| ที่มา | หน้าประชาชื่น มติชนรายวัน |
|---|---|
| ผู้เขียน | บางกอกเกี้ยน [email protected] |
| เผยแพร่ |
ระหว่างสองสามวันแรกที่ข้าพเจ้า (ผู้เขียน) ไปอาศัยห้องพิเศษในโรงพยาบาลที่ชื่อว่า “วชิรพยาบาล” สังกัดคณะแพทยศาสตร์วชิรพยาบาล มหาวิทยาลัยนวมินทราธิราช ต้นสังกัดคือกรุงเทพมหานคร ซึ่งมีโรงพยาบาลในสังกัดหลายแห่ง
ด้วยระบบประกันสังคม ที่ข้าพเจ้า (ผู้เขียน) ปรับเปลี่ยนจากการประกันสังคมผ่านบริษัทต้นสังกัด คือ มติชน จำกัด (มหาชน) มาเป็นประกันตัวเอง แม้ยังปฏิบัติหน้าที่ในบริษัท มติชน คือต้องจ่ายเบี้ยประกันเองทุกเดือน
ที่ใช้โรงพยาบาล “วชิรพยาบาล” ด้วยเหตุเคยใช้ระบบประกันสังคมที่โรงพยาบาลวัดไร่ขิง นครปฐม เพื่อผ่าตัดต้อกระจก บอกกับภริยาบุตรธิดาว่า ไปผ่าตัดต้อกระจกที่โรงพยาบาลวัดไร่ขิง ทั้งลูกเมียมีความรู้สึกที่ไม่ค่อยดีนักด้วยหลายเหตุผล แต่เมื่อทราบเหตุผลที่แท้จริงจึงคลายความวิตก แม้การเดินทางจะไกลไปบ้าง
โรงพยาบาลวัดไร่ขิง เรียกตามชื่อเจ้าของที่ดินคือวัดไร่ขิง ซึ่งยกที่ดินให้กรมการแพทย์ กระทรวงสาธารณสุขสร้างโรงพยาบาลชื่อ “โรงพยาบาลเมตตาประชารักษ์” ทุกวันนี้คือโรงพยาบาลรักษาเกี่ยวกับโรค “ตา” ไม่เป็นรองใคร ครั้งที่ข้าพเจ้า (ผู้เขียน) ไปรักษาผ่าตัดที่นั่น ได้รับความกรุณาจากนายแพทย์ปานเนตร ปางพุทธิพงศ์ ซึ่งเป็นจักษุแพทย์ระดับโลก ต่อมาเป็นผู้อำนวยการโรงพยายาลแห่งนี้ และเติบโตในตำแหน่งหน้าที่ของกระทรวงสาธารณสุข
หลังจากใช้บริการที่โรงพยาบาลเมตตาประชารักษ์ที่อยู่ไกลถึงถนนพุทธมณฑลสาย 7 จากต้อกระจก แล้วต่อด้วยเบาหวานอีกระยะหนึ่ง ได้รู้จักกับนายแพทย์มาโนชญ์ ลีโทชวลิต อายุรแพทย์อาวุโสแห่งโรงพยาบาบาล “วชิรพยาบาล” ประกอบกับงานประกันสังคมเปิดโอกาสให้ย้ายโรงพยาบาลได้ จึงทำเรื่องขอย้ายมาที่วชิรพยาบาล และขอเป็นคนไข้ของคุณหมอมาโนชญ์ ซึ่งรับความเมตตาจากท่านด้วยดี
จากวันนั้นถึงวันนี้ สิบปีแล้วกระมัง หลังจากที่ผ่าตัดถุงน้ำดีออกไปแล้วจึงขอมาพักฟื้นที่วชิรพยาบาลแห่งนี้อีกกว่า 40 วัน จากนั้นเข้ารับการผ่าตัด “ต่อมลูกหมาก” ซึ่งเป็นมะเร็งขั้นต้น หรือระยะที่ 1 กับรักษาเบาหวานต่อเนื่อง
สุดท้ายคือเข้ารับการผ่าตัดกระดูกฝ่าเท้านิ้วข้างซ้ายประสบอุบัติเหตุเตะขอบกล่องแข็ง ต้องผ่าตัดดามเหล็ก แล้วแผลผ่าตัดอักเสบจากโรคเบาหวาน ต้องนอนพักที่โรงพยาบาลนานเดือนเศษ
บ่ายวันนั้นในสองสามวันแรก ระหว่างพูดคุยกับเพื่อนสองสามคนที่มาเยี่ยม มีสาวนางหนึ่งเคาะประตูแล้วโผล่เข้ามาในห้อง ซึ่งไม่มีใครรู้จัก แต่งชุดเหมือนพนักงาน “อะไร” สักแห่ง เธอแจ้งว่า ท่านประวิทย์ เจ้าของร้านแบล็ค แคนยอน ที่มีร้านในโรงพยาบาล ให้มาบริการว่าต้องการรับกาแฟหรือเครื่องดื่มอะไรบ้างไหม
ข้าพเจ้า (ผู้เขียน) ยังงงๆ แต่พอได้ยินว่า ประวิทย์ แบล็ค แคนยอน จึงทราบว่า คือคุณประวิทย์ จิตนราพงศ์ เพื่อนร่วมอบรมในสองสามหลักสูตรนั่นเอง เธอแจ้งทันทีว่าคุณประวิทย์ให้มาบริการเครื่องดื่มและอาหารว่าง
เมื่อทราบเจตนาแล้ว จึงสั่งกาแฟและเครื่องดื่มมาให้เพื่อนที่รู้จักคุณสุวิทย์เช่นกัน ได้ดื่ม ขอบคุณประวิทย์ที่มาบริการถึงห้องพักในโรงพยาบาลทีเดียว ทั้งที่เจ้าตัวยังไม่มาเยี่ยม
ได้รับบริการแล้ว ข้าพเจ้า (ผู้เขียน) จึงโทรศัพท์ไปแจ้งคุณพี่สุวิทย์ซึ่งอยู่ระหว่างดูแลร้านที่ขอนแก่นว่าเมื่อสักครู่พนักงานของพี่ขึ้นมาบริการเสิร์ฟถึงห้อง ขอบคุณมาก เพื่อนๆ หลายคนยังให้บอกกับพี่ว่า “บริการทุกระดับประทับใจจริงๆ” คุณพี่ประวิทย์ตอบกลับมาว่า “ไม่เป็นไร วันนี้ส่งลูกน้องไปเยี่ยมก่อน อีกสองวันจะมาเยี่ยมเอง ต้องการเครื่องดื่มรับแขกมาเยี่ยม สั่งได้นะครับ ไม่ต้องเกรงใจ”
อีกสองสามวัน หลังเที่ยง คุณพี่ประวิทย์ จิตนราพงศ์ พร้อมเพื่อนร่วมรุ่นในหลักสูตร “วปส.8” อีกสองสามคนมาเยี่ยมพร้อมกับหิ้วกาแฟร้อน กาแฟเย็น และเครื่องดื่มชาเขียว กับขนมที่ร้าน แบล็ค แคนยอน จำหน่ายขึ้นมาเยี่ยมอีกจำนวนหนึ่ง พร้อมบอกว่า นี่กาแฟร้อนของพี่ นี่กาแฟเย็น กับชาเขียวของพวกเรา แล้วนี่คุกกี้อีกหลายกล่องมาให้คุณๆ พยาบาลที่มาดูแลพี่ด้วย คุณพยาบาลประจำเวรวันนั้นฝากขอบคุณคุณพี่ยกใหญ่
กาแฟเย็นแบล็ค แคนยอน เป็นกาแฟที่นำเข้าจากต่างประเทศ 100% แต่กาแฟร้อน เป็นกาแฟผสมระหว่างกาแฟไทยกับกาแฟนำเข้า จากกาแฟที่ปลูกส่งออกรายใหญ่รายหนึ่งของโลกในโครงการภาคเหนือผสมกับภาคใต้
กาแฟหลักที่ใช้เป็นตัวผสมคือโรกัสตา เมล็ดใหญ่ คั่วแล้วหอม รสชาติเข้มข้น เป็นสูตรที่นำจากประเทศอเมริกาเป็นหลัก ยกเว้นกาแฟเวียงพิงค์นำเมล็ดมาคัดเป็นสูตรอาราบิก้า เวียงพิงค์ เพราะคนไทยชอบหวานมัน
