) ได้ฟักตัวจนสุกงอมแล้ว
ชัยชนะจากการเลือกตั้งที่ “จอมพล ป.” กำลังปลาบปลื้มถูกกล่าวหาว่า “สกปรกที่สุด”
นั่นคือ เชื้อไฟที่นำไปสู่การยึดอำนาจ !
ปิดฉากยุค “ป. พิบูลสงคราม” อันยาวนาน
ที่จริง “จอมพล ป.” กำลังริเริ่ม “บทบาทใหม่” อันเป็น “ต้นแบบ” ให้นักรัฐประหาร นั่นคือ การพาตัวเองกลับไปสู่ “ครรลอง” ของการเมืองในระบอบประชาธิปไตย
เพียงแต่ “ช้าไป”
ตั้งแต่ปฏิวัติ 2475 เป็นต้นมา “กองทัพ” ติดหล่มอยู่ใน “อำนาจการเมือง”
การริเริ่มของจอมพล ป.ด้วยการตั้งพรรคทหาร อาจถือเป็นความทันสมัยในเวลานั้น
เพียงแต่ถึงเวลาที่ “สฤษดิ์” ต้องเกิดแล้ว
“กองทัพ” ถูกใช้เป็นเครื่องมือแย่งชิงอำนาจทางการเมือง วัฒนธรรมใช้ปืนจี้ชิงอำนาจจึงยังคงดำเนินต่อไป
จะว่าไปแล้ว สังคมไทย มี “ทหาร” ที่มีอุดมการณ์อยู่ไม่น้อย แต่ถ้ามีความคิดความเห็นและ “มีความคัน” ทางอุดมการณ์มากไปกว่าการจับปืน ทหารเหล่านั้นควรจะจัดตั้ง “พรรคทหาร”
“พรรคทหาร” สามารถนำเสนอนโยบายดีๆ ที่ท้าทายให้เป็นทางเลือก เช่น สนับสนุนให้ปรับปรุงกองทัพเป็น “ทหารอาชีพ” เป็นกองทัพที่สง่างาม โปร่งใส อยู่ภายใต้รัฐบาลเช่น อารยะประเทศทั้งหลาย
ไม่ใช่ “อำนาจอิสระ” ที่ปราศจากการควบคุมตรวจสอบ ทำตัวเป็น “หอกข้างแคร่” !?!!
