ในช่วงเวลาที่เห็นใครต่อใครต่างพยายามทำความดี เราอยากที่จะทำบ้าง
แต่ก็อีกนั่นแหละ ชีวิตไม่เป็นไปตามที่อยาก แต่มันจะเป็นไปตามเหตุของมัน
แม้ว่าเราจะตั้งใจทำดีแค่ไหน กลับพบว่าหลายเรื่องราวที่เราเคยทำ และรู้สึกว่าเป็นเรื่องเลวร้าย จะเบียดแทรกเข้ามาทำให้ความคิดไม่ราบรื่นที่จะดำเนินต่อจนเกิดความทะลุปรุโปร่ง
สภาวะเช่นนี้ทำให้ต้องถอนใจ เกิดความทดท้อ และอาจจะถึงทิ้งความตั้งใจนั้นไป ด้วยแรงกระตุ้นในทางที่ว่า เราคงทำดีไม่ได้
ถ้าเป็นเช่นนั้น นั่นเป็นเรื่องน่าเสียดายยิ่ง
เสียดายว่าเราต้องล้มเลิกที่จะทำความดีในปัจจุบัน เพราะแรงต้านจากการทำไม่ดีในอดีตส่งผลมา
ในความเป็นจริงแล้ว ไม่ต้องเป็นอย่างนั้น
หากเราฝึกจิตของเราให้ไปถึงขั้นที่มองเห็น และเข้าใจอย่างถ่องแท้ว่า ทั้งความดี หรือไม่ดีนั้น เป็นแค่สภาวะจิตของเราปรุงแต่งขึ้นมา มันเกิดขึ้นตามปัจจัยประกอบกันและปรุงแต่งขึ้นมา เกิดแล้วก็เสื่อม สลายไป
ที่ยังค้างอยู่่ในใจเพราะเราไปเก็บความรู้สึกนั้นไว้ ความดี ความเลวทั้งหลายที่เคยทำมาไม่มีอยู่แล้ว ที่ยังอยู่ในปัจจุบันขณะคือ ความทรงจำ
แล้วเราก็เอาความทรงจำนั้นมาปรุงแต่งต่อ สร้างความรู้สึกขึ้นมาใหม่ ทบเข้าไปในความทรงจำ เพื่อดึงขึ้นมาปรุงใหม่ เวียนอยู่อย่างนี้ไม่รู้จบรู้สิ้น
แต่เราดึงจิตของเราออกมา ให้เห็นว่าความดี ความเลวนั้นเป็นแค่ความรู้สึก ความทรงจำ และการปรุงแต่ง มันเป็นของมันอย่างนั้น เป็นไปเอง เราไปเกี่ยวข้องเพราะไปสร้างตัวตนขึ้นมายึดเอาความรู้สึก ความจำ และการปรุงแต่งนั้นมา ว่าเราเป็นคนทำ
ตรงนี้เองที่ทำให้เกิดความยุ่งและยากขึ้น
เมื่อเราจะทำอะไรสักอย่าง ที่เห็นว่าเป็นเรื่องดี เราจะย้อนไปนึกถึงเรื่องโน้น เรื่องนี้
ความรู้สึกในภาพจำนั้นจะผุดขึ้นมาให้เราปรุงแต่งต่อ จนไม่เป็นอันที่ตั้งใจทำได้
เรื่องราวทั้งหลายที่เราไปยึดไปถือว่าเราทำนั้น กลายเป็นเครื่องมัดให้เราไม่สามารถทำอะไรได้อย่างเป็นอิสระ
มันจะออกมาเป็นเหตุเป็นปัจจัยให้ต้องทำไปตามกรรมเก่า ความรู้สึกเดิมแบบนั้น
ถ้าเป็นอย่างนี้ ชีวิตก็ต้องวนเวียน ต่อยอดอยู่กับความซ้ำซากไม่รู้จบ
เริ่มอะไรใหม่ที่ดีกว่าไม่ได้ ย้อนไปย้อนมา สร้างเรื่องใหม่จากเรื่องเก่าอยู่ไม่เลิกรา
เราจะหาทางออกจากเส้นทางที่่วนเวียน ซ้ำซาก เพื่อไปสู่เส้นทางใหม่ที่คิด ที่เห็นว่าดีกว่าได้อย่างไร
เหมือนง่าย แต่ก็ยาก
เหมือนยาก แต่ก็ง่าย
หนทางคือ “หลุดไปเสียจากความทรงจำเดิมๆ”
ฟังง่ายแต่ทำยาก หากทำด้วยวิธี “ใช้ความคิดว่าจะต้องทำอย่างไร”
แต่มันจะง่ายหาก “ไม่คิดจะทำ” แค่อยู่กับ “ความตื่นตัวที่จะมองเห็นความทรงจำเหล่านั้น”
มองเห็นแบบไม่ต้องเพ่งให้เห็นชัดอะไร ซึ่งทำให้กลายเป็น “ความคิดพยายาม” ขึ้นมาอีก
แค่ “ว่างเฉย” ว่า “ความจำ” นั้นมีอยู่แบบนั้น เห็นแล้วปล่อยไป ไม่ต้องทำอะไร
เกิดภาพจำอะไรขึ้นมาก็แค่เห็น เห็นแล้วก็ปล่อยๆ
ถ้า “เห็นแล้วปล่อยไป” จนทำได้เป็นปกติ
ที่เคย “คิด” ว่ายาก จะกลายเป็น “เห็น” ง่ายๆ
ในสภาวะนี้ เราจะทำได้อย่างที่่ตั้งใจทำ เพราะ “ความทรงจำ” ไม่เกี่ยวอะไรกับเราอีกแล้ว
มันเป็นเรื่องของมัน ไม่เกี่ยวกับ “จิตว่างๆ” ของเรา
