| ผู้เขียน | คอลัมน์หน้า 3 มติชน |
|---|
คล้อยหลังการล่าลายเซ็น 50,000 รายชื่อเพื่อปลด นายธีธัช สุขสะอาด ออกจากตำแหน่งผู้ว่าการการยางแห่งประเทศไทย (กยท.) ปะทุขึ้นที่ภาคใต้
ก็มีการเคลื่อนไหวในเชิง “สวน” ทางขึ้น
เมื่อเครือข่ายยางภาคตะวันออกเริ่มหารือเพื่อล่าลายเซ็น 50,000 รายชื่อเพื่อขอให้ นายธีธัช สุขสะอาด อยู่ในตำแหน่งผู้ว่าการการยางแห่งประเทศไทย (กยท.)
ปรากฏการณ์นี้สะท้อนอะไร
1 สะท้อนว่าเกษตรกรชาวสวนยางมิได้มีแต่จังหวัดภาคใต้ หากแต่ยังมีในภาคตะวันออก และก็มีมุมมองอันต่างไปจากภาคใต้
ที่ไม่ควรมองข้ามก็คือ ภาคเหนือ ภาคตะวันออกเฉียงเหนือ คิดอย่างไร
ขณะเดียวกัน 1 สะท้อนให้เห็นว่าปัญหาของราคายางพารามิได้เป็นเรื่องในทางเศรษฐกิจล้วนๆ หากแต่แทรกซึมไว้ด้วยประเด็นในทางการเมือง
“การเมือง” ต่างหากคือ “ความเข้มข้น”
ถามว่าทั้งๆ ที่ปัญหาในเรื่องราคาพืชผลทางการเกษตรมิได้มีแต่เฉพาะเกษตรกรชาวสวนยาง หากแต่ยังดำรงอยู่ในเกษตรกรชาวนา ชาวไร่อ้อย ชาวมันสำปะหลัง
แล้วเหตุใดจึงอึกทึกแต่จาก “ชาวสวนยาง”
อาจเพราะว่าภาคใต้คือพื้นที่ซึ่งเป็นจุดเริ่มต้นของสวนยางพารา โดยเฉพาะที่จังหวัดตรังในแผ่นดินพระบาทสมเด็จพระมงกุฎเกล้าเจ้าอยู่หัว รัชกาลที่ 6
รากฐาน “ชาวสวนยาง” จากภาคใต้จึงแข็งแกร่ง มั่งคง
เมื่อเปรียบเทียบกับเกษตรกรชาวสวนยางในพื้นที่ภาคตะวันออก พื้นที่ภาคกลาง พื้นที่ภาคตะวันออกเฉียงเหนือ และพื้นที่ภาคเหนือ ซึ่งเกิดขึ้นทีหลัง
ความแข็งแกร่งในที่นี้คือ ความแข็งแกร่งในลักษณะ “จัดตั้ง”
ลองไปสำรวจดูเถิดบรรดา “เครือข่าย” และ “กลุ่ม” ของเกษตรกรชาวสวนยางมักมีจุดเริ่มต้นในพื้นที่ภาคใต้อย่างเป็นด้านหลัก พื้นที่ด้านอื่นอาจมีแต่ไม่แข็งแกร่งเท่า
ลักษณะ “จัดตั้ง” ต่างหากคือ “จุดแข็ง”
ปรากฏการณ์อันสะท้อนจาก “เครือข่ายยางภาคตะวันออก” จึงเป็นเรื่องใหม่ในวงการยาง และดำเนินไปในลักษณะย้อนศร
เข้าทำนอง หนามยอก หนามบ่ง
ความสัมพันธ์ระหว่างเกษตรกรชาวสวนยางภาคใต้กับกลุ่มการเมืองในพื้นที่ดำรงอยู่อย่างแยกกันไม่ออก
เห็นได้จากสถานการณ์ “ชะอวดโมเดล”
เห็นได้จากการดำเนินมาตรการ “ชัตดาวน์” โดยยึดถนนเพชรเกษมในพื้นที่จังหวัดสุราษฎร์ธานีเป็นกองบัญชาการใหญ่ตั้งแต่กลางปี 2556
เท่ากับเป็นพิมพ์เขียวให้กับมาตรการชัตดาวน์ “กทม.”
เพียงแต่ในเดือนกรกฎาคม 2560 ปรากฏการณ์อย่างที่คึกคักเป็นอย่างมากมิได้ผูกขาดเฉพาะแต่ในพื้นที่ภาคใต้ หากแต่แผ่ขยายมายังพื้นที่ภาคตะวันออก
และเป็นไปได้อาจแพร่ไปยังภาคเหนือ ภาคตะวันออกเฉียงเหนือ
แสดงให้เห็นว่า “เครือข่ายยางภาคตะวันออก” สัมพันธ์กับการยางแห่งประเทศไทย (กยท.) แนบแน่นยิ่งกว่าเครือข่ายยางภาคใต้
เพราะว่าภาคใต้เป็นพื้นที่ของ “ประชาธิปัตย์”
แนวโน้มและความเป็นไปได้ในอนาคต อาจจะไม่มีการจัดตั้งในลักษณะรวมกลุ่มเฉพาะพืชเศรษฐกิจยางพารา แต่เป็นไปได้ว่าจะขยายไปยัง ข้าว อ้อย มันสำปะหลัง
สิ่งเหล่านี้สะท้อนการพัฒนาในทางเศรษฐกิจ
นั่นก็คือ จากที่เคยเป็นเศรษฐกิจ “ธรรมชาติ” กลายมาเป็นเศรษฐกิจ “สินค้า” โดยมีราคาเป็นปัจจัยและกำกับเส้นชีวิตที่สำคัญ
