ทีมค้นคว้าวิจัยภายใต้การสนับสนุนจากมูลนิธิ ไมเคิล เจ. ฟอกซ์ เพื่อการวิจัยโรคพาร์กินสันและศูนย์เพื่อความก้าวหน้าทางวิทยาศาสตร์ในอวกาศ (ซีเอเอสไอเอส) ในสหรัฐอเมริกา จัดส่งตัวอย่างโปรตีน “แอลอาร์อาร์เค 2” ที่เชื่อว่าเป็นตัวการเกิดโรคพาร์กินสันขึ้นในคน ไปยังสถานีอวกาศนานาชาติ (ไอเอสเอส) เพื่อทดลองปลูกสร้างผลึกโปรตีนของมัน สำหรับนำมาศึกษาโครงสร้าง เพื่อหาทางยับยั้งการทำงานของโปรตีนตัวนี้ต่อไป ซึ่งเท่ากับเป็นการหาทางป้องกันหรือระงับไม่ให้อาการของผู้ป่วยพาร์กินสันทรุดหนักลงเรื่อยๆ นั่นเอง
“แอลอาร์อาร์เค 2” เป็นโปรตีนชนิดที่เข้าไปทำหน้าที่ปรับเปลี่ยนโปรตีนชนิดอื่นๆ การกลายพันธุ์ในยีนที่เกิดขึ้นจากการเข้าไปเปลี่ยนแปลงโดย แอลอาร์อาร์เค 2 นั้นเชื่อกันว่าเป็นต้นเหตุของการเกิดโรคพาร์กินสัน ซึ่งเป็นโรคที่เกี่ยวกับความผิดปกติของระบบประสาท ส่งผลให้ผู้ป่วยไม่สามารถเคลื่อนไหวได้ตามปกติ ก่อให้เกิดอาการสั่นเทา หรือเคลื่อนไหวได้เชื่องช้า และเกิดอาการกล้ามเนื้อเกร็ง ในขณะนี้ยังไม่มียาหรือวิธีการรักษาใดๆ ที่สามารถรักษาหรือสามารถยับยั้งอาการของโรคที่จะทรุดหนักลงเรื่อยๆ ได้
ทีมนักวิจัยในโครงการนี้เชื่อว่า หากสามารถพัฒนายาที่ระงับการทำงานของโปรตีนแอลอาร์อาร์เคได้ ก็จะสามารถป้องกันหรือยับยั้งอาการของโรคได้ แต่การพัฒนายาดังกล่าวจำเป็นต้องเรียนรู้โครงสร้างที่ชัดเจนของโปรตีนชนิดนี้เสียก่อน ที่ผ่านมา นักวิจัยใช้วิธีการปลูกผลึกโปรตีนแอลอาร์อาร์เค 2 ในห้องปฏิบัติการเพื่อนำมาตรวจสอบโครงสร้าง แต่พบว่าภาวะแรงโน้มถ่วงบริเวณพื้นผิวโลกทำให้ผลึกโปรตีนที่เพาะได้มีขนาดเล็กและมีคุณภาพด้อยลง เพราะได้รับอิทธิพลจากแรงโน้มถ่วงอีกด้วย
ปัญหาดังกล่าวทำให้เกิดความร่วมมือระหว่างสององค์กรดังกล่าวสนับสนุนในการจัดส่งตัวอย่างผลึกโปรตีนขึ้นไปยังไอเอสเอสเพื่อทดลองเพาะผลึกโปรตีนในสภาวะแทบไร้แรงโน้มถ่วงบนสถานีอวกาศเป็นเวลา 1 เดือน โดยจัดส่งขึ้นไปกับยานขนส่งอวกาศ สเปซเอ็กซ์ ดรากอน เมื่อวันที่ 14 สิงหาคม และจะทิ้งไว้ในไอเอสเอสนานราว 1 เดือน ก่อนจัดส่งกลับมายังโลก เพื่อนำผลึกโปรตีนที่ทดลองเพาะในอวกาศมาตรวจวิเคราะห์โครงสร้างด้วยรังสีเอกซเรย์แรงสูงต่อไป
เซบาสเตียน แมเธีย นักวิจัยประจำมหาวิทยาลัยออกซ์ฟอร์ด ประเทศอังกฤษ ซึ่งเป็นเป็นส่วนหนึ่งของโครงการวิจัยครั้งนี้ เปิดเผยว่า ทีมวิจัยคาดหวังว่าผลึกโปรตีนแอลอาร์อาร์เค 2 ซึ่งเพาะขึ้นในห้วงอวกาศที่มีแรงโน้มถ่วงระดับไมโครกราฟิตีนั้นน่าจะมีขนาดใหญ่กว่าที่เพาะได้บนผิวโลก
แต่ที่สำคัญยิ่งกว่าก็คือน่าจะเป็นผลึกโปรตีนที่มีส่วนบกพร่องน้อยกว่าที่ทำการทดลองบนผิวโลกนั่นเอง
