ผู้เขียน | ขรัวตาขำ |
---|
สถานีนี่นี้…ปัจจุบัน สถานีหน้านั้น…มรณะ
ไตรมาสแรกของปี พ.ศ. 2564 ผ่านไปอย่างไม่อินังขังขอบกับสิ่งใดๆ
แต่ร่องรอยของสารพัดทุกข์ยังอยู่
ทุกข์ที่หนักหนาสาหัสที่สุด คือ ทุกข์ของความเปลี่ยนแปลงที่ถาโถมเข้ามา
เริ่มแต่ โรคภัย ไข้เจ็บที่มีมรณะเป็นบำเหน็จ
ความยากแค้น ฝืดเคืองทั้งทางกาย ทางใจ ที่ทุกคนแบกรับ
ฤดูกาลที่ซ้ำเติมความปกติ
นอกเหนือจากโควิด-19 แล่นทะลวงโลกแล้ว ภัยที่เกิดจากคนไม่เอาใจใส่โลกและสิ่งแวดล้อมก็ทะลักล้นอยู่เรียงราย
อากาศเป็นพิษ น้ำแล้งแห้งขอด ไฟไหม้ป่า พระอาทิตย์ขึ้น 2 ดวงในบางที่ กุ้ง หอย ปู ปลา พืชพันธุ์ธัญญาหาร วินาศฉิบหาย ไปต่ำกว่าศูนย์
นี่เป็นห้วงเวลาไตรมาสแรกประจำปีที่โลกให้แก่มนุษย์
ถามว่า จะลดลงบ้างได้ไหม?
คำตอบคือ ได้ ถ้ามนุษย์มีการเตรียมตัวที่จะอยู่กับมันด้วยความเป็นจริง
หรือเตรียมตัวให้อยู่เหนือกว่าทุกข์ภัยที่กำลังผจญ
ท่ามกลางความล้มละลายของทุกสรรพสิ่ง
ท่านว่า ทางรอดแรกที่อาจค้นพบ คือ ตัดรายจ่ายที่ไม่จำเป็นออกให้หมด
ไม่ใช่แจกสตางค์
เอาความพอเพียงที่เพียงพอของพ่อมาใช้ก็ได้ ถ้าไม่กำเริบเสิบสานจนเกินไปนัก
รายจ่ายก้อนสุดท้ายของคนทั่วไปอาจเป็นชีวิต
กาย วาจา ใจ เปิดกว้างหน่อยเพื่อโลกใบนี้
เยาวรุ่นของเรา อาจเห็นหลายสิ่ง หลายอย่างได้เร็วกว่า ตรงกว่า และบริสุทธ์ยุติธรรมได้มากกว่า
แน่นอน เยาวรุ่น สะอาดและสุจริตยิ่งกว่า
กาย วาจา ใจ ของชราภาพ มิได้ซาบซึ้งต่อเสียงกระซิบจากเกลียวคลื่นบ้างดอกหรือ
หลงแต่เสียงคลื่นกระทบฝั่ง
เดี๋ยวไทยก็เกยฝั่งก่อนพม่าหรอก
ขรัวตาขำ