เหมือนกับกรณี”นาฬิกา”จะเป็นเรื่องส่วนตัว เป็นค่านิยมเฉพาะสำหรับ พล.อ.ประวิตร วงษ์สุวรรณ
นั่นก็คือ เป็นรสนิยมและความชมชอบ”นาฬิกา”
ขณะเดียวกัน ก็บังเอิญที่เป็นคนมี”เพื่อน”รัก สนิทชิดใกล้ ให้หยิบยืมมาสวมใส่
แต่ถามว่าแล้วทำไมต้องให้ ป.ป.ช.ตรวจสอบ
พลันที่คณะกรรมการป.ป.ช.มีมติรับเรื่อง”นาฬิกา”ของ พล.อ. ประวิตร วงษ์สุวรรณ เข้ามาตรวจสอบ กรณีนี้ก็ก้าวพ้นจาก”เรื่องส่วนตัว”
ตรงกันข้าม กลับเป็นเรื่องของ”สาธารณะ” อันกระทำต่อบุคคลซึ่งดำรงตำแหน่งทางการเมือง เป็น”บุคคลสาธารณะ”
สามารถตรวจสอบได้โดย”ป.ป.ช.”และโดย”สังคม”
การที่ พล.อ.ประวิตร วงษ์สุวรรณ มีรสนิยมชมชอบในการหยิบยืม เอา”นาฬิกา”หรูของเพื่อนมาสวมใส่เพื่อออกงานต่างๆ
เป็น”เรื่องส่วนตัว”อย่างแน่นอน
แต่คำถามอันตามมาอย่างฉับพลันก็คือ การปรากฏขึ้นของบรรดา”นาฬิกา”หรูกว่า 20 เรือนนั้นดำเนินไปอย่างเป็น “ส่วนตัว” หรือไม่
ตอบได้เลยว่า มิได้เป็น “เรื่องส่วนตัว”
หากในเบื้องต้นปรากฏขึ้นในขณะที่ พล.อ.ประวิตร วงษ์สุวรรณ ดำรงตำแหน่งเป็นรัฐมนตรีว่าการกระทรวงกลาโหมในรัฐ บาล นายอภิสิทธิ์ เวชชาชีวะ
ยิ่งกว่านั้น ยังปรากฏในขณะที่ พล.อ.ประวิตร วงษ์สุวรรณ ดำรงตำแหน่งเป็นรองนายกรัฐมนตรีและรัฐมนตรีว่าการกระทรวงกลาโหมในรัฐบาล พล.อ.ประยุทธ์ จันทร์โอชา
โดยที่ไม่เคยมีการแจ้งในบัญชีทรัพย์สินและหนี้สินไม่ว่าเรือนที่ 1 หรือเรือนที่ 20 กว่า
นี่คือสิ่งที่ ป.ป.ช.จักต้องทำความกระจ่าง
ความสำคัญและที่เป็นความสนใจของสังคมในขณะนี้ก็คือ 1 บท บาทและความรับผิดชอบในการตรวจสอบของ ป.ป.ช.ว่าจะดำเนินไปอย่างเที่ยงธรรมตามข้อเท็จจริงหรือไม่
และอีก 1 ยังเป็นความสนใจต่อสำเหนียกและสำนึกของ พล.อ.ประวิตร วงษ์สุวรรณ ในสถานะอันเป็น”บุคคลสาธารณะ”
นั่นก็คือ ปัญหาของ”จริยธรรม”ในทางการเมือง
