| ผู้เขียน | ขรัวตาขำ |
|---|
สถานีนี่นี้…ปัจจุบัน สถานีหน้านั้น…มรณะ
หลังจากสงครามโควิด-19 มาเยือนเป็นการเป็นงาน รัฐบาลไม่สมประกอบในหลายประเทศก็ยกการ์ดเบื้องสูง ประกาศปิดงานหรือหยุดงานต่อเนื่องเป็นระยะ
ประการแรก เพื่อหนีภัยโควิดที่เล่นแล้วไม่เลิก และทำท่าจะเล่นซ้ำรอยหนักขึ้น
ประการต่อมา หนีภัยที่รัฐบาลไม่สมประกอบร่วมมือกันทำขึ้นมาเอง เช่น ขัดสนข้นแค้น ขาดแคลนข้าว กะปิ น้ำปลา ไข่ ในยามฉุกเฉิน เพิ่มความเหลื่อมล้ำด้วยการปฏิบัติ
ประการสำคัญ ไม่ทำงานเต็มตามหน้าที่ ด้วยความรับผิดชอบ ประสาความไม่สมประกอบของรัฐ
ไหนๆ จะเข้าข้างรัฐบาลอย่างหน้าชื่นตาบานแล้ว การเสนอให้หยุดงานจึงเป็นเรื่องสมควร
หยุดไปให้ตลอด สัก 2 หรือ 3 ปี ค่อยมาว่ากันใหม่ ถ้าเผอิญรัฐบาลยังมีชีวิตอยู่ถึง
ทุกอย่างน่าจะหยุดในโลก ท่ามกลางความอุตลุดพัลวันไร้สาระของโลกใบนี้
เปิดให้หยุด ศุกร์-เสาร์-อาทิตย์ หรือ เสาร์-อาทิตย์-จันทร์ ไปตลอดปี พ.ศ.2564 ไหม ยังไม่พอ เพิ่มวันเข้าไปอีก เป็น พฤหัสบดี-ศุกร์-เสาร์-อาทิตย์ หรือ เสาร์-อาทิตย์-จันทร์-อังคาร ไปเลย เพื่อความสงบเรียบร้อยของชาติบ้านเมือง
หรือให้สมกับความวิกฤตที่จะอยู่รอดกับการพักผ่อน ท่องเที่ยว และหรือ จมจ่อมอยู่กับความขาดแคลนให้จังหนับ
ท่ามกลางการหยุดงานอย่างวินาศสันตะโร เพราะโลกลูกเล็กลง แคบลง สั้นลง
จะเรียกว่าโลกหยุดก็ได้ หรือจะเรียกว่าโลกวิกฤตก็ไม่ว่ากัน
ในเวลาวิกฤตของสิ่งใดๆ ที่เกิดขึ้นก็ตาม
เวลาวิกฤต คือ เวลาที่ต้องขยันหมั่นเพียรอย่างหนัก
ต้องรอบคอบ กล้าหาญ รู้ความจริง รู้เหตุรู้ผล รู้พลวัตที่เป็นไปในโลกนี้
รัฐที่สมประกอบ ต้องทำการบ้านล่วงหน้าเป็น ทำถูกงาน และทำปัจจุบันให้เป็นอนาคตที่งาม มีความหวัง
ขี้เกียจตัวเป็นขนไม่ได้
ไม่รับผิดชอบงานในหน้าที่ไม่ได้
ทำงานล่วงหน้าทุกวัน ไม่มีวันหยุด เครื่องไม้เครื่องมือก็ครบครัน
ขาดอยู่อย่างเดียว คือ ใจ
ใจที่ไม่เคยคิดถึงเพื่อนร่วมชาติอย่างแท้จริง
ขรัวตาขำ
