| ผู้เขียน | ธีรภัทร เจริญสุข |
|---|---|
| เผยแพร่ |
ชนชั้นกลางจนถึงบนที่มีแนวคิดด้านการบริหารเงิน การจัดการการลงทุนต่างๆ มักจะชอบมองว่า ใครขยัน ใครเก่ง คนนั้นสมควรได้รับรางวัล รัฐบาลไม่สมควรไปช่วยเหลือโอบอุ้ม ถึงเกิดมาจนแต่ถ้าขยันก็ประสบ
ความสำเร็จได้ ซึ่งแม้ว่าส่วนหนึ่งมีความเป็นจริงไม่น้อย หากทว่า “ความสำเร็จ” ที่นับถือกันนั้น มีพื้นฐานเบื้องหลังจากการจัดการของกลไกรัฐที่ดีจึงเกิดขึ้นได้
ต้นทุนดังกล่าวของรัฐเป็นสิ่งที่มองไม่เห็น แต่มีค่าใช้จ่ายแฝงอยู่เป็นต้นทุนมหาศาล
ความสะดวกในการคมนาคมและขนส่ง ตั้งแต่สภาพถนน ทางหลวง รถไฟ การซ่อมแซมบำรุงรักษาเส้นทาง เพื่อให้การเดินทางและการขนส่งสินค้าเป็นไปได้สะดวก ล้วนเป็นหน้าที่ของรัฐที่ไม่ได้เรียกเก็บค่าใช้จ่ายเฉพาะจากทั้งผู้ใช้รถใช้ถนนและบริษัทขนส่ง รวมถึงร้านค้าที่ใช้การขนส่งสินค้า
การรักษาความปลอดภัยของเรือเดินสมุทรที่ขนส่งสินค้ามาจากต่างประเทศในน่านน้ำไทย ความปลอดภัยของท่าเรือและสนามบิน การดูแลสภาพจราจร ต้องให้หน่วยงานความมั่นคงทหารตำรวจผสานกันเข้ารับรองเพื่อให้สินค้ามาถึงโดยปลอดภัย
การรักษาความเชื่อมั่นในการบังคับใช้กฎหมาย การออกกฎหมายที่เอื้อต่อการลงทุนและทำธุรกิจ ต้นทุนของระบบยุติธรรมทั้งวงจรตั้งแต่ตำรวจ อัยการ ศาล เพื่อให้มั่นใจว่า หากเกิดการฉ้อโกงหรือผิดสัญญา จะสามารถฟ้องร้องบังคับคดีให้ชดใช้ได้
ต้นทุนของระบบการเงินที่ต้องมีการจัดความน่าเชื่อถือ จัดตั้งมาตรฐานการเงิน ควบคุมค่าเงินให้มีเสถียรภาพ บริหารการเข้าออกของเงินตรา
ระบบสาธารณสุขที่อาศัยแพทย์และพยาบาลรวมถึงบุคลากรที่ใช้ทุนรัฐในการอุดหนุนให้เรียนเพิ่มเติมจากเงินส่วนตัว
ต้นทุนของระบบนิติบัญญัติและหน่วยงานบริหารที่ออกไปเจรจาในฐานะรัฐกับองค์กรต่างประเทศ รวมถึงองค์กรระหว่างประเทศ
การรับรองสิทธิของประชาชนพลเมืองของรัฐเมื่อเดินทางออกนอกประเทศ ต้องอาศัยการประสานงานของบุคลากรกระทรวงต่างประเทศที่จำเป็นต้องใช้งบประมาณ
แม้แต่ระบบอินเตอร์เน็ต ก็ต้องมีต้นทุนการเชื่อมต่อสายเคเบิลใยแก้วนำแสง ซึ่งรัฐเป็นคนประสานวางโครงข่าย มีต้นทุนและจัดการเช่นกัน
ทั้งหมดทั้งปวงย่อมต้องอาศัยเงินจากภาษีที่เก็บจากประชาชนในด้านต่างๆ ทั้ง ภาษีมูลค่าเพิ่ม ภาษีเงินได้บุคคล นิติบุคคล ภาษีสรรพสามิต ภาษีธุรกิจเฉพาะ ภาษีศุลกากร
รัฐที่ขาดไร้การบริหารจัดการโครงสร้างพื้นฐานทั้งกายภาพและทางกฎหมายดังกล่าว ประชาชนย่อมไม่สามารถมีโอกาสขยันขวนขวายทำธุรกิจออกสู่โลกได้
รัฐที่บริหารจัดการไม่ดี คนก็มีโอกาสน้อยที่จะถีบตัวขึ้นมาได้ แต่ถ้าบริหารจัดการดีมาก ความสำเร็จก็จะเกิดขึ้นได้ในหลากหลายเส้นทางที่คนขยันอดทนจะเลือกทำ
หน้าที่ของผู้บริหารรัฐ คือใช้ภาษีเพื่อสร้างแผ่นดินที่เปิดโอกาสให้คนขยันมีความสามารถมีทางก้าวหน้า ไม่ว่าจะเกิดมาอาภัพอับโชคแค่ไหนก็ตาม ส่วนใครมีโอกาสแล้วขี้เกียจงอมืองอเท้า ก็แล้วแต่เขาจะเลือกชีวิตตัวเอง
เราทุกคนล้วนใช้บริการของรัฐที่เกิดและดำเนินด้วยภาษี ยิ่งทำกิจการเติบโตมาก ยิ่งใช้เงินทุนจากภาษีมาก การเสียภาษีมากขึ้นเมื่อมีรายได้เพิ่มขึ้นจึงไม่ใช่เรื่องไร้เหตุผล หรือลงโทษคนที่ขยันทำมาหากินเสมอไป แต่มันคือส่วนแบ่งค่าใช้จ่ายของสิ่งที่เราใช้เพื่อคุ้มครองและค้ำยันทรัพย์สินกิจการที่เราสร้างมาต่างหาก
คนที่ชอบมองว่าคนจนคือคนไม่ขยันเพียงอย่างเดียว อยู่ที่ไหนเกิดอย่างไรถ้าขยันก็สำเร็จ ส่วนมากมักจะเป็นลูกหลานจีนอพยพมาแต่บรรพบุรุษ มาได้ดีที่เมืองไทยรุ่นสามรุ่นสี่กลายเป็นชนชั้นกลางขึ้นไป แต่เขาคงลืมไปว่า ถ้าเป็นเช่นนั้นแล้ว อากงอาเหล่ากงของพวกเขาจะอพยพมาอาศัยพระบรมโพธิสมภารในเมืองไทยทำไม
เมล็ดพันธุ์ดีย่อมต้องอาศัยดินดำน้ำชุ่ม ถึงเมล็ดพันธุ์ดีแค่ไหนไปตกในทะเลทราย ก็รังแต่จะกลายเป็นฝุ่นแห้งไม่มีทางได้ผลิใบงอกรากแล้ว
