ที่ประชุมร่วมรัฐสภาเพื่ออภิปรายทั่วไปหาทางออกประเทศ ซึ่งประชุมอภิปรายไปเมื่อวันที่ 26-27 ต.ค. เห็นตรงกันให้สภาผู้แทนฯ เป็นเจ้าภาพตั้งคณะทำงานศึกษาสร้างความปรองดอง ขึ้นมาหาทางออกร่วมกับกลุ่มผู้ชุมนุมนั้น นายชวน หลีกภัย ประธานรัฐสภา ได้ประสานสถาบันพระปกเกล้า ให้ศึกษารูปแบบหาทางออกร่วมกันและออกแบบโครงสร้างของคณะทำงาน และยังมีกระแสข่าวว่าวิป 3 ฝ่าย ได้แก่ รัฐบาล สภาผู้แทนฯ และวุฒิสภา เตรียมหารือตั้งคณะกรรมการสมานฉันท์เพื่อความปรองดอง แก้วิกฤตการเมืองและปัญหาประเทศ ตามข้อเสนอของพรรคประชาธิปัตย์ โดยจะมี 7 ฝ่ายเข้าร่วม ได้แก่ 1.รัฐบาล 2.ส.ส.รัฐบาล 3.ส.ส.ฝ่ายค้าน 4.ส.ว. 5.ผู้เกี่ยวข้องกับการชุมนุม 6.ผู้ไม่เห็นพ้องกับการชุมนุม 7.ฝ่ายอื่นๆ เช่น ผู้ทรงคุณวุฒิ
การอภิปรายในสภาเมื่อวันที่ 26-27 ต.ค.ที่ผ่านมา สะท้อนให้เห็นความคิดที่แตกต่างกันไปคนละทิศคนละทาง ในแต่ละปัญหา ไม่ว่าจะเป็นเรื่องการชุมนุมของนักศึกษาประชาชน วิกฤตการเมืองที่เกิดขึ้น บทบาทของรัฐบาล และคณะรัฐมนตรี มุมมองต่อประชาธิปไตย ซึ่งเข้าใจได้ เพราะการเมืองไทยจากรัฐประหารปี 2549 จนถึงปัจจุบัน เป็นการเมืองของการกวาดล้างฝ่ายตรงข้าม เมื่อกวาดล้างไม่สำเร็จ ก็ตั้งโจทย์ใหม่ว่าเสียของ แล้วสร้างสถานการณ์ ทำรัฐประหารซ้ำอีก มีการสร้างชุดความคิด เพื่ออธิบายความชอบธรรมในการรัฐประหาร การเขียนรัฐธรรมนูญที่ดีไซน์เพื่อคนกลุ่มเดียว การสืบทอดอำนาจ การให้อำนาจ ส.ว.ในลักษณะที่ขัดกับหลักการประชาธิปไตย เมื่อมีผู้เห็นต่างๆ ก็ใช้อำนาจจับกุม คุมตัวและตั้งข้อหา
หลังรัฐประหาร 2549 และหลังการสลายม็อบ 99 ศพ เมื่อ 2553 มีความพยายามสร้างความปรองดอง โดยตั้งคณะกรรมการมาหลายชุด มีข้อสรุปและข้อเสนอแนะออกมา แต่ไม่ได้รับการสนองตอบ เพราะการปรองดอง จะต้องสร้างความเป็นธรรม คืนความเป็นธรรมให้กับเหยื่อของความขัดแย้ง การสร้างความเป็นธรรมโดยเลิก 2 มาตรฐาน ปฏิรูประบบยุติธรรม ขณะที่บางฝ่ายต้องการก้าวข้ามสิ่งเหล่านี้ ข้อเสนอให้ปรองดองเป็นเรื่องที่ดีแน่นอน แต่ปัญหาก็คือ จะยอมรับและรับผิดชอบความผิดพลาดที่ผ่านมาได้หรือไม่ จะสร้างความเป็นธรรมอย่างเสมอหน้า โดยยกเลิกระบบ 2 มาตรฐานกันหรือไม่ หากไม่มีสิ่งเหล่านี้ ความปรองดองก็จะเป็นเพียงรูปแบบ การศึกษาซ้ำแล้วซ้ำเล่าไม่รู้จบ เพื่อซื้อเวลาให้กับบางฝ่ายเท่านั้น
