| ผู้เขียน | ขรัวตาขำ |
|---|
สถานีนี่นี้…ปัจจุบัน สถานีหน้านั้น…มรณะ
ความคุ้นชินในทางต่ำ มักติดอยู่ในกาย วาจา ใจ ของมนุษย์ ผู้ใฝ่ในทางไม่สูงอยู่เสมอ
เพ้อเจ้อ เผอเรอ เลเพลาดพาดเมื่อใด สถานีส่งจิตใต้สำนึกในกาย ก็จะสำแดงแบ่งชัดให้สาธารณชนส่งเสียงร้องทุรการเมื่อนั้น
เช่น ไล่ฉีดน้ำไม่พึงประสงค์ให้คนที่อยู่ใกล้เคียง
หรือหลุดชื่อสถาบันที่ตัวเองเคยเหยียดหยามต่ำต้อยมาแต่อดีตออกมากรีดหน้าคนไม่ชอบ
ความคุ้นชินในทางต่ำดังกล่าว รวมถึงชั้นบรรยากาศของโรคไข้หวัดโควิด-19 ด้วย
เมื่อเวลาคุ้นเคยเข้ามาระดับหนึ่ง ชาวกรุงเทพมหานคร ก็กวักมือเรียกโควิด-19 โดยมิได้เชื้อเชิญให้มาเยี่ยมเยือนตลาดบางแคซึ่งอยู่ปลายจมูกกรุงเทพฯ
ความจริง ไม่ว่าตลาดบางแคหรือตลาดไหนๆ ในเมืองไทย ทันทีที่ตลาดกลางกุ้ง มหาชัย สมุทรสาคร ระเบิดเถิดเทิงเข้าไปถึง ห้องนั่ง ห้องนอน ท่านเจ้าเมือง ความคุ้นชินกับความสกปรกก็จะบอกให้คนสามัญปกติรู้ว่า
ความสะอาดหนึ่ง
อากาศสะอาดโปร่งโล่งโถงถึงกันอีกอย่างหนึ่ง น่าจะลดบรรยากาศโควิดได้หลายระดับ
และควรทำกันทั้งประเทศ ทั่วประเทศ
ใช้อำนาจเผด็จการที่คนทั้งโลกรุมด่า ให้ถูกกาลเทศะเฉพาะงานเสียบ้าง
แต่แล้ว โอกาสอันงามนั้นก็หลุดรอดไป
เหมือนเหตุการณ์ผลัดแผ่นดินครั้งใหม่
คณะผู้คุ้นชินในทางต่ำ มองไม่เห็นทางบวกของสังคมเลยแม้แต่น้อย
มีแต่ทำความเห็นแก่ตัว เห็นแก่ได้ อย่างสนุกสนานยิ่งขึ้น
ขณะเดียวกัน ก็มีความหวาดกลัวอยู่ในส่วนลึก
โควิด-19 จำกัดความเจริญในทางสูงได้
แต่ยากปิดกั้น ความสัตย์จริง ความอยู่รอดเฉพาะตัว ตามสภาพ ดิน น้ำ ลม ไฟ ของบรรดาผู้ใฝ่ความธรรมดาสามัญ
ความคุ้นชินในทางต่ำ ซึ่งทอดลงไปหาความโง่งมยังระงมต่อไป
เสียงท่วมทุกข์เหล่านี้ ดังขึ้นเดี๋ยวเดียวแล้วก็หาย
เสียงท่วมทุกข์กลางอากาศร้อน พริ้งไพเราะหรือไม่พริ้ง ลองเอาหูไปนา เอาตาไปไร่ฟังดู
ขรัวตาขำ
