| ผู้เขียน | ทรงพร ศรีสุวรรณ |
|---|
ช่วง 4-5 ปีที่ผ่านมา จะเห็นความเคลื่อนไหวและความคิดเห็นทางการเมืองของกลุ่มนิสิตนักศึกษา ที่ออกมาเรียกร้องเรื่องต่างๆ และการแสดงออกเชิงสัญลักษณ์จำนวนมาก
เมื่อ “พรรคอนาคตใหม่” เกิดขึ้น ก็ยิ่งเห็นความตื่นตัวทางการเมืองของกลุ่มคนรุ่นใหม่
เหมือนพรรคอนาคตใหม่ปลุกให้คนรุ่นใหม่หันมาสนใจบ้านเมือง
ความเคลื่อนไหวของคนรุ่นใหม่ทำให้ “ผู้ใหญ่” หลายคนปวดหัว และกระแสคนรุ่นใหม่ยังส่งผลต่อการเลือกตั้ง ที่ “ผู้ใหญ่” หลายคนคิดไม่ถึง
พรรคอนาคตใหม่ จึงกลายเป็นเป้า โดย “ธนาธร จึงรุ่งเรืองกิจ” หัวหน้าพรรค และ “ปิยบุตร แสงกนกกุล” เลขาฯพรรค ถูกกล่าวหาในเรื่องต่างๆ และถูกแจ้งความดำเนินคดี
คนรุ่นใหม่ ก็ถูกกล่าวหาว่า สร้างความวุ่นวายให้กับประเทศ ถูกชักจูง และถูกล้างสมอง
ครูบาอาจารย์ก็พลอยถูกหางเลขตามไปด้วย เกี่ยวกับวิธีการสอนหรือสนับสนุนการเคลื่อนไหวของลูกศิษย์
คนที่กล่าวหาคนรุ่นใหม่หรือเด็ก ส่วนใหญ่จะเป็นผู้ใหญ่ที่มักจะอ้างตัวเองว่า รักบ้านรักเมือง
ซึ่งในความเป็นจริง ไม่มีคำตอบที่ถูกต้องว่า “ผู้ใหญ่” หรือ “คนรุ่นใหม่” ใครกันแน่ที่มีปัญหา
แต่เรื่องผู้ใหญ่กับเด็ก เป็นสิ่งที่ปลูกฝังกันมาอย่างยาวนานว่า ผู้ใหญ่ทำอะไรมักจะถูกต้องเสมอ
ผู้ใหญ่กินเยอะก็ว่า เจริญอาหาร ส่วนเด็กกินจุก็หาว่า ตะกละ
ผู้ใหญ่เดินเตะของ ก็จะโวยวายว่า วางของเกะกะ ถ้าเป็นเด็กก็จะถูกด่าว่า เดินซุ่มซ่าม
เด็กอธิบายเหตุผล ก็ถูกมองว่า โต้เถียง ถ้าเสียงดังก็จะกล่าวหาเป็น เด็กก้าวร้าว ไม่มีสัมมาคารวะ ไม่เคารพ หรือไม่เห็นหัวผู้ใหญ่
ผู้ใหญ่ส่วนใหญ่จึงชอบเด็กที่ “ว่านอนสอนง่าย” มากกว่าเด็กดื้อ
ชอบให้เงียบและยอมรับมากกว่า “เถียงคำไม่ตกฟาก”
ทั้งยังชอบยกสำนวน “อาบน้ำร้อนมาก่อน” เพื่อให้เด็กยอมรับว่า ความคิดของผู้ใหญ่ถูก
ยังมี “เดินตามหลังผู้ใหญ่ หมาไม่กัด” ที่ทำตามผู้ใหญ่แล้วจะปลอดภัย
ความทัดเทียมของผู้ใหญ่กับเด็ก จึงเป็นเรื่องของทัศนคติ ที่ทำให้เป็นปัญหาของสังคม
เหมือนว่า ผู้ใหญ่จะต้องเหนือกว่าเด็ก ทั้งอำนาจและความคิด
ทั้งที่ต่างฝ่ายควรให้เกียรติกัน และรับฟังความเห็นของอีกฝ่าย
รวมทั้งต้องยอมรับว่า คนต่างรุ่นต่างวัย ความคิดย่อมต่างกัน ยิ่งสังคมโลกเปลี่ยนไปมากมาย ความคิดก็ต้องปรับเปลี่ยนตามไปด้วย
ต้องเลิกสุดโต่ง แล้วปรับจูน “ไดโนเสาร์เต่าล้านปี” กับ “ปากยังไม่สิ้นกลิ่นน้ำนม” ให้อยู่กันอย่างสร้างสรรค์
