| ผู้เขียน | ขรัวตาขำ |
|---|
สถานีนี่นี้…ปัจจุบัน สถานีหน้านั้น…มรณะ
การเมือง เศรษฐกิจ สังคม เป็นภารกิจใหญ่ในระบอบการปกครองแบบประชาธิปไตย ที่คณะผู้ปกครองต้องตีให้แตก เพื่อความสะดวกราบรื่นของชาติบ้านเมือง
ตีให้แตกง่ายๆ เป็นเบื้องแรก คือ ทั้ง 3 ภารกิจใหญ่ต้องอยู่ได้ ไปได้ด้วยคนส่วนใหญ่ คนส่วนใหญ่ไม่เอาด้วยเมื่อไร เจ๊ง
การเมืองปัจจุบัน มาจากคนส่วนใหญ่หรือเปล่า
ลองกอดกับความจริงเป็นสัจจะดู ไม่ใช่ของอสัตย์
คำตอบคือ ไม่ได้มาจากเสียงของคนส่วนใหญ่ที่มอบฉันทานุมัติให้
ยิ่งฝีมือการเมือง มิได้เป็นไปเพื่อคนส่วนใหญ่ พล่ามโวโม้บ้า เป็นครั้งเป็นคราวเพื่อเอาประโยชน์เข้าตัว เข้าพรรคพวก
ของตัว พูดไม่เป็น เว้นวรรคไม่ถูก ใช้คนไม่เป็นงาน ไม่เข้าเรื่อง จับงานใหญ่งานเล็กมีข้อเคลือบแคลงมาตลอด
สังคมก็เริ่มเละเทะ เลอะเทอะ ไหลลงที่ต่ำช้าอย่างลืมตาอ้าปากไม่ขึ้น ตั้งแต่ไม่มีที่เรียนที่เหมาะควร เรียนจบแล้วไม่มีงานทำ ทำงานแล้วตกงาน ถูกไล่ออกจากงาน ชีวิตส่วนใหญ่เริ่มยากจนข้นแค้น ไม่มีความหวังหรือความฝันที่เป็นส่วนดีของชีวิต
ทั้งสังขารกำลังป่วย
และป่วยหนักมากเข้าทุกที
วกขึ้นไปหาเศรษฐกิจระดับของจริง นับแต่รัฐมนตรีคนใหม่ลาออก มีอะไรเป็นทางออกให้ส่วนรวมบ้าง
คณะผู้ปกครองไม่มีใครเคยพูดถึงรายได้หลักที่เข้ามาทำนุบำรุงประเทศชาติเลย
หรือมัวกระอักกันอยู่กับรายจ่ายที่ท่วมรายรับวันต่อวัน
กล่าวโดยสรุป การเมือง เศรษฐกิจ สังคม มิได้มาจากคนส่วนใหญ่ และอยู่ด้วยคนส่วนใหญ่
ภารกิจหลักที่ต้องลุล่วงเหล่านี้ ไม่มีพื้นฐานมั่นคงแน่นหนา
จะบากหน้าอยู่ไปทำไม?
ก้าวไม่ได้ ไปไม่ถึง ดึงไม่อยู่ จะอยู่เอาหน้าใคร
ไม่เคยเอาคนส่วนใหญ่เป็นหลัก
ไม่เคยเอาคนส่วนใหญ่เป็นประกัน
ไม่เคยคิดถึงคนส่วนใหญ่ให้อยู่รอดปลอดภัย
คิดถึงแต่ยาเสริมชั่วคราว กินแล้วมีปาฏิหาริย์กะทันหัน
แต่ยาก็เคยหยุดบ้ามาแล้วอย่างไม่เป็นท่า
เมื่อเจอะกับภาวะเศรษฐกิจกัดกร่อน จู่โจม โลมลูบไปทั่ว
ไม่ว่าหน้าอินทร์ หน้าพรหม
แต่ประเทศไหน คนส่วนใหญ่ตายทั้งชาติ
มีหรือ?
