‘สุชาติ’ รำพึง ‘บางคน’ ในวงวรรณกรรมไม่สำนึกพลาด ซ้ำเขียนงานโลกสวยเอาหล่อ
เมื่อวันที่ 2 สิงหาคม นายสุชาติ สวัสดิ์ศรี ศิลปินแห่งชาติสาขาวรรณศิลป์ โพสต์ข้อเขียนผ่านเฟซบุ๊ก ‘รำพึงจากชราชน’ มีเนื้อหาระบุถึงกลุ่มคนบางกลุ่มในแวดวงวรรณกรรมของไทย ที่มีส่วนร่วมในการขัดขวางการเลือกตั้ง ฉีกรัฐธรรมนูญ โดยไม่รู้สึกรับผิดชอบ ทั้งยังยินดีกับรัฐประหาร ต่อมายังมีบทบาทในการตัดสินรางวัลทางวรรณกรรม ในตอนท้าย นายสุชาติยังระบุถึงการเคียงข้างคนรุ่นใหม่
ความดังนี้
รำพึงจากชราชน
แวดวงที่เคยไปร่วมชุมนุมยึดทำเนียบ ปิดสนามบิน ปิดกรุงเทพฯ ขัดขวางการเลือกตั้ง ฉีกรัฐธรรมนูญ กับ “ม็อบ” พันธมิตรฯ และ กปปส. นี่มันยอดเยี่ยมจริงๆในเรื่องทำเนียน …. ไม่รู้สึกว่าตนเองจะต้องรับผิดชอบอะไรทั้งนั้น มิหนำซํ้ายังเรียงหน้ากันออกมาเทศนา
พวก Nobody ไม่เป็นไร แล้วแต่สำนึกในปัจเจกของแต่ละคน แต่พวก Somebody ที่มีตัวตน มีหน้าที่การงาน และยังมีบทบาทอยู่ในแวดวงมาอย่างต่อเนื่อง จำพวกเหล่านี้ต่างหากที่ผมรู้สึก “กังขา” เพราะการเป็น Somebody ที่ไม่แสดง “จุดยืน” ให้ชัดเจน แต่ยังยินดีกับการทำรัฐประหารของคณะทหาร ตลอดเวลาแห่งความอับจน ล้มเหลว ในช่วงเวลากว่า 1 ทศวรรษที่ผ่านมา คือตั้งแต่รัฐประหาร 2549 จนถึงรัฐประหาร 2557 ช่างเป็นเรื่องน่าเหลือเชื่อ
ไม่อยากเชื่อก็ต้องเชื่อ
ไม่อยากเห็นก็ต้องเห็น
Somebody ในแวดวงเหล่านี้ นอกจากจะไม่รู้สึก “สำนึกพลาด” แล้ว ยังกลับมาทำเท่ๆ หล่อๆ กับการเขียนอะไรหล่อๆ เท่ๆ มองโลกสวยแต่พอเพียง ปฎิบัติธรรม สั่งสอนให้มีสติ ร่วมทำเวิร์คช็อป ร่วมแสดงตัวทางวรรณกรรม ร่วมเป็นกรรมการในระดับต่างๆ ตั้งแต่ซีไรท์ … พานแว่นฟ้า เปลื้อง วรรณศรี ศรีบูรพา ศิลปินแห่งชาติ ฯลฯ
ภายหลังการเข้าร่วมขบวนกับพันธมิตรฯ และ กปปส.ทั้งในแบบตั้งใจและไม่ตั้งใจ บรรดา Somebody เหล่านี้กลับเหมือนไม่สนใจการเมืองในสถานการณ์ปัจจุบันอีกต่อไป อีกทั้งบางคนยังยินดี “ให้เวลาเขาหน่อย” กับเผด็จการในคราบใหม่ รวมทั้งที่เข้าไปมีปฎิสัมพันธ์ “เลียเผด็จการ” ในคราบของ “ส.ว.ลากตั้ง” หล่อๆ เท่ๆ กันไป เพื่อรอเวลาว่า “กูจะไปทางไหนดี”
ผมนั้นชราแล้ว บอกตามตรงว่าผมรู้สึกอิจฉาพวกเขามาก แต่บางครั้งก็รู้สึกเกลียดตัวเองที่มีความย้อนแย้งหลายอย่างเกิดขึ้นกับบุคคลในแวดวงที่ผมรู้จัก
เอาเป็นว่า การเลือกก็คือการเลือก การไม่เลือกก็คือการเลือกอย่างหนึ่ง ในความเป็นมนุษย์ที่หลากหลายแตกต่าง ผมรู้ว่าคนเราต่างก็เดินไปบนเส้นทางของตนเอง และมีความขัดแย้งร้อยแปดบังเกิดขึ้นทั้งในใจของตนเองและในใจของผู้อื่น ผมนั้นยังรู้สึกแยแสกับแวดวงมาตลอด แต่บัดนี้ก็มาถึงบทสรุปแล้ว คือถ้ายังทันพบกันได้ก็ยินดี แต่ถ้าพบกันไม่ได้ ก็ต่างคนต่างไปตามเส้นทางของตน – The River of No Return
ผมนั้นไม่มีอนาคตแล้ว มีแต่เวลาที่เหลืออยู่
แต่อนาคตของลูกๆหลานๆยังมีอยู่ และยังมีอยู่อีกยาวนาน
เมื่อพวกเขามาทวงอนาคต ผมย่อมรู้สึกยินดีที่จะได้ยืนอยู่ข้างๆพวกเขา
