| ผู้เขียน | ขรัวตาขำ |
|---|
สถานีนี่นี้…ปัจจุบัน สถานีหน้านั้น…มรณะ
ท่านไข่ คุณไข่ หรือ ไอ้ไข่แห่งเมืองนครฯ เป็นเทวดาผู้วิเศษ นึกอะไรในทางชอบทางควร อธิษฐานให้มนุษย์ทำให้ได้ทั้งนั้น วันหนึ่ง ณ ราตรีหนึ่ง อธิษฐานจิตของไอ้ไข่ก็ได้ผล ไอ้ไข่พบกับรองนายกรัฐมนตรีท่านหนึ่ง กับรัฐมนตรีช่วยว่าการกระทรวงมหาดไทยอีกท่านหนึ่งโดยบังเอิญ
การสนทนาด้วยความรื่นเริงก็เกิดขึ้น
“เข้าใจว่า ท่านรองนายกฯ คงห่วงชีวิตความเป็นอยู่ของคนไทยทุกผู้ทุกนามอยู่ตลอด คงเห็นตรงกันว่า ความฝืดเคืองยากแค้นน่าจะครอบคลุมผืนโลกไปอีกนาน นึกได้เล่นๆ ว่า ไข่ ข้าว น้ำปลา และข้าวของยังชีวิตให้รอดของไทยไม่ควรขาดแคลน ไม่ควรมีราคาสูงขึ้น พาณิชย์และมหาดไทยสามารถบริหารจัดการระยะยาวและทุกระยะได้ จริงไหม”
“อนึ่ง ห้วงนี้ ท่านคงได้ยินกิตติศัพท์ไอ้ไข่เมืองนครฯ บ้างแล้ว นึกเหมือนๆ กันหรือเปล่าว่าไอ้ไข่ก็เหมือนคนไทยทั่วไป อยากเห็นคนไทยมีความสุข ชาติบ้านเมืองมีความสวยงาม มีความเจริญ กายปลอดภัย ใจปลอดโรค จะเริ่มจากนครศรีธรรมราชก่อนก็ได้ แล้วค่อยคืบคลานไปหาถิ่นอื่น จังหวัดอื่น เริ่มแต่ถนนหนทางเรียบร้อย งามตางามใจ ชีวิตสว่างไสวทุกคนและทุกครัวเรือน อาหารการกินอร่อย สะอาดถูกอนามัย ห้องน้ำ ต้นไม้เรียงรายเป็นระเบียบ วัดวาอารามถูกชำระสะสางเป็นร่มอารามอันสงบเย็น พระสงฆ์องค์เจ้าสง่าสะอาดด้วยความปกติแห่งศีล ด้วยความไม่ประมาทในธรรม เด็กเล็กมีการแบ่งปันความรู้อย่างทั่วถึง ผู้ใหญ่ไก่เขี่ยมีงานทำโดยสุจริต ทุกเพศทุกวัยมีแต่เคลื่อนความสุขเข้าหากันด้วยความสุจริตบันเทิง การบ้านกล้วยๆ ง่ายๆ พรรค์นี้ พาณิชย์และมหาดไทย เริ่มต้นทำล่วงหน้าส่งครู คือ ประชาชนทั้งประเทศได้อย่างสบายๆ
ทำวันนี้ สัปดาห์หน้าก็มองเห็น
ทำก่อน ได้ก่อน
ผู้ที่ได้แท้จริง คือคนส่วนใหญ่
หากไม่ได้อะไรเลย อย่างน้อยก็ได้ความระลึกถึง
การคิดถึงส่วนใหญ่ ไม่ว่าจะการเมือง การบ้าน การครัว ตรงกับความคิดของไอ้ไข่ผู้วิเศษทั้งสิ้น
สมัยจตุคามฯ เราก็พลาดโอกาสอันงามมาครั้งหนึ่งแล้ว
ยุคสมัยหลวงปู่ทวดบวกไอ้ไข่ ทำไมจะปล่อยโอกาสหลุดลอยไปเสียเล่า
โอกาสที่จะคิดถึงประชาชนด้วยการกระทำ ไอ้ไข่รู้เข้า น่าจะปลื้ม”
ท่ามกลางข้างแรมเดือน 11 ฟ้ามืดขมุกขมัว แผ่นดินยังหมอง เสียงคน 2 คน หัวเราะสำรวม เด็กวัดรีบเร้นบังแมกไม้ กระซิบกันว่า
“ท่านจุรินทร์ ลักษณวิศิษฏ์, ท่านนิพนธ์ บุญญามณี มาทำอะไรกันแถวนี้วะ”
ขรัวตาขำ
