เริ่มมีความเด่นชัดว่าบรรดา “แกนนำ” หลักๆของ “กปปส.”ไม่เอาด้วยกับการตั้งพรรค
อย่างน้อย นายถาวร เสนเนียม ก็ปฏิเสธ
แม้ว่าการปฏิเสธของ นายถาวร เสนเนียม จะแตกต่างไปจาก กรณีของ นายสุเทพ เทือกสุบรรณ ในรายละเอียดอยู่บ้าง
แต่เท่ากับบ่งบอกว่า “พรรคกปปส.” ไม่ใช่ “ตัวจริง”
แนวทางของ “กปปส.” จึงยังดำรงอยู่อย่างกลมกลืนกับแนว ทางของ “พรรคประชาธิปัตย์” มากกว่า
ความเป็นจริงนี้ “สำคัญ” และ “ทรงความหมาย”
ทรงความหมายยิ่งกว่าการดำรงอยู่ของ”พรรคประชาชนปฏิรูป” ยิ่งกว่าการดำรงอยู่ของ”พรรคพลังชาติไทย”
กลยุทธ์นี้ ลึกซึ้ง ซับซ้อน
ถามว่ากำลัง “พื้นฐาน” ของ “กปปส.”ประกอบส่วนขึ้นอย่างไร
เด่นชัดว่าเป็นกำลังจาก “พรรคประชาธิปัตย์”
เด่นชัดว่าได้รับการหนุนเสริมจากกำลังของพันธมิตรประชาชนเพื่อประชาธิปไตย
เด่นชัดว่าได้รับการหนุนเสริมจาก”กลไก”อำนาจรัฐ
หากพรรคประชาธิปัตย์ไม่เท”มวลชน”โดยเฉพาะจากกทม.และภาคกลาง และภาคใต้มารองรับ ก็ยากเป็นอย่างยิ่งจะเรียกว่า “มวลมหาประชาชน”ได้
ขณะเดียวกัน หากไม่ได้รับการหนุนเสริมจากมวลชนที่เคยร่วมกับพันธมิตรเพื่อประชาชน ก็ยากที่จะคึกคักหนักแน่นเพียงนี้
การลงเอยด้วย”รัฐประหาร”เท่ากับ “การันตี”
การันตีว่า “มันสมอง” ก้อนโตตัวจริงสะท้อนสายสัมพันธ์รัฐประหารเดือนกันยายน 2549 กับ รัฐประหารเดือนพฤษภาคม 2557 เข้าด้วยกัน
เพียงแต่เมื่อเป็น”คสช.”ได้เพิ่มความซับซ้อน แยบยล ยิ่งขึ้น
ปรากฏการณ์ “พรรคกปปส.”ทำให้ขบวนการกปปส.กับรัฐประหาร เมื่อเดือนพฤษภาคม 2557 กลืนกลายเป็นเนื้อเดียวกัน
ขณะที่ท่าทีพรรคประชาธิปัตย์สร้าง “จุดต่าง”
จุดต่างอันทำให้การเข้าสัประยุทธ์กับพรรคเพื่อไทยของพรรค ประชาธิปัตย์มีความเข้มข้นมากยิ่งขึ้น
สามารถเป็น”ตัวแปร”ได้หลัง “เลือกตั้ง”
