ผู้สื่อข่าวรายงานว่า สถาบันวิจัยเพื่อการพัฒนาประเทศไทย(ทีดีอาร์ไอ) ได้เผยแพร่บทความ “ใช้เทคโนโลยี ตามหาคนจน กับ สมชัย จิตสุชน” เขียนโดยนายสมชัย จิตสุชน ผู้อำนวยการวิจัย ด้านการพัฒนาอย่างทั่วถึง สถาบันวิจัยเพื่อการพัฒนาประเทศไทย(ทีดีอาร์ไอ) โดยสรุปว่า นโยบายความยากจน ได้รับความสนใจมากขึ้น ตามความเปลี่ยนแปลงของสภาพทางการเมือง ช่วงหลังมีความพยายามหาเสียงด้วยนโยบายที่อ้างว่าแก้ปัญหาความยากจน เพราะมักจะได้คะแนนเสียง แต่ปัญหาที่สำคัญที่สุดคือ การตามหาคนจนให้เจอซึ่งเป็นเรื่องยาก เพราะประเทศไทยเป็นประเทศที่มีระบบเศรษฐกิจแบบนอกระบบ คนบางกลุ่มไม่มีนายจ้าง เพราะฉะนั้น การตรวจสอบว่าประชาชนรายนั้นมีรายได้เท่าใดจึงทำได้ยาก
“ประเทศไทยมีเกษตรกรจำนวนไม่น้อย มีคนค้าขายเป็นหาบเร่แผงลอยเยอะ ซึ่งคนกลุ่มนี้มีรายได้ไม่แน่นอน เราจะเห็นว่าเขาจนหรือไม่จนมันก็ขึ้นอยู่กับว่าเราไปถามเขาวันไหน หรือถามเขาช่วงไหน ตรงนี้ก็จึงเป็นความยาก นโยบายเรื่องการแก้ปัญหาความยากจนในเมื่อไม่รู้ว่าคนจนคือใคร อยู่ที่ไหน ก็จึงแก้ไม่สำเร็จมาตลอด เราไม่รู้ว่าคนจนอยู่ไหน แล้วเราเอาข้อมูลอะไรไปแก้ปัญหา”นายสมชัยระบุ
ทั้งนี้ ที่ผ่านมารัฐบาลพยายามแก้ปัญหาเหล่านี้ โดยใช้ข้อมูล เช่น ข้อมูลจากการสำรวจที่สำนักงานสถิติแห่งชาติทำแต่เป็นข้อมูลที่จำกัด และยากที่จะระบุถึงตัวคนจนได้ เนื่องจากเป็นข้อมูลการสำรวจทำได้ไม่ถึง 1 %ของประชากร ข้อมูลอื่นที่มีการใช้กัน เช่น กระทรวงมหาดไทยมีข้อมูลความจำเป็นพื้นฐานซึ่งเชื่อว่าสามารถช่วยระบุตัวคนจนได้ แต่เมื่อนำไปใช้จริงพบว่ามีปัญหาโดยเฉพาะคนที่ไม่ได้รายงานตัวเลขรายได้ของตัวเองที่แท้จริง และไม่มีวิธีการที่ไปตรวจสอบได้ว่าจริงหรือไม่ นอกจากนี้ มีวิธีหนึ่งที่มีการใช้กันมาอย่างน้อย 2-3 ครั้ง คือ การจดทะเบียนคนจน ให้ประชาชนมารายงานตัว ซึ่งมีปัญหาเกิดขึ้นเพราะมีคนที่รายงานไม่ตรงกับความเป็นจริง
“การจดทะเบียนคนจน มีการพิสูจน์มาแล้วว่าตั้งแต่สมัยรัฐบาลทักษิณว่าคนที่เข้ามา ก็มีคนไม่จนเยอะ ที่ทำล่าสุดก็คาดว่าจะมีปัญหาคล้ายๆ กัน ถึงแม้จะมีความพยายามในการคัดกรองข้อมูลมากขึ้น เพราะฉะนั้น หากเราจะใช้นโยบายความยากจนต่อไปคงต้องใช้ข้อมูลในรูปแบบใหม่ๆ” นายสมชัยระบุ
อย่างไรก็ตาม ปัจจุบันพบว่ามีข้อมูลแบบบิ๊กดาต้าหลายชุดที่ช่วยในการตามตัวคนจนได้ง่ายขึ้น อาจจะไม่ถึงขั้นระบุตัวคนจนได้ แต่อย่างน้อยไปในระดับพื้นที่ได้ เช่น พื้นที่ใดเป็นพื้นที่ที่มีความยากจนมาก โดยใช้ข้อมูลจากภาพถ่ายดาวเทียม ข้อมูลการใช้โทรศัพท์มือถือ เป็นต้น สิ่งที่ภาครัฐควรดำเนินการคือการบูรณาการข้อมูล ซึ่งอาจจะเริ่มจากการหาเจ้าภาพ เช่น จากคณะกรรมการสวัสดิการแห่งชาติซึ่งมีอำนาจที่จะสั่งรวบรวมข้อมูลที่กระจายอยู่ตามกระทรวง ทบวง กรมต่างๆ ถ้าหากคณะกรรมการสวัสดิการแห่งชาติสั่งการให้รวมข้อมูลขึ้นมา ผสมกับการใช้บิ๊กดาต้าโดยขอความร่วมมือจากสำนักงานรัฐบาลอิเล็กทรอนิกส์ (องค์การมหาชน) ที่จะเป็นคนที่รู้เรื่องการรวมข้อมูลอะไรต่างๆ รู้เรื่องทางด้านเทคนิค ถ้าร่วมมือกันก็จะอยู่ในวิสัยที่สามารถจะเอาข้อมูลมารวบรวมกันได้
