ยิ่งปลดล็อกพรรคการเมืองช้าออกไปเท่าใด ระบบ”ไพรมารี โหวต”ก็จะยิ่งกลายเป็น “เผือกร้อน” ในมือของ “คสช.”มากยิ่งขึ้นเท่านั้น คนแรกที่จะโดนลวก คือ นายวิษณุ เครืองาม
หากฟังข้อสังเกตอันมาจากทั้ง นายอภิสิทธิ์ เวชชาชีวะ และนายสมศักดิ์ ปริศนานันทกุล ก็จะมองเห็น “ภาพ” ที่ไม่น่าดูนัก
ไม่ว่าหนทางที่เลือกคือ ทำไพรมารีระบบภาค หรือแค่ใช้มาตรา 45 ของรัฐธรรมนูญ
“ถ้าพูดตามจริงก็เหมือนกับไม่มี”
การตรา”ไพรมารี โหวต” จึงเหมือนกับการพก”น้ำยาบ้วนปาก” เพื่อสร้างภาพ สร้างสีสันเท่านั้น
เพราะที่สุดแล้ว”บัญญัติ” แล้วก็ “ไม่ปฏิบัติ”
ในที่สุด ทุกอย่างก็มาสุมอยู่ในจุดเดียวกันกับความเชื่อมั่นต่อตุ๊กตาอัน กกต. กำหนดว่าวันเลือกตั้งน่าจะเป็นภายในวันที่ 24 กุมภาพันธ์นั้นเอง
1 แม้คนจะไม่เชื่อ แต่ก็ยังอยากให้มี “ธง”
ไม่ว่าจะมาจากพรรคประชาธิปัตย์ ไม่ว่าจะมาจากพรรคชาติ ไทยพัฒนา ไม่ว่าจะมาจากพรรคเพื่อไทยล้วนไม่มั่นใจว่าจะเป็นไปตามที่กกต.ตั้งธง
เพราะว่า 1 ทุกนิ้วล้วนชี้ไปยังอำนาจที่มีอยู่ในมือของ “คสช.” ทั้งสิ้น
เพียงกกต.ประกาศ 1 วัน โฆษกก็ออกมา”เบรก”
จากนั้นความเป็นจริงที่ทุกพรรคการเมืองล้วนมีบทสรุปร่วมกันก็คือ คสช.ยังไม่เชื่อมั่นว่าพรรคอันเป็น”นอมินี”ของตนจะมีความได้เปรียบอย่างแท้จริง
การเลือกตั้งก็ย่อมจะ”ยื้อ ถ่วง หน่วง”ไปเรื่อยๆ
ความรู้สึก “ร่วม” อันก่อรูปขึ้นภายในสังคมหนักแน่นและจริงจังยิ่งขึ้นเป็นลำดับก็คือ
ความรู้สึกที่รวมศูนย์ไปยัง “คสช.”
ความรู้สึกที่รับรู้ว่าในที่สุดแล้ว “คสช.”ต่างหากที่เป็นอุปสรรคทำให้ไม่สามารถ”เลือกตั้ง”ได้ตาม”โรดแมป”
เพราะมีการยื้อตั้งแต่ “ปฏิญญา โตเกียว”เมื่อปี 2558 กระทั่งมาถึง “ปฏิญญา นิวยอร์ค”เมื่อปี 2560 กระทั่ง”ปฏิญญา ทำเนียบ ขาว”ในปี 2561
ส่งผลให้ “คสช.”ต้องกลายเป็น “ตำบลกระสุนตก”ในที่สุด
