ปกติเรื่องของงานอาสานั้น เดือนเต็ม สาลิตุล บอกว่า เธอทำมาแล้วหลายครั้ง หากไม่มีครั้งไหนที่รู้สึกเจ็บปวดในหัวใจ เท่ากับงานร่วมจัดทำพระหีบและพระโกศจันทน์ของพระบาทสมเด็จพระปรมินทรมหาภูมิพลอดุลยเดช เลย
ทั้งนี้ เดือนเต็มเล่าว่า ที่เข้ามาร่วมเป็นจิตอาสาในส่วนนี้ได้ เพราะตอนมาร่วมเป็นวิทยากรในงานนิทรรศการเย็นศิระเพราะพระบริบาล มีโอกาสได้พบรุ่นพี่รุ่นน้องที่เรียนจบมหาวิทยาลัยศิลปากรมาด้วยกัน และได้ทราบจากเขาเหล่านั้นว่ายังมีงานในส่วนของพระเมรุมาศอีกหลายอย่างให้ทำ จึงไปสมัคร
พร้อมๆ กับตั้งจิตอธิษฐาน
“อธิษฐานว่า ขอให้ได้เข้ามาทำในส่วนของพระหีบ พระโกศจันทน์”
เหตุผลนั้นเพราะนอกจากเพราะมีความรู้ความสามารถพอจะทำได้ตามเกณฑ์ซึ่งเจ้าหน้าที่ต้องการแล้ว งานไม้ งานศิลปะ ยังเป็นงานที่เธอถนัด อีกทั้ง “มีความรู้สึกว่าพระหีบและพระโกศจันทน์เป็นส่วนที่ใกล้พระองค์ท่านมากที่สุด เหมือนเราได้อยู่ใกล้ๆ ได้ทำ และได้เป็นส่วนหนึ่งของที่ประทับหลังสุดท้ายของพระองค์”
ดังนั้นที่ผ่านมา ตั้งแต่งานละครในหน้าที่ซึ่งรับไว้ก่อนหน้าเสร็จสิ้นในช่วงเดือนพฤษภาคม เธอจึงงดรับงานใหม่ และใช้เวลาทุกวันอยู่กับงานอาสางานนี้ โดยมีทั้งเจ้าหน้าที่หลัก และเหล่าอาสาสมัคร รวมแล้วหลายสิบคนร่วมแรงร่วมใจ ด้วยเหตุผลตรงกันว่า
“ขอทำอย่างสุดฝีมือเพื่อถวายความอาลัย”
พระหีบและพระโกศจันทน์นั้นถึงวันนี้สร้างเสร็จสมบูรณ์แล้ว และแม้จะสวยงามมาก หากในความรู้สึกของคนที่เห็นก็เปี่ยมไปด้วยความโศกเศร้า
“ใช่ค่ะ” เดือนเต็มบอกพร้อมน้ำตาปิ่ม
“อธิบายความรู้สึกไม่ถูก แต่ถ้าถามทุกคน ทุกคนอยากร้องไห้”
ในฐานะคนทำ เธอยังบอกด้วยว่า “งานนี้ทำไปก็รู้สึกปวดร้าวไป ไม่อยากให้งานเสร็จ ไม่อยากให้ถวายพระเพลิง คือ เวลาสร้างบ้านเสร็จ เราก็จะเห็นคนเข้าไปอยู่ เจริญเติบโต แต่อันนี้สร้างเพื่อให้พระองค์เสด็จ”
“มีความรู้สึกว่าต้องนับถอยหลัง”
“ใจหาย ไม่อยากให้ถึงวันนั้น แต่ว่าก็เป็นสัจธรรม”
ยังบอกด้วยว่าแม้เวลาจะผ่านไป 1 ปีแล้ว แต่สำหรับเธอความรู้สึกโศกเศร้าจากความสูญเสียอันยิ่งใหญ่ยังคงอยู่เหมือนเดิม ไม่จางไปไหน
“ก่อนนี้เราเหมือนหลอกตัวเองว่ายังได้เห็นพระองค์อยู่ จำภาพว่าพระองค์ยังทรงอยู่ เพราะยังเห็นข่าวพระราชกรณียกิจต่างๆ ที่เขานำมาฉายให้ดู ยังมีความรู้สึกหลอกตัวเองว่า พระองค์ท่านยังเสด็จฯไปตรงนั้นตรงนี้อยู่”
แต่ถึงวันนี้คงยากที่จะหลอกตัวเองต่อไป
