หากถือบรรทัดฐานจากพรรคประชาชนปฏิรูป พรรคอนาคตใหม่ที่เริ่มเสนอเรื่องจัดตั้งพรรคภายหลังการประชุมสมาชิก 500 คนแรกไปยังคณะกรรมการการเลือกตั้ง
นั่นก็คือ อยู่ในกรอบ 2 เดือนเศษ
นั่นก็คือ จากเดือนมิถุนายนและได้รับการรับรองจากกกต.ให้เป็นพรรคที่สมบูรณ์ในปลายเดือนกันยายน
ก็น่าเป็นห่วงพรรครวมพลังประชาชาติไทย
และยิ่งน่าเป็นห่วงพรรคพลังประชารัฐซึ่งเริ่มประชุมสมาชิก 500 คนเป็นครั้งแรกในวันที่ 29 กันยายน
หากกกต.ใช้เวลา 97 วันจะอนุมัติได้หรือไม่
นี่คือโจทย์ที่ไม่เพียงแต่จะเสนอต่อพรรครวมพลังประชาชาติ ไทย พรรคพลังประชารัฐ เท่านั้น หากแต่ภาระย่อมอยู่บนบ่าคสช.
ใครที่เข้าไปอยู่ในบรรยากาศแห่งการประชุมร่วมระหว่างกกต.กับ พรรคการเมืองจะรับรู้อารมณ์ความรู้สึกของแต่ละพรรคการเมืองได้เป็นอย่างดี
พรรคเก่า พรรคใหญ่อย่าง พรรคเพื่อไทย พรรคชาติไทยพัฒ นา พรรคประชาธิปัตย์ พรรคภูมิใจไทย พรรคชาติพัฒนา เป็นต้น
ไม่น่าจะสาหัส
แต่กล่าวสำหรับพรรคใหม่ที่เพิ่งจดแจ้งและได้รับการอนุมัติไปแล้ว 6 พรรคน่าเป็นห่วง
เป็นห่วงในเรื่องของ “สมาชิก”
ตามเกณฑ์ที่กกต.แจ้ง แต่ละพรรคต้องหาสมาชิกเพื่อตั้งสาขาและหัวหน้าสาขาพรรคทั่วประเทศต้องมีสมาชิก 7,700-10,000 คน
ทั้งๆที่มีพรป.ว่าด้วยพรรคการเมือง แต่มิอาจปฏิบัติได้
เพราะว่าทุกพรรคยังติดอยู่กับประกาศคสช.ที่ 57/2557 คำสั่งหัวหน้าคสช.ที่ 3/2558 คำสั่งหัวหน้าคสช.ที่ 53/2560 คำสั่งหัว หน้าคสช.ที่ 13/2561
กลายเป็นว่า “คสช.” ต่างหากคืออุปสรรคและปัญหา
จากนี้เป็นต้นไป ถนนทุกสายจะทอดยาวไปยังคสช.ไปยังรัฐบาล อย่างเป็นเอกภาพ
เมื่อทุกพรรคการเมืองล้วนมีคำถาม
เมื่อกกต.ไม่สามารถให้คำตอบกับพรรคและกลุ่มการเมืองได้อย่างเป็นคำตอบสุดท้าย
ทุกคำถามจึงพุ่งตรงไปยัง “คสช.”
