| ผู้เขียน | ขรัวตาขำ |
|---|
สถานีนี่นี้…ปัจจุบัน สถานีหน้านั้น…มรณะ : โดย ขรัวตาขำ
นักรบกเฬวรากจำนวนหนึ่งในโลกนี้ หลับหูหลับตาบุกตะลุยด้วยมนต์สะกดบทเดียวคือ กลัวจะไม่ชนะ
คำถามมีว่า เป็นมนต์ของใคร สายไหน
เหตุแห่งความกลัวโน่นกลัวนี่ ก็เป็นทุกข์หนักหนาของมวลมนุษยชาติอยู่แล้ว
ไม่กลัวเป็นประโยชน์เฉพาะตนก็ทุกข์
กลัวก็ยิ่งนอนไม่หลับเข้าไปใหญ่
เมธีแห่งบูรพาทิศถึงเสนอทางออกไว้กว้างๆ ว่า ยามคับขันจนตรอก ให้คิดถึงประโยชน์คนส่วนใหญ่ไว้เบื้องหน้า
ประโยชน์ของคนส่วนใหญ่จะเป็นตัวตัดสินปัญหาทั้งมวล
ให้ทุกคนมีประโยชน์ร่วมกัน
มีทุกข์สุขเสมอกัน
ไม่เหลื่อมล้ำต่ำระดับกว่ากันไปนัก
ผลประโยชน์คนส่วนใหญ่ ย่อมมีและเกิดขึ้นได้จริงๆ ปัญหาต่างๆ จิปาถะอาจลดน้อยถอยลง ไม่หมดเปลืองพื้นที่ง่ายๆ แบบนี้
ถ้าผลประโยชน์คนส่วนใหญ่ มีและได้ร่วมกัน
โรคกลัวไม่ชนะอาจเป็นหมัน
พร้อมกับโรคอื่นๆ ที่ตามมาจนเกลื่อนสังคม
เช่นระบบชูชุบอุปถัมภ์
ความเห็นแก่ตัว
ความเห็นแก่ได้
ไม่ยอมรับรู้ เรียนรู้ ความจริงในโลกปัจจุบัน
มั่วผิดเอาอดีตเป็นอนาคต
ฝันกลางแดดว่า พระอาทิตย์ขึ้นทางทิศตะวันตก
การรับรู้ เรียนรู้ เรื่องราวเหล่านี้ เหมือนปอกกล้วยน้ำว้าเข้าปาก อร่อยและถูกสุขอนามัย เวลาขับถ่ายก็คล่องสบายจบปลายทาง
แต่ละฝ่าย สะดวกสบายด้วยกัน
จะสามัญ วิสามัญ จะถกเถียงกันไม่รู้จบหรือไม่จบ
หนังสือศิลปวัฒนธรรมประจำเดือนตุลาคม 2563 ของผู้รักการอ่าน และรักความเป็นผู้มีสติปัญญา ก็สำแดงโคลงสี่สุภาพไว้บทหนึ่งว่า
“ยุบสภา ลาออกให้ ฮือฮา หุยฮา
ต่างละเลิกอัตตา ต่ำเตี้ย
นักเรียน นักศึกษา สาธุ สะพ่อ
ประเทศชาติอาจเกี้ยเซี้ย สุขด้วยสละตน”
