ไม่ว่าจะมองผ่านท่าที พล.อ.ประยุทธ์ จันทร์โอชา ไม่ว่าจะมองผ่านท่าที พล.อ.ประวิตร วงษ์สุวรรณ
กรณีระเบิด “โรงพยาบาล”
ต่างไปจากท่าทีอันปรากฏผ่าน”โฆษก”ทั้งหลายในกรณีของระเบิดท้าวมหาพรหม คาร์บอมบ์บนเกาะสมุย ปฏิบัติการ 11 จุดใน 7 จังหวัดภาคใต้ตอนบน
อาจไม่ถึงกับเล่นบท “หนูไม่รู้ หนูไม่รู้”เหมือนกับกรณี”หมุด”
ไม่ว่า พล.ท.สรรเสริญ แก้วกำเนิด จากทำเนียบรัฐบาล ไม่ว่า พล.ต.คงชีพ ตันตระวาณิชย์ จากกลาโหม ไม่ว่า พ.อ.วินธัย สุวารี จากคสช.
จึงมากด้วยความระมัดระวัง จึงมากด้วยความสุขุม กระทั่งเข้าสู่ระดับเปี่ยมด้วย”คัมภีรภาพ”
สะท้อนว่าระเบิด”โรงพยาบาล”ละเอียดอ่อน
ความละเอียดอ่อนในที่นี้ความหมายจึงหมายความว่าจะ”กล่าวหา” อย่างสุ่มสี่สุ่มห้าแบบเดิม-เดิมไม่ได้
เห็นจากอาการ”มุขแป้ก”อันเกิดขึ้น
แม้ว่า “บางคน” และ “บางส่วน” จากพรรคประชาธิปัตย์และกปปส.จะว่องไวเป็นอย่างยิ่ง
ในการโยนไปยัง “คนแดนไกล”
แต่เมื่อไม่มีการขานรับจาก “ทำเนียบรัฐบาล” จาก”กลาโหม” และจาก “คสช.”
เสียงอันมาจาก”ระยอง” เสียงอันมาจาก”สงขลา”จึงเงียบ
แม้จะมีการใช้คำว่า “คนอยู่ในต่างประเทศ” แต่ระยะยิงก็ไปได้ไกลที่สุดบริเวณริมฝั่งแม่น้ำโขงเท่านั้น
สัมผัสได้จากชื่อ “โกตี๋” ขึ้นมาลอย-ลอย
หากนำเอา “ท่าที” จากกรณีท้าวมหาพรหม จากกรณีเกาะสมุย และจากกรณี 7 จังหวัดภาคใต้ตอนบนประสานเข้ากับกรณี”หมุด”
ก็พอจะอ่าน”ท่าที”จากทำเนียบรัฐบาล จากกลาโหมและจากคสช.ออกว่า
มีเหตุปัจจัยให้ต้องสุขุม ต้องคัมภีรภาพ
ไม่น่าจะเป็นระเบิดจากพื้นที่ 3 จังหวัดชายแดนภาคใต้ ไม่น่าจะเป็นกลุ่มต้องสงสัยหน้าเดิมๆจากเมื่อปี 2549 หากแต่เป็นไปได้ว่าจะมาจากกลุ่มอันเคยเป็น”พวกเดียวกัน”
ไม่ห่างจาก”ทำเนียบรัฐบาล” ไม่ห่างจาก”โรงพยาบาล”
