ไม่ว่าจะมองมาจากพันธมิตรประชาชน เพื่อประชาธิปไตย ไม่ว่าจะมองมาจากมวลมหาประชาชน กปปส. ต่อการย่างเข้ามาของ “19 กันยาทวงอำนาจ คืนราษฎร”
เห็นว่าหน่อมแน้ม เห็นว่าฟันน้ำนม
เนื่องจากไม่เห็นคนดังอย่าง นายสนธิ ลิ้มทองกุล พล.ต.จำลอง ศรีเมือง เนื่องจากมองไม่เห็นคนดังอย่าง
นายสุเทพ เทือกสุบรรณ นายถาวร เสนเนียม
เห็นแต่ “เพนกวิน” เห็นแต่ “รุ้ง”
ยิ่งเมื่อมองลึกลงไปในขบวนแถวของ “นักเรียนเลว” ก็เห็นแต่ “น้องมิน” ก็เห็นแต่ “น้องพลอย” ก็เห็นแต่ “น้องเมนู”
ปากยังไม่สิ้น กลิ่นน้ำนม
พวกเขาจึงมองเห็นแต่ “นักการเมือง” จากบางพรรคการเมือง พวกเขาจึงมองเห็นแต่ “เงินทุน” และแรงหนุนจากต่างประเทศ
ไม่ว่าใน “ทำเนียบรัฐบาล” ไม่ว่าใน “กองทัพ” ก็มองแบบนี้
พวกเขาไม่แปลกใจเลยหรือว่าเหตุใดระหว่างข้อเรียกร้องของ “เยาวชนปลดแอก” กับ ข้อเรียกร้องของ “นักเรียนเลว” จึงสอดร้อย เชื่อมประสานอย่างเป็นระบบ
เพียงแต่ 1 ระดับประเทศ 1 ระดับโรงเรียน
พวกเขาไม่แปลกใจเลยหรือว่าเหตุใด ไม่ว่าจะเป็นการชุมนุมที่ปัตตานี ไม่ว่าจะเป็นการชุมนุมที่เชียงใหม่
ไม่ว่าจะเป็นการชุมนุมที่ราชบุรี ไม่ว่าจะเป็นการชุมนุมที่ขอนแก่น
อาจจะผิด “คีย์” แต่ก็เป็น “เพลง” เดียวกัน
หากการชุมนุม ณ อนุสาวรีย์ประชาธิปไตย เมื่อวันที่ 18 กรกฎาคม เป็นการนำรถเข้าสู่ราง ถามว่าแล้วการชุมนุม ณ ลานพญานาค ธรรมศาสตร์ รังสิต เมื่อวันที่ 10 สิงหาคม เป็นอะไร
สังเกตหรือไม่ว่าผลจากวันที่ 16 สิงหาคมเป็นอย่างไร
1 หยุดคุกคามประชาชน 1 จัดทำรัฐธรรมนูญใหม่ 1 ยุบสภา ขณะเดียวกันก็ยืนยัน 1 ไม่เห็นด้วยกับรัฐประหาร และ 1 ไม่เห็นด้วยกับรัฐบาลแห่งชาติ
ทั้งยังมี 1 ความฝันเด่นชัด
คําถามที่ไม่ว่าจะเป็นในทำเนียบรัฐบาล ไม่ว่าจะเป็นในกองทัพไม่ว่าจะเป็นในหมู่พันธมิตรประชาชนเพื่อประชาธิปไตย ไม่ว่าจะเป็นในหมู่มวลมหาประชาชน กปปส.อยากรู้
คือ เด็กๆ เหล่านี้ “ประสาน” กันอย่างไร
ทำไมจึงเกิดการซ้อมชุมนุมข้ามคืน ณ อนุสรณ์สถาน ถนนราชดำเนิน แล้วจึงนำมาสู่การประกาศชุมนุม 2 วัน 1 คืน
19 กันยา ทวงอำนาจ คืนราษฎร
ทำไมนักเรียน นิสิตนักศึกษา จึงสามารถสร้างสะพานเชื่อมต่อสายไปยังเหล่า “คนเสื้อแดง” ได้อย่างอบอุ่น เปี่ยมด้วยไมตรี
เกิดปรากฏการณ์ “เยาวชน” กับ “คนเสื้อแดง”
อย่าว่าแต่ นายสนธิ ลิ้มทองกุล เลยจะงุนงงสงกา อย่าว่าแต่ นายสุเทพ เทือกสุบรรณ เลยจะต้องกุมขมับ
หากแม้กระทั่ง พล.อ.ประยุทธ์ จันทร์โอชา ก็ไม่เข้าใจ
จากเดือนกรกฎาคมมายังเดือนกันยายน เวลาเพียง 2 เดือนได้สร้างปรากฏการณ์อันใหญ่หลวง ทะลุทะลวงยิ่งในทางการเมือง
ทะลวงเข้าไปยัง “ทำเนียบรัฐบาล”
ชำแหละตั้งแต่ก่อนรัฐประหารเมื่อเดือนกันยายน 2549 ชำและต่อเนื่องมายังก่อนและหลังรัฐประหารเมื่อเดือนพฤษภาคม 2557
ยังจะเรียกว่าเป็น “ม็อบมุ้งมิ้ง” อยู่อีกหรือไม่
