สุธิตา ชนะชัยสุวรรณ
คุณเห็น‘ซอมบี้’นั้นไหม
หากเคยดูหนัง “ซอมบี้” ผีดิบ ดูดเลือด คร่าชีวิตที่เป็นเหมือนเชื้อโรคติดต่อ ใครถูกซอมบี้ฆ่าจะกลายเป็นซอมบี้ต่อๆ กันไปเรื่อยไม่รู้จบ
เมื่อได้กลิ่นมนุษย์ ผีดิบเหล่านี้จะแห่กันมาเป็นฝูง ไล่กัด ไล่ทึ้ง ไล่ดูด ด้วยอาการ “อย่างเลือดเย็น” ไม่หลงเหลืออารมณ์ของความเมตตาปรานีให้คนที่ได้พบเห็นสัมผัสได้ เป็นชีวิตที่ไร้ชีวิตเคลื่อนอยู่ด้วยความดิบเถื่อน หิวกระจาย โหดร้าย
แม้จะก่อความรู้สึกชวนให้สยดสยองสำหรับมนุษย์ที่ยังมีชีวิต แต่สำหรับบรรดาซอมบี้ด้วยกัน ทั้งฝูงไม่มีใครสัมผัสความน่าสะพึงกลัวได้อีกต่อไป เพราะพลังขับที่ยังเคลื่อนไหวอยู่ได้มีแต่เชื้อแห่งการทำลายล้าง ไล่ล่ามนุษย์ที่ยังมีชีวิตอยู่
เหมือนจะไม่เกี่ยวกัน
เรื่องราวของ สุธิตา ชัยชนะสุวรรณ หรือที่รู้จักกันในนาม “อิมเมจ เดอะวอยซ์” ที่โพสต์ทวิตเตอร์ด้วยความหงุดหงิดหลายเรื่องราวทับถม บีบคั้นให้ต้องระบายออกมาด้วยถ้อยความ
“ประเทศเฮงซวย จะอีก 50 ปี หรืออีก 1000 ปีก็ไม่เจริญขึ้นหรอก ยิงกูดิ”-“เอาจริงๆ นะ แค่ทำให้รถเมล์รถตู้มาสม่ำเสมอทุกเส้นทางยังทำไม่ได้เลย จะเอาอะไรไปเจริญ ออ ตลก”-“เหนื่อย ไม่อยากเรียกที่นี่ว่าบ้าน”-“ยินดีทำงานหนัก ยินดีจ่ายภาษีและค่าครองชีพในเรทที่แพงกว่านี้ ถ้า welfare(สวัสดิการ)ในชีวิตประจำวันจะดีกว่านี้” -“ไม่รู้จะเอาอะไรมาภูมิใจจริงกับที่นี่ 55555”-“พอก่อนเดี๋ยวโดนอุ้ม”
ด้วยประโยคเหล่านี้ ถ้าอ่านให้หมด แล้วมีสติเหมือนมนุษย์ธรรมดาพึงมี ย่อมประเมินได้ไม่ยากว่าเป็นแค่ “การระบายความอึดอัดของเด็กคนหนึ่งในสังคมเมืองกรุงที่มากด้วยแรงกดดันให้ขึ้งเคียด”
มองเห็นเรื่อง ฮาก็ได้ หรือด้วยความรู้สึกเห็นอกเห็นใจ ก็ไม่แปลก
แต่อารมณ์รวมของสังคมไทยดูไม่เป็นอย่างนั้น
เสียงบ่นของเด็กที่อึดอัดกับระบบขนส่งมวลชนประเทศนี้
และยังไม่หยุดไปจากสุภาษิตแบบ “อย่างถามว่าประเทศนี้ทำอะไรให้คุณ แต่จงถามว่าคุณทำอะไรให้ประเทศนี้บ้าง” อันเป็นแก่นของของ “จริต” ที่สถาปนาตัวเองว่าเป็น “คนดี” เพราะในทั้งหมดยังมี “ยินดีทำงานหนัก ยินดีจ่ายภาษีที่แพงกว่านี้…” อันสะท้อนยังคงเหลือสำนึกที่ใช้มาอ้างเป็น “จริตคนดี” อยู่เต็มๆ
เพียงแต่ดูเหมือนว่า ในบางถ้อยความที่ถูกตีความว่าเกี่ยวโยงกับ “ความกล้าหาญที่จะวิพากษ์วิจารณ์ กล้าหาญที่จะท้าทาย” อันเป็นสัญญาณชีพของมนุษย์ปกติ
เท่านั้นเอง
เท่านั้นเอง
มันไม่เกี่ยวอะไรกับซอมบี้ เป็นแค่เรื่องราวของเด็กนักเรียนนักศึกษาสาวคนหนึ่ง ที่ถูกกดดันด้วยความวิตกกังวลจากการทำข้อสอบไม่ได้ ในอาการเจ็บปวดถึงวันมีประจำเดือน ทั้งอารมณ์และร่างกายที่ร่ำร้องอยากกลับให้ถึงบ้านเร็วๆ ในสภาพความเป็นจริงที่ไม่เพียงหวังไม่ได้เท่านั้น ยังผิดปกติมากมายในภารกิจ “ขนส่งมวลชนของประเทศ”
ฉุดให้ระบายความอึดอัดออกมาสู่โลกออนไลน์
ทว่านั้นเป็นเหมือนการส่ง “สัญญาณชีพ”
เหมือนไม่เกี่ยวอะไรกับสังคมซอมบี้
แต่วันนี้สถานการณ์ทั้งหมดทั้งสิ้นที่เกิดขึ้นในช่วงสัปดาห์ที่ผ่านมา “อิมเมจ สุธิตา” น่าจะรู้แล้วว่า
จะต้องระมัดระวัง “ลมหายใจของตัวเอง” อย่างไร จึงไม่เป็นการส่งสัญญาณที่จะนำอันตรายมาสู่ชีวิต
การ์ตอง
