กวีกระวาด | ฤดี ณ หทัย
เก้าอี้
เก้าอี้น้อยถอยชักออกมานั่ง ไม่ใช่ลังกระดาษเปล่าเท่าที่เห็น
นั่งด้วยรักด้วยตระหนักว่าได้เป็น แถมลายเซ็นใต้เบาะมั่นเหมาะจริง
ภูมิใจว่าได้นั่งก็ยังนั่ง ฟื้นความหลังใส่กันสั่นกระดิ่ง
หวังไว้ว่าครบยกถกท้วงติง แอบอ้างสิ่งไม่รู้เหมือนรู้ทัน
ยืดวาระออกไปไกลที่สุด พลางงมงุดอัตตาน่าขื่นขัน
เป็นธรรมดาคนเราเท่าสามัญ ขึ้นชนชั้นนักการขนานดี
แต่เก้าอี้มีไหมใครใครเห็น เอาไว้เป็นเก้าอี้รักตระหนักที่
เป็นเก้าอี้อุดมด้วยใจพลี เพื่อไหววีประชาน่าละอาย
มีไหมหนอเก้าอี้ของผู้แทน ที่หวงแหนสิทธิมิแหนงหน่าย
เป็นเก้าอี้สุจริตคิดดูดาย ขจัดสิ่งเลวร้ายให้แผ่นดิน
เก้าอี้น้อยน้อยนักรักฝันใฝ่ เพื่อใส่ใจสังคมอุดมถิ่น
เป็นเก้าอี้บริสุทธิ์หยุดโกงกิน ไม่ใช่ริ้นเหลือบไรไว้เกาะโกย
นั่งเก้าอี้เหมือนนั่งฟังดูว่า อนิจจาหวงแหนแคว้นกูโหวย
นั่งเพื่อชักผลผลิตคิดกอบโดย ประชาชนที่หาโหยโดยเลือกมา
เก้าอี้เป็นของประชาชน โดยผองพลเพื่อเราเท่าศึกษา
เก้าอี้ไม่ใช่แหล่งเงินตรา แสวงหาหน้าที่มาครอบครอง
เก้าอี้ในอดีตซีดและเซียว โดนสูบเคี้ยวกินกันมั่นสนอง
เป็นเก้าอี้ของแผ่นดินทอง แต่น้ำเนื้อพี่น้องร้องระทม
เก้าอี้น้อยถอยชักออกมานั่ง ทิ้งความหลังฟังว่าน่าสุขสม
แผ่นดินทองของเราเผ่าอุดม คือเก้าอี้สังคมอุดมการณ์ •
สะดวก ฉับไว คุ้มค่า สมัครสมาชิกนิตยสารมติชนสุดสัปดาห์ได้ที่นี่https://t.co/KYFMEpsHWj
— MatichonWeekly มติชนสุดสัปดาห์ (@matichonweekly) July 27, 2022
