เมื่อวันที่ 5 มกราคม ผศ.ดร.ธรณ์ ธำรงนาวาสวัสดิ์ รองคณบดีคณะประมง มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์ ( มก.) นักวิชาการด้านสิ่งแวดล้อมทางทะเลโพสต์เฟซบุ๊กส่วนตัว Thon Thamrongnawasawat ระบุ ผมขอสรุป #2วันแห่งการสูญเสีย ในวัน 3-4 มกรา ว่าเราเสียสัตว์สงวนอะไรไปบ้าง
#วันศุกร์ กรมทะเลได้รับแจ้งว่า มีผู้พบฉลามวาฬตายนอกเกาะภูเก็ต ยาว 8 เมตร ส่วนหางหายไป ดูจากสภาพแล้วเพิ่งตาย
น่าจะเป็นการตายจากมนุษย์ เพราะคงหานักล่าขนาดใหญ่ที่สามารถจู่โจมจนกัดหางฉลามวาฬเต็มวัยจนขาดได้น้อยเต็มที
หากจะมีก็ต้องเป็นวาฬเพชฌฆาต ที่แม้เคยมีรายงานในโลกว่าโจมตีฉลามวาฬได้ แต่ในไทยมีการพบน้อยมาก และไม่เคยมีรายงานโจมตีฉลามวาฬ
โอกาสที่ฉลามวาฬจะตายเพราะติดเครื่องมือประมงและโดนดึงให้หลุดจนหางขาด หรือโดนใบจักรเรือที่วิ่งผ่านไปมาฟันหาง จะมีมากกว่า
เพราะเหตุลักษณะดังกล่าวเคยเกิดในไทย และเมื่อ 2-3 เดือนก่อนก็มีผู้พบฉลามวาฬตายมีเชือกติดหางมาแล้ว
คงต้องรอการค้นหาซากและชันสูตรต่อไปเพื่อยืนยันข้อสันนิษฐานนี้
#วันเสาร์เช้า เริ่มต้นด้วยข่าวร้าย แม่เต่ามะเฟืองขึ้นวางไข่ แต่ไข่โดนขโมยหมด
ความสูญเสียลูกเต่ามะเฟืองที่คาดว่า 1 รังจะฟักประมาณ 50 ตัว ถือว่าเหลือคณานับ
วันนี้มีการตั้งรางวัลผู้ให้เบาะแสแล้ว 100,000 บาท โดยจังหวัด/อุทยาน/กองทุนเต่า/ผู้ใหญ่บ้าน
(สายด่วนกรมอุทยาน 1362 หรือมือถือหัวหน้าปรารพ 081-797-0316)
ทางจังหวัดจัดประชุมปฏิบัติการพิเศษในวันนี้ และคงมีความคืบหน้า
หากมองในแง่ดี ทุกฝ่ายกำลังพยายามเต็มที่ เป็นข่าวเต็มไปหมด และการตั้งรางวัลนำจับสูงถึง 100,000 บาท จะเป็นการป้องปรามในวันหน้า
ให้ใครก็ตามทราบว่า หากคิดทำเช่นนี้ จะโดนตามอย่างถึงที่สุด และบทลงโทษทางกฎหมายรุนแรงมาก (ปรับ 3 แสนถึง 1.5 ล้าน จำคุก 3-15 ปี)
และยังหมายถึงการแอบลักลอบขโมยไข่เต่าชนิดอื่นๆ กฎหมายก็รุนแรงน้อยกว่ากันนิดเดียว (เต่ามะเฟืองเป็นสัตว์สงวน เต่าทะเลอื่นๆ เป็นสัตว์คุ้มครอง)
#วันเสาร์บ่าย เราพบซากเต่ามะเฟืองตัวเมีย ยาว 1.53 เมตร ลอยมาติดที่เกาะพระทอง คาดว่าตายมา 4-5 วันแล้ว
ซากมีเครื่องมือประมง/ขยะทะเลรัดคอ เป็นการตายจากมนุษย์อีกเช่นกัน
กลางปี 62 ก็มีเต่ามะเฟืองตายเพราะกินขยะทะเล (ถุงขนมปัง) เช่นกัน
โดยสรุป ใน 2 วัน เราเสียสัตว์สงวน ได้แก่ ฉลามวาฬ 1 ตัว เต่ามะเฟือง 1 ตัว ไข่เต่า 50+ ฟอง
ทั้งหมดเป็นผลจากมนุษย์ ทั้งตั้งใจและไม่ตั้งใจ
ความสูญเสียทั้งหมด เหมือนบอกว่า เรายังต้องทำกันอีกมาก
แม้เต่ามะเฟืองและฉลามวาฬกลายเป็นสัตว์สงวนแล้ว พวกเธอก็ยังไม่ปลอดภัย
เพราะทะเลไทยมีการใช้ประโยชน์มากมาย มีขยะมากมาย และมีคนโลภแอบแฝงอยู่
แต่อย่างน้อยสุด เรายังคงมีความหวัง
คนไทยยังรักทะเล กระแสสังคมที่ตอบรับอย่างมาก ทำให้เกิดแรงผลักดันที่จำเป็นอย่างยิ่ง ต่อการดูแลสรรพสัตว์หายากเหล่านั้น
ผมบอกเพื่อนธรณ์ตั้งแต่ช่วยกันผลักดันเรื่องสัตว์สงวน ทุกอย่างไม่สำเร็จในพริบตา โลกเราไม่ได้ง่ายขนาดนั้น
แต่เราต้องก้าว เป็นสัตว์สงวนเพื่อยกระดับความสำคัญ เพิ่มโทษทางกฎหมาย เพิ่มพลังในการสร้างกระแสอนุรักษ์
เราขึ้นบันไดมา 2-3 ขั้นแล้ว ยังมีอีกหลายขั้นให้ก้าวเดิน
หลายขั้นจนผมเชื่อว่า ทั้งชีวิตการทำงานที่เหลือของผม/คนรุ่นผมทุกท่านที่ช่วยกันมา
เราอาจไปไม่ถึงบันไดขั้นสุดท้าย
แต่การอนุรักษ์…ก็เหมือนกิจการอื่นใดในโลกหล้า
คนรุ่นหนึ่งสร้างฐาน คนรุ่นสองขึ้นบันได คนรุ่นสามสี่ต่อยอดไปจนถึงจุดหมาย
ความสำเร็จของคนรุ่นเราคือการฝ่าอุปสรรค ก้าวขึ้นบันได
ไม่ใช่เป็นการร้องเย้เมื่อถึงจุดหมาย
ร้องเย้คือคนรุ่นหลัง น้องๆ อีกมากมาย ที่หลงรักทะเลและพร้อมจะมาเดินต่อไป
คนรุ่นเราจึงท้อไม่ได้…
เพื่อพวกเธอพวกเขา คนรุ่นที่จะร้องเย้เมื่อถึงจุดหมายที่แท้จริงครับ
