| ผู้เขียน | ส.พลายน้อย |
|---|---|
| เผยแพร่ |
เหตุการณ์ตอนองคตถือพระราชสาส์นไปกรุงลงกาของเขมรไม่ตรงกับของไทย ที่ทศกัณฐ์ให้นางมณโฑจัดอาหารไปเลี้ยงองคต แต่องคตปฏิเสธว่ามาเจรจาเรื่องนางสีดาไม่ได้มากินเลี้ยง แล้วถีบประตูเข้าไปนั่งคู่กับทศกัณฐ์อ่านพระราชสาส์นให้ฟัง
รามเกียรติ์เขมรว่าองคตกินหมาก คือเมื่ออ่านพระราชสาส์นแล้วก็ถือวิสาสะหยิบหมากในพานของท้าวราพณาสูรมากิน ทำให้ท้าวราพณาสูรโกรธที่บังอาจลุกขึ้นตบองคต องคตก็ไวทายาทตบกลับไปถูกท้าวราพณาสูรถึงล้มสลบ พวกทหารที่เฝ้าอยู่ก็เข้าล้อมจับ องคตก็ไม่หนีเอาหางกระหวัดมัดพวกยักษ์พาเหาะขึ้นไปบนอากาศ แล้วสลัดให้ตกลงมาตายทั้งหมด สรุปว่าองคตกลับไปเฝ้าพระรามอย่างปลอดภัย
ฝ่ายราพณาสูรเมื่อฟื้นคืนสติขึ้นมาเห็นยักษ์ล้มตายกันมากก็โกรธจนตัวสั่นนึกถึงกุมภกรรณผู้เป็นน้องว่ามีฤทธิ์ด้วยมี หอกโมกขศักดิ์ ที่พระพรหมประทานให้จึงมอบตำแหน่งแม่ทัพให้กุมภกรรณไปปราบพระราม แต่กุมภกรรณเป็นผู้มีความยุติธรรมได้ชี้แจงว่า ที่เป็นเหตุเดือดร้อนขึ้นเช่นนี้ ก็เพราะนางสูรปนขามีตัณหาราคะไปยุ่งกับผัวของคนอื่น แล้วมาล่อลวงให้พี่หลงผิดไปลักนางสีดามา การทำอย่างนี้มันผิด ขอให้ส่งนางสีดากลับคืนไปจะดีกว่า คำแนะนำของกุมภกรรณยิ่งทำให้ราพณาสูรเดือดดาลหาว่าที่พูดเช่นนี้เพราะกลัวตายไม่กล้าสู้มนุษย์ใช่ไหม กุมภกรรณก็แก้ว่าไม่เคยกลัวใคร ถ้าพี่จะให้ออกรบก็จะขอสู้ตาย คำพูดของกุมภกรรณทำให้ราพณาสูรพอใจ ให้จัดทัพออกไปรบกับพระรามทันที
กองทัพกุมภกรรณเพียงแต่ตั้งดูท่าทีทางฝ่ายพระรามยังไม่กล้าเข้าโจมตี ตกกลางคืนก็ลอบดูความเคลื่อนไหวภายในกองทัพ เผอิญพระรามกับพระลักษมณ์มองดูบนท้องฟ้าเห็นดาวพระศุกร์ 2 ดวงสว่างสุกใสก็แปลกใจถามพิเภกว่าจะบอกเหตุดีร้ายประการใด พิเภกก็ทูลว่าที่เห็นนั้นเป็นแก้วรัตนรังสีอยู่ที่มงกุฎของกุมภกรรณที่แอบมาดูกองทัพ กล่าวโดยสรุปพระรามให้พิเภกถือพระราชสาส์นไปแจ้งเรื่องให้ภุมภกรรณทราบ กุมภกรรณไม่ยอมฟังเสียงกลับโกรธน้องชายให้ไปบอกพระรามให้ยกทัพออกมารบกัน พระรามจึงให้พิเภกกลับไปอธิบายความจริงให้กุมภกรรณทราบอีกครั้งหนึ่ง พิเภกจึงขอให้พระลักษมณ์
ไปด้วยเพื่อจะให้กุมภกรรณเกรงกลัว แต่กลับทำให้กุมภกรรณโกรธพุ่งหอกโมกขศักดิ์ไปถูกเท้าพระลักษมณ์
พิเภกทูลอาสารับรักษา ขอให้หนุมานไปเอาต้นยามาจากป่าหิมพานต์ เรื่องตอนนี้จึงต่างจากรามเกียรติ์ของไทย
