| ที่มา | นสพ.มติชนรายวัน |
|---|---|
| ผู้เขียน | ไอจันทร์ |
นักนิยมรายการอาหารทางโทรทัศน์ ไม่ว่าจะดูเพื่อความสำราญส่วนตัว หรือดูเพื่อเรียนรู้ฝึกฝนการครัว หรือพ่อครัวแม่ครัวหัวป่าก์ที่ต้องการพัฒนาฝีมือ หาเคล็ดลับใหม่ๆ ต้องเห็นความแตกต่างชัดเจนเมื่อหวนกลับมาดูรายการชวนชิมในช่องโทรทัศน์ไทย โดยเฉพาะที่ต้องแข่งขันทำรายการใหม่ๆกันในยุคดิจิตอล
เพราะรายการแบบไทยๆแสนจะผลิตได้ง่าย แค่หาดาราหนุ่มสาวดังๆเป็นที่รู้จัก หรือที่ทำกันเป็นส่วนมากก็คือ หาตลกหรือจำอวดทั้งหลายผลัดเปลี่ยนเวียนหน้ากันไปชิม มีกล้องตามถ่ายก็จบ
ดังนั้น รายการที่เห็นจึงมักจะเป็นการทะเล้นไม่รู้กาลเทศะ ตลกกันเองจนรกไปตลอดรายการ หรืออำแซวอาหารหรือชื่ออาหารไปจนถึงเจ้าของร้านที่มานั่งคุยด้วย แล้วชิมกันคำสองคำ ทำหน้าตาอร่อยปลาบปลื้ม ชมเปาะไปเสียทุกอย่าง ก่อนจะยื่นของชำร่วยให้เจ้าของร้าน แล้วหาร้านอื่นกินต่อไป
ขณะที่รายการอาหารทางตะวันตก อุดมไปด้วยประเภทอันแตกต่าง คงเพราะเชี่ยวชาญจากประเภทรายการซึ่งต่างทำกันมานาน ระหว่างที่รายการบ้านเราเพิ่งคิดทำขึ้นมา แม้ก่อนนี้จะมีรายการแม่บ้านทำกับข้าวให้ดูตอนบ่ายๆ ก็ยังเป็นเรื่องเป็นราวกว่าที่เที่ยวชิมอาหารในปัจจุบัน
ถึงเพื่อนบ้านมาเลเซียกับสิงคโปร์ ที่มีรายการให้ดูมากขึ้นในระยะหลัง ก็มีความลุ่มลึก อาจจะด้วยความแตกต่างของวัฒนธรรมและความเชื่อ ระหว่างกลุ่มชนพุทธ มุสลิม ฮินดูที่อยู่ร่วมกัน
อันก่อให้เกิดการประสมประสาน แต่งงาน หรือลงหลักปักฐานบ้านใกล้เรือนเคียงมานานนับชั่วอายุ ชีวิตประจำวันและการกินอยู่ย่อมถ่ายเทเข้าหากัน เกิดความคิดเรียนรู้ที่มาที่ไปก่อนการผสมผสาน หรือแยกแยะรากเหง้าวิธีคิดการกินอยู่ให้เห็นชัดเจน เพื่อเพิ่มความเข้าใจระหว่างกันให้ลึกซึ้งขึ้น
วัฒนธรรมการกินอยู่หรืออาหาร จึงเป็นตัวเชื่อมสำคัญลักษณะหนึ่ง ซึ่งทำให้คนใกล้ชิดกันได้แน่นแฟ้น เช่น อาหารจีนกับมุสลิมที่สภาพแวดล้อมและภูมิประเทศ เข้ามามีส่วนร่วมกับอาหาร ในการประยุกต์วัสดุต่างๆเข้ากับการปรุงแบบเดิมได้อย่างกลมกลืน
กระทั่งฝรั่งซึ่งมาได้เมียไทยและพำนักละแวกเดียวกับแม่ยายแถบอีสานบ้านเฮา มาร์ค วีน ซึ่งมีรายการชวนชิมของตนเผยแพร่ทางยูทูป ที่เที่ยวตระเวนกินอาหารข้างทางในกรุงและนอกกรุง ด้วยความพออกพอใจ ก็ยังแสดงให้เห็นชัดเจนว่า กว่าจะเสร็จอาหารเด็ดจานหนึ่งนั้น แม่ยายของเขาแสดงฝีมือทุกขั้นตอนออกมาชัดเจนอย่างไรบ้าง
บ้านเราก็มีพ่อครัวแม่ครัวคนดังอยู่ไม่น้อย ที่พยายามทำรายการเองเพราะชอบจะทำ แต่ไม่ได้ยั่งยืนเป็นรู้จักกว้างขวาง เพราะอาจต้องมีผู้ช่วยคิดวางแบบแผนรายการ เป้าหมายรายการ และกระบวนการผลิตซึ่งจริงจังกว่าแค่ชอบทำด้วยตัวเอง ที่เดี๋ยวนี้ก็มีมากขึ้น แต่รายการลักษณะนั้นก็แค่ตั้งกล้องทำกับข้าวธรรมดาๆไปมื้อหนึ่งๆเท่านั้น
จะไปไกลถึงขนาดผลิตขายคนอื่นๆ คงยาก.
